,,Od przeszłości przez teraźniejszość do przyszłości"

3~Tęskniłem za tobą.

"Jeśli ta osoba była tą osobą... Wróci.
I nie zaprzeczaj, że nie bo to kłamstwo. I nie gadaj, że nie masz takiej osoby bo taką osobę ma każdy... Tylko musisz to dostrzec..."
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Udało nam się dojść do klifu.
-... To się nazywa Erozja. Woda żłobia...
- Cicho!- Przerwał jej starszy brat. Skarciłam go wzrokiem gdyż co jak co, ale lubię czasem posłuchać tych mądrości Zuzy.
- Wiesz jak się tam dostać?- Zapytał miłym głosem Edmund karła.
- Spadając.- Odpowiedział mu że śmiechem.
- No ale się nie zgubiliśmy.
-... Na Berunie jest bród. Chcecie popływać?
- Lepsze pływanie niż dalszą wędrówka na pieszo.- Przyznałam. W końcu chodzimy już od dobrych dwóch lub trzech godzin i mam już dosyć.
Zaczęliśmy już zawracać gdy nagle odezwała się Łucja.
- Aslan? To Aslan!- Od razu spojrzeliśmy do tyłu. Ale nikogo tam nie było.- Widzicie!? To...- Lecz gdy dziewczynka z powrotem się odwróciła, też go nie zauważyła.
- Cały czas go widzisz?
-... Nie zwariowałam. Chciał byśmy za nim poszli.
-... Nie pomylił ci się z niedźwiedziem?
- Wydaje mi się, że umiem odróżnić Aslana od innych zwierząt.- Burknęła na słowa Piotrka.
- Żeby było jasne. Nie skoczę w przepaść za kimś kto nie istnieje.
- Nom... Ostatnio kiedy nie posłuchałem Łucji, wyszedłem na niezłego palanta.- lekko się uśmiechnęłam. To słodkie jak starszy brat staje w obronie siostry, w tym przypadku Edmund do Łucji...
-... To czemu ja go nie widziałem?- Przerwał moje rozmyślenia Piotr.
- Bo nie patrzyłeś?
- Łucjo, to bez sensu... Chodźmy już.-

I znów zaczęliśmy odchodzić od klifu. Już chciałam poprosić o postój, lecz Edmund mnie wyprzedził, bez ani jednego słowa kiwną glową i kucną przede mną. Uśmiechnęłam się i oparłam się o niego. Już po chwili poczułam jak zostaje podnoszona.
- Dziękuję.- Szepnełam mu do ucha.
- Nie ma za co.- Odpowiedział i się zaśmiał.-... chodź Łusiu.- Później zwrócił się do smutnej siostry i dogoniliśmy pozostałych...

Gdzieś nam się udało dojść. Tylko gdzie?... To jakby obozowisko tyle że tam coś budowali. Wiele drzew wyciętych było i robili z nich katapulty i... Most. Kończyli go powoli. Ale co planują?

- Co oni robią?- Zapytała Zuza.
- Nie wiem.- Odpowiedział jej Piotr.- Ale tendy nie przejdziemy.
Nagle usłyszeliśmy Jak ktoś zaczyna rozmowę tuż przy nas dlatego szybko zrobiliśmy skłon na belki.-... Odwrót. Musimy zawrócić.- Szepnął i zaczęlismy na kucka Zwracać.

Dopiero na bezpiecznej odległości mogliśmy wstać.
I znów wróciliśmy do punktu wyjścia.
-... Więc niby tu go widziałaś?
- Przestańcie zachowywać się jak dorośli! Nie na "niby", a na prawdę!
-... Ja jestem dorosły.- Westchną Zuchon na co z Edmundem się Zasmielismy.
- Widziałam go...- Szukając tego miejsca nagle kawałek klifu się zarwał i dziewczynka spadła.
- Łucja!- Podbieglismy do niej.
-... Tu.- Uśmiechnęła się...

Zaczęliśmy schodzić w dół.
Już na samym dole mieliśmy takie uproszczenie, że woda była jedynie strumykiem, a by się nie umoczyć, przechodziliśmy na kamieniach.

W końcu zaczęło się ściemniać, więc postanowiliśmy zrobić postój.
Każdy wybrał sobie rzecz którą ma za zadanie zrobić, a mi i Edmundowi zostało pilnować by ognisko nie zgasło.
Siedzieliśmy w ciągłej ciszy, jedyne odgłosy dawały promyki ognia oraz nasze gładkie oddechy.
-... Tęskniłem za tobą.- Przyznał dorzucając drewienko do ognia.
- Ja też.- Odpowiedziałam, ciągnąc rozmowę.-... Wcześniej tak na prawdę nie udało nam się "przywitać".
- Racja... Łucja miała rację.- Powiedział powoli i ze spokojem.
- Z czym?
- Z tym, że mówiłem o tobie codziennie. Brakowało mi ciebie po prostu. W zamku zawsze byłaś tam gdzie było nudno lub coś się działo. A w Londynie nie. Mówili mi bym w końcu postarał się jako tako zapomnieć o tobie, ale nie potrafiłem. To było za trudne... To dzięki Łucji nie straciłem nadziei na powrót do Narnii... Ale z drugiej strony bałem się, że ciebie już nie spotkam. W końcu minęło tu tyle wieków.
- Jak znikneliście od razu zaczęłam was szukać. Osobiście... Nagle zrobiło mi się słabo i odpłynęłam. Obudziłam się chyba faktycznie z waszym powrotem. Więc dla mnie minęło to jakby było wczoraj.
- U nas miną rok. Jak to możliwe, że w taki czas odmłodnieliśmy do trzynastu lat?- Zaśmiał się a ja razem z nim.
- Nie mam pojęcia.- Odpowiedziałam. Po chwili namysłu Przysunelam się do chłopaka i oparłam na jego ramieniu głowę. Natomiast on mnie obją i zaczęliśmy obserwować niebo pełne gwiazd, rozmawiając o wszystkim jak i o niczym...
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Szczęśliwego nowego roku kochani!
Oby wam miną tak samo super jak mija lub miną mi, nie wiem kiedy to przeczytacie heh.