Prove me wrong 🌙 with a badboy NL

3 Onverwachte Leerling

1 september, de meest gehate dag door studenten. Ook door mij. Over een half uur moet ik vertrekken naar school. De vakantie was licht uitgedrukt verschrikkelijk saai. Ik heb veel afgesproken met Ella en Laura afgelopen zomer. Met Laura en Ashley gaat het super. Ze wonen niet ver van mekaar en zien elkaar enorm vaak. Ik word er blij van als ik Laura zo gelukkig zie, zo gelukkig kon Tom haar niet krijgen. Van Tom heb ik ook niks meer gehoord. Hij is samen met Alec in rook opgegaan.

Ik pak mijn tas in en neem al mijn boeken. Dit is mijn laatste schooljaar op de middelbare school. Alec en Tom zijn afgestudeerd. Ik zal ze waarschijnlijk allebei niet meer zien en daar heb ik vrede mee.

"Nova! Ben je al wakker?" schreeuwt mijn moeder uit volle borst vanuit de keuken.

"Ja mam ik kom er aan!"

Ik strompel de trap af en ruik verse broodjes.

"Goedemorgen mam."

"Goedemorgen schat. Heb je goed geslapen?"

"Enorm kan niet wachten om terug naar school te gaan." zeg ik sarcastisch.

"Het zal allemaal wel mee vallen vandaag."

Ik eet snel wat broodjes en ga er vandoor.

Ik ben al laat en fiets zo snel dat ik in zweet aankom op school. Gadverdamme! Mijn rug is helemaal nat, ik heb vettig haar en ik ruik naar zweet. Ik ren zo snel mogelijk naar de wc op school, wanneer ik aangekomen ben. Terwijl ik mezelf aan het opfrissen ben gaat de bel. Fuck ! Welke les had ik ook alweer?
Biologie! Dat was het. Ik ren het toiletgebouw uit en loop naar de gang. Wat een fijne eerste schooldag tot nu toe denk ik bij mezelf. Nog 1 trap en 2 gangen en dan ben ik er. Ik spurt de trap op en ren door de gangen. Nu ben ik terug bezweet maar goed ik kan niet te laat komen. Nummer 12,13,..., 14, aah 15! Ik kom aan bij het klaslokaal en klop op de deur. Ik doe de deur open.

Ik kijk om me heen, ik zie Ella en Laura nergens. Ik heb niet op de klassenlijst gekeken bedenk ik me nu. Overal waar ik kijk zitten jongens. Opgelucht zie ik dat er ook nog 1 meisje zit in de klas. Wanneer ik rechts van me kijk zie ik een bekend gezicht. Mijn hart stopt even met kloppen. Wat doet hij hier? Hij moest afgestudeerd zijn. Hij zou nu moeten verder studeren. Hij merkt mij ook op. Hij kijkt me ijzig aan. Van zijn serieuze blikken krijg ik altijd kippenvel. Ik kijk nog steeds verbaasd om me heen. Ik kijk voor een zitplaats. Langs het enige meisje is gelukkig nog een stoel vrij. Ik glimlach naar haar en zij lacht terug.

"Hey is het goed als ik hier zit?"

"Ja gezellig! Ik ben Daphne trouwens."

"Ik ben Nova, fijn je te leren kennen."

"Je wilt niet weten hoe opgelucht ik ben dat wij samen deze les volgen, ik was even bang dat ik het enige meisje hier was."

"Ja dat begrijp ik. Hier krijg je inderdaad een paar intimiderende blikken naar je toe geworpen. Met hoeveel jongens zitten we hier precies?"

"achttien..."

"Dat zijn er heel wat, je ruikt het meteen aan het lokaal."

Daphne moet lachen. Ik pak mijn spullen uit mijn tas en kijk naar voor.
De leerkracht kijkt me een beetje geïrriteerd aan.

"Zo te zien volgt nog een leerling deze les, gelieve nu even niet meer de les te verstoren juffrouw Evans."

"Sorry meneer, ik zal mijn mond houden."

"Dat is wel lastig voor jou he." hoor ik hem in eens achter me zeggen. Hoe durft hij commentaar te geven na maanden niks van zich zelf te laten horen.

Ik draai me om en kijk hem boos aan.

"Juffrouw Evans! Volg de les mee!"

Ik draai me terug naar voren en volg netjes mee.

"Wat is zijn probleem?" fluistert Daphne.

"Van wie? Alec of meneer Hansen?"

"De jongen achter ons, ik geloof Alec, als dat zijn naam is."

"Dat is inderdaad zijn naam. Geef er maar niet te veel aandacht aan."

"Hey ! Dat hoorde ik !" roept Alec geïrriteerd.

"Hou je erbuiten." snauw ik hem af.

"Nu is het genoeg! Alec en Nova gaan jullie allebei maar melden bij het secretariaat! Ik ben jullie gestoor van de les zat!" schreeuwt meneer Hansen uit.

Geïrriteerd raap ik al mijn spullen bij elkaar.

"Doei Daphne, tot woensdag! Leuk kennis met je te maken."

"Doei Nova! Tot de volgende les."

Ik pak mijn schooltas op en loop het lokaal uit. Achter me volgt Alec.

"Je hebt al vrienden gemaakt zo te zien."

Ik negeer hem.

"Negeren. Is dat wat we gaan doen?"

Ik geef nog steeds geen antwoord.

"Nova ik..."

"Ik hoef het niet te horen Alec, je was de laatste keer dat we elkaar spraken duidelijk genoeg."

"Ik wil met je praten, ik weet dat dit allemaal ongemakkelijk aanvoelt."

"Jij maakt het ongemakkelijk. Weet je wat Alec, ik dacht dat ik je na de zomer niet meer hoefde te zien en dan de eerste schooldag verschijn je in dezelfde les als ik? En dan worden we er ook nog allebei uitgestuurd. Dit is jouw schuld, jij had hier nooit moeten zijn."

"Je begrijpt niet..."

"Ik begrijp het heel goed. Laat me nu met rust voor ik ga gillen. Ik wil je niet meer zien."

Ik loop weg en laat hem achter in de gang. Hij staat met zijn mond vol tanden. Tranen rollen over mijn wangen. Het secretariaat kan me wat, ik ga naar huis. Ik heb het nog geen uur volgehouden op de eerste schooldag op school. Dit is een nieuw record.

Huilend zit ik op de fiets terug naar huis. Mijn moeder is werken, ze zal daarom gelukkig niet doorhebben dat ik eerder naar huis ben gekomen. Ik hield het niet vol op school. Niet nadat ik het achter me had gelaten. Ik was hem zo goed als vergeten. Hoe durft hij plots in dat lokaal te verschijnen? Nog een heel schooljaar met hem. Doet hij dit expres ofzo? Hij wilde duidelijk niks meer met me te maken hebben de laatste dag in Italië. Nu moet hij niet meer afkomen en doen alsof alles goed gaat tussen ons.

Wanneer ik thuis aankom plof ik neer op de bank. De tranen zijn nog steeds niet gestopt. Snotterend verspil ik talloze tissues. Wanneer ik terug wat gekalmeerd ben loop slenter ik naar de badkamer. Ik kijk in de spiegel. Ik zie er niet uit en herken mezelf zo niet. Ik heb al erg lang niet meer gehuild. De laatste keer dat ik huilde was hij ook al de boosdoener. Ik kan me niet meer zo gedragen. Ik moet meegaan met zijn spelletjes en mezelf niet laten kennen. Alsof het me allemaal niks scheelt. Als hij kan doen alsof er niks aan de hand is, kan ik dat ook. Het zal moeten als we een heel schooljaar veel dezelfde lessen hebben.

Na een warme douche om even te bekomen van deze voormiddag, app ik even mijn vriendinnen.
Ik vertel ze dat ik mijn schooldag al snel beëindigt heb en thuis zit. Laura en Ella willen meteen alles weten. Ik leg ze het allemaal uit.

Terwijl zij nog 4u les hebben, ga ik in mijn bed liggen en gewoon even niks doen en alles op een rijtje zetten. Ik hou mijn hart vast tegen de tijd dat mijn moeder thuis komt. Ik kan haar niet verzwijgen dat ik eerder naar huis ben gegaan bedenk ik me. Ik ga haar niet uitgebreid vertellen over Alec maar wel de situatie lichtelijk. Ik hoop dat ze het gaat begrijpen.