Prove me wrong 🌙 with a badboy NL

2 Wat Gebeurt Er Met Ons?

*Alec's perspectief*

Ik draag mijn en haar koffers naar de incheckbalie. We worden zometeen opgehaald met de bus. Over een paar uur zijn we terug in Nederland. Gedaan met zorgeloos op vakantie zijn, terug naar de echte wereld. Het voelt confronterend, zeker als ik me bedenk dat alles anders gaat zijn. Het normale leven gaat door, maar wat gaat er gebeuren met ons? Nova en ik. Ik ben geen loyaal persoon. Ik heb iedere week een ander. Ik kan dit niet, ik kan haar niet kwetsen. Ik geef teveel om haar. Wat heb ik gedaan?! Dit moet stoppen, ze gaat te veel van me verwachten.
Bij thuiskomst is het over. Onze normale levensstijl begint terug. Zij leeft haar leven, ik het mijne. Het gaat niet anders.

"Alec? Ben je aan het dagdromen?" vraagt Nova aan me.

"Nee. " zeg ik kortaf.

Ik draai me om en loop van haar weg. Ik zie in mijn ooghoek dat ze me verward aankijkt. Ik moet vanaf nu afstand van haar gaan nemen, ik kan haar niet pijn doen. Ik kan haar niet geven wat ze uiteindelijk wil.

Wanneer we thuis waren aangekomen stopte het. Er bestond geen ons meer, zoals in Italië. We waren terug individueel, alleen zij wist het nog niet. Ze zal er snel genoeg achterkomen. Ik ga het haar niet moeilijk maken en mezelf volledig verwijderen uit haar leven.

Dit was het dan. Het meisje waar ik zoveel om geef laten gaan omdat ik mezelf niet eens kan onderhouden, laat staan een gezonde relatie. Ik kon maar beter zo snel mogelijk mijn oude gewoontes herpakken.

*Nova's perspectief *

Het is al maanden geleden. De dag dat Alec voor het laatst wat tegen me zei. We stonden bij de balie. Ik vroeg hem wat en hij reageerde kortaf, kort erna liet hij niks meer van zichzelf horen. Niet meer gebeld, geen berichtjes meer gestuurd, niet geschreven en niet gesproken. Alsof hij in rook was opgegaan. Dat was natuurlijk niet het geval. De welbekende Alec liep nog steeds even zelfverzekerd door de gangen van de school en had nog steeds dezelfde grote mond tegen iedereen. Mij zag hij niet staan. Niet meer, in ieder geval.

Ik begreep niet waarom. Ik leerde hem eindelijk goed kennen in Italië. We kregen een band. Een band van liefde die later lust bleek te zijn. Ik heb me laten gebruiken, zoals ik al had zien kunnen aankomen. Alsnog had ik er vertrouwen in, dat ik hem kon veranderen. Maar weet je wat, een persoon valt op sommige vlakken niet te veranderen. Dat heb ik op de harde manier geleerd. De eerste weken erna heb ik gehuild, daarna bouwde ik een grote hoeveelheid haat voor hem op en tenslotte is hij onzichtbaar voor mij geworden. Nochtans, dat maak ik mezelf wijs. Een afgesloten deel, het lijkt bijna alsof we mekaar nooit hebben gekend. Misschien is dat ook wel zo.

Ik heb hem nooit echt goed gekend realiseer ik me nu. Maar het doet er allemaal niet meer toe. Het leven gaat verder, met of zonder hem. En op dit moment leef ik mijn leven liever zonder hem. Hij veroorzaakt alleen maar pijn. Geen fysieke pijn maar hartpijn. Hij heeft een grote scheur veroorzaakt die geheeld moet worden door de tijd die erover heen zal gaan. Het hardste proces is om hem te vergeten, niet meer aan ons denken en wat we hadden. Focussen op dingen die wel belangrijk zijn.

En dus geen arrogante player die Alec heet.