cooook uzun bi bolumle geldim. 3700 kelime. psikolojik seyler yazmak hiç kolay degilmis ya biraz zorlandim bu bolumu yazarken. lutfen emegimin karsiligi olarak bir sürü yorum yapın 😭😭😭😭 ne kadar yorum o kadar yb yazmaya motive!!!! yorum yapan parmaklarinizi teker teker optum sizi seviyorum 🥺💗
ithaf: citirkizlardmye uzulme asko 💖
*****
Aylin'in ağzından
*birkaç saat öncesi*
Devin'in evine sağ salim girdiğinden emin olduktan sonra karşılarında olan evime geçtim. İçimden tek söylediğim şey 'lütfen annem evde olsun'du. Biraz çekingen bir şekilde zile bastım. Gelen ayak sesleri bile babamın olduğunu bana söylüyordu. Bende yarattığı travma ayak seslerini ezberlememe sebep olmuştu. Kapı açıldığında gözlerimi zorlukla yüzüne çıkardım. Sinirle bakan çehresi annemin evde olmadığını gösteriyordu. Şaşırmadım, hiçbir zaman şansım olmamıştı zaten. Ama içimde yine bir umut Aysel abla belki evdedir diyordu. Gerçi o evde olsaydı kapıyı o açardı. Erken çıkmış olmalıydı ya da babam çıkması için izin vermişti. Böylece son umuduma da orta parmak çekerek sonsuzluğa göndermiştim.
"Hoş geldiniz Aylin Hanım, buyrun geçin içeri."
Sesindeki ton hiç hoşuma gitmemişti. Birazdan kıyametin kopacağını gösteriyordu. Herhangi bir cevap vermeyerek içeri geçtim. Ayakkabılarımı çıkararak pofuduk ayakkabılarımı giydim. Hızlı adımlarla merdivenlere doğru yürüyordum. Sadece odama ulaşmak istiyordum. Odama ulaşırsam kapımı kilitleyebilirdim. Aklımdaki bu düşünce yürüyen adımlarımı değiştirmiş, koşmaya başlamıştım. Arkamdan gelen ayak sesleri kalbimin hızla çarpmasına sebep oluyordu. Merdivenleri ikişer ikişer çıkıyordu muhtemelen. Bu mümkünmüş gibi daha da hızlanmamı sağladı.
En sonunda odamın kapısına ulaşmanın mutluluğuyla açarak içeri girdim. Kapıyı arkamdan kapatacağım sırada araya giren bir şey buna engel olmuştu. Babamın ayağını görmemle ağzımdan kısık sesle bir küfür savurmuştum.
"Nereye kaçtığını sanıyorsun?"
"Bir yere kaçtığım falan yok, gider misin?"
Kapıyı ittirmeye çalışsam da nafileydi. Babamın gücünün yanında benimkisi etkisiz kalıyordu. Birden tüm gücüyle kapıyı ittiğinde geriye savruldum ve yere düştüm. Kıçımda hissettiğim acıyla gözlerimi yumdum. Gözümden akan yaş hissettiğim acıdan değil korkudandı.
"Ayağa kalk ayağa."
Kolumdan sertçe tutarak beni hızla çekti. Daha sırtımdan çantamı bile çıkaramamıştım. Bu yüzden çantam da kafama çarpmıştı.
"Bırak beni, canım yanıyor."
"Yansın, söz dinlememek nasıl olurmuş anlarsın."
Kolumu kendime doğru çekerek ondan kurtardım. Morardığına emindim. Çantam ve montumu çıkararak yatağımın üstüne attım. Sağolsun, dövmek için beni beklemişti. Ne kadar da düşünceli bir babaya sahiptim.
"Yine ne yapmışım?" diye sordum alayla.
Bu sefer konuşmalarıma dikkat etmeyecektim. Her türlü dayağı yiyordum zaten. Suyuna gitsem de gitmesem de.
