WHİSPER

BÖLÜM 4- DEDİKODU

İnsanlık gün geçtikçe kötüye gidiyor. Dün başka canlılara zarar verenler bu gün kendi cinslerine zarar veriyorlar.

Katliam bir gerçekti. Gözlerimin önünde cansız bir sürü insan. Kan ve revan. Büyük bir umutsuzluk. Rick de benim gibi kapının önünde kala kalmıştı. İçeri doğru bakarken hafiften ayak sesleri duyulmaya başladı. Birisi rutin bir alkış sesleri ve ağır adımlar ile salon kapısından çıktı ve karşımızda dikildi. Ağzında bir sigara vardı. Evin içinde güneş gözlüğü takıyordu. Gömleğinin kollarını yukarı kıvırmıştı ve elleri kan içindeydi.'' Hoş geldiniz doslarım. '' diyerek karşıladı bizi.Rick beni hafiften geri itmeye başladı. Adam ''hayır hayır korkmanız gereksiz. Lütfen sakin olun.'' dedi. Rick gözleri ile ona yeri gösterdi. Adam '' Aaa umarım onları benim yaptığımı düşünmüyorsunuzdur. Bir dakika doğru bunu ben yapmıştım. '' diyerek bir kahkaha patlattı. Rick beni tamamen arkasına almıştı. Ben ise hala yere bakıyordum. Yerde yatan bir güvenlik görevlisi gözüme çarptı. Silahı vardı. Yani bu buradan çıkış biletimiz olabilirdi. Adam silaha baktığımı anlayınca bana seslendi. '' Hey güzellik, aklından bile geçirme.'' Rick'e baktım. Sonra silaha. Çok seri olmalıydım. Kararımı vermiştim. Adam belinde yavaşça bir bıçak çıkarttığında ''ya şimdi yada asla'' dedim. Güvenlik görevlisinin üzerine doğru atladım. Adam Rick' in üstüne doğru saldırdı. Silahı çıkartmam saniyelerimi almıştı. Silahı doğrulttuğumda. Adam Rick'in boğazına bıçağı dayamıştı bile. Sakin bir sesle '' silahı yavaşça yerine koy dedi. Rick '' ona inanma nasıl olsa ikimizide öldürecek. En azından sen kaçabilirsin'' dediğinde birden gözümde büyük bir değer kazanmıştı. Bana gerçekten değer veriyordu. Silahı adamın suratına doğrulttum. Tek bir şansım vardı. Ona yavaşça ''sevgilimi bırak ve bende seni bırakayım.'' dedim. ''Bak güzelim sende bunu yapacak cesaret yok'' derken direkt gözlerimin içine bakıyordu. Ve bu onun göreceği son şeydi. Tetiği çektim ve mükemmel bir ses. Ardından adamın bir dev gibi yere çöküşü. Başarmıştım onu tam suratının ortasından vurmuştum.

Rick önce adama ve sonra bana baktı. Koşarak yanıma geldi ve bana sarıldı. Elimden silahı aldı ve attı. Bende ona sarılıyordum. Gözlerimin içine baktı ve beni dudağımdan öptü. Bir çok cesedin ortasında, katil olduğunu bildiği birini. Beni bırakmadı. Beni gerçekten seviyordu. Bunu anlamıştım.

Asıl soru ben onu seviyormuydum.

Polisler geldi. Bizi sorguluyorlardı. Rick ve ben herşeyi harfi harfine anlatmıştık. Bu büyük bir katliamdı sağ çıkabildiğimiz için bizden şüpheleniyorlardı tabiki.

Sorgulama bittikden sonra Rick ile eve gittik. Yol boyunca hiç konuşmamıştık. Ancak aklım sürekli o adamdaydı. Onunla hiç konuşmamıştım. Köpeğe zarar veren omuydu hiç bilmiyordum. Ne olduysa bir anda olmuştu. Peki ben neden Rick'i kurtarmıştım. Baha başka önceliklerimde vardı. Ancak ben Rick'i kurtarmayı seçmiştim. Yoksa. Yok yaa ne diyorum ben. Onu seviyor olamam sanırım.

1. hafta sonra

Mankenlik işine başlamıştım. İlk işim bir defileydi. Açıkcası heyecanlıydım. Alacağım para çokda fazla sayılmazdı ancak Rickden kurtulabileceğim kadar da yeterliydi. Ne yapacağım konusunda düşünüyordum daha. Henüz karar vermemiştim. Benimle birlikte yaklaşık 15 manken daha aynı sahneye çıkacaktı. Sahne arkasında hazırlanmaya başladık. Giyeceğim elbise sim siyahtı önü kısa arkası uzundu. Kafamda kocaman bir şapka ve önünde bir tül vardı. Elbiseyi beğenmiştim açıkcası.

Mankenler kendi kendilerine konuşuyorlardı. Ben dışlanmış gibiydim resmen. Ancak sonuçta daha yeniydim. Direkt benimle konuşmalarını bekleyemezdim. Yanlarına yaklaştım. Benim hakkımda konuşuyorlardı kaltaklar. Biraz daha yaklaştım biri beni gördü ve hepsine susmasını işaret etti. Bunun öcünü alıcaktım. Benim arkamdan konuşmak haa. Koskocaman bir şehirde ün salmış bir katilin arkasından dedi kodu yapmak. Büyük cesaret gerçekten. Acaba sana ne yapsamm...