දවස් ගනන්, සති ගනන් ගෙවිලා ගිහිං. මල්ලි දැන් කොරියාවෙ නම ගිය ඉහල පෙලේ ඩොක්ට කෙනෙක්.. මට සතුටුයි. මල්ලි මගෙ මහන්සියෙන් එක බිදක්වත් අපතෙ යවලා නෑ..
මගෙ මල්ලි ඇත්තටම හිටියට වඩා ලස්සනයි... අපේ පැලේ ඉතින් වේලක් දෙකක් අනිවාරෙන්ම මගඇරෙන නිසා කෙට්ටුවට හිටිය කොල්ලගෙ ඇග පිරිලා ගිහිල්ලා.. මගෙ ඔම්මාට ආඩම්බර වෙන්න පුලුවන් සහෝදරයෙක් මට ඉන්නවා කියලා සතුටු වෙන්න මට පුලුවන්.. ඒකටයි සහෝදර කම කියන්නෙ.
ඒත් මං... දවසක් කණනාඩියෙන් මාව දැක්කම මං බය උනා... තාම වයස 35 ක් උන මට ලැබිලා තිබ්බෙ තාත්තා නැති වෙන්නත් කලින් තිබ්බ පෙනුමටත් වඩා වයසක පෙනුමක්.. අව්රුදු ගානක් එකදිගට ගිනි අව්වෙ වැඩ කරලා හින්දමද කොහෙද අකලට නාකි වෙලා... නෑ.... මං නාකි උනෙත් මගෙ මල්ලිගෙ අනාගතේ හදලා. මට ඒ ගැන සතුටු වෙන්න පුලුවන්. හේතු දාහක් තිබ්බත් මට පසුතැවෙන්න එක හේතඅවක් තිබ්බා මට සතටු වෙන්න... ඒ මල්ලී.... මල්ලිගෙ දියුණුව...
මල්ලිගෙ දැං මාසෙ පඩිය ලක්ෂ දෙකත් පන්නලා.. ඒත් ඉස්සර වගේම අරපරිස්සමක් නැති නිසා ටේහ්‍යොන්ගෙ පඩිය වැඩි කල් කොල්ලා ළඟ රැදුනෙ නෑ.. මල්ලි තමන්ගෙම සල්ලි වලින් අලුත්ම අලුත් කාර් එකක් අරගත්තා.. ඒත් ඒකෙ කවදාවත් මගෙ ඔම්මව තියාගෙන ඉස්පිරිතාලෙවත් ගියෙ නෑ.. ඔම්මා හැමදාම ගියෙ මාත් එක්ක බස් එකක තෙරපි තෙරපි..
දැන් මගෙත් ශක්තිය අඩු වෙමින් අඩු වෙමින් යනවා වගේ මට දැනෙනවා... නිතරම එන කැස්සයි කැස්ස එලියට එන ලේ එක්ක මට රස්සාව කරගන්නත් අමාරු වීගෙන එන්නෙ. ඒත් මං ඒවා අතඇරලා දාන්නෙ කොහොමද?? මගෙ ඔම්මට සලකන්නෙ කව්ද? මට තේරෙන්නෙ නෑ..
#Jesmine
