(N)everland

11 | Marked

In de grot aangekomen zak ik door me benen. De pijn is vreselijk. Daryl komt aangelopen met de overgebleven spullen en zorgt voor een comfortabele slaapplek. Hij overhandigt me een deken en kleding "Het wordt koud in de nacht." Zegt die erachter aan. Nu ook dat ik nogsteeds zijn mantel aan heb en verder weinig dan een gescheurde broek en ondergoed. Ik verwissel de kleding en geef de mantel terug aan Daryl. Met mijn voeten schuif ik de slaapzak alvast in met daaroverheen de deken. Toe kijkend hoe een kampvuur in de maak wordt gezet. "Daryl?" Vraag ik zacht. Hij geeft een kleine "hm." Als teken wat er is. "Ik dacht oprecht dat ik alleen was." Zeg ik bijna fluisterend. Hij draait zich om en merkt dat mijn emotie de overhand neemt waarna hij tegenover mij gaat zitten en mijn gezicht omhoog duwt die ik neergeslagen naar beneden had. "Je bent moedig." Zegt die waarna ik me hoofd schud. "Jawel, je hebt tegen gevochten, je stem laten horen en niet opgegeven." Geeft die me krachtig toe. Ik schud abrupt bij het laatste. "Ik kon niet meer dag in dag uit dacht ik dat je verder was gegaan. Ik had hoop voor een gelukkig leven voor jou. Het einde was voor mij letterlijk in zicht." Ik merk dat ik emotioneel word en probeer de tranen binnen te houden. "Amelia je weet zelf ook hoe het in elkaar zit tussen ons en ik zal altijd naar je zoeken." Hij zegt het duidelijk en ik weet maar al te goed wat die bedoelt. De aantrekkingskracht.

Ik bewonder dat die het zegt en knik op zijn uitspraak. "Het is vervelend om zoveel om iemand te geven." Zeggen we beide tegelijk en een kleine lach schiet bij ons eruit. "Ik heb je gemist." Zeg ik kijkend in zijn ogen en een kleine blos siert op mijn wangen. "Ik jou ook fallen angel." Hij geeft me een kus op het voorhoofd en gaat verder met het kampvuur. Waarna de soep warm is en we beide gegeten hebben wilt Daryl naar mijn wonden kijken om te verzorgen. Ik trek me shirt uit en hij smeert de nodige plekken in met aloe vera wat verzacht en vermindert. De open wonden dept die met alcohol om bacteriën te voorkomen. Ik kan je vertellen dat is geen pretje. Het shirt gooi ik weer over me hoofd en zak vervolgens verder de slaapzak in. Ik ben moe en heb de nodige rust zeker nu nodig na deze dagen van hell. "Hoelang heb ik eigenlijk in celblok zesenzestig gezeten." Vraag ik plots. "Dertien dagen." Mompelt hij niet blij. Ik zucht en leg mezelf op me zij. Het voelde als weken. Dertien dagen vol pijn, angst en ellende. Ik walg ervan wat ik gezien heb, maar ik probeer mezelf het te laten vergeten. Gelukkig is Daryl iemand die er juist niet over begint. "Hebben ze wat bij jou gedaan?" Vraag ik vlug waarna ik merk dat hij zich afstandig houdt over de situatie. "Gebrandmerkt. Alleen dat." Hij trekt zijn shirt omhoog en een kleine W van war komt tevoorschijn op zijn heup. Ik kijk triest naar het aanzicht en schud me hoofd. "Is niet zomaar iets." Zeg ik zacht. Hij knikt maar wuift het gauw weg. "Ze moesten iets vinden om me te pijnigen. Ik ging er in mee. Dat deed hun zeer, maar daarom is er weinig met mij gebeurt." Hij heeft gelijk. Ik ben er tegen in gegaan en je ziet wat er van gekomen is. Ik ben opgelucht dat hij geen pijn heeft buitenom die brandmerk. Ik kijk Daryl kort na waarna ik probeer te gaan slapen.