Zarfı çıkarıp Ümit abiye uzattım. Elimden alıp ne olduğuna baktı. Kağıdı bize çevirip başını ne olduğunu anlamadım der gibi salladı. Yazı tuhaftı Türkçe, İngilizce, Japonca, Fransızca gibi diller ile uzaktan yakından alakası yoktu.
Ümit abi:
-"Umarım bunu ne demek olduğunu bilen ve söyleyebilecek olanınız vardır kızlar."
Aslı:
-"Hiç birimiz ne olduğunu anlamadık."
Ümit abi:
-"İçinde önemli şeyler yazmasa böyle bir dille yazmazlardı bence."
Aslı:
-"Bencede öyle. O kağıtta kesinlikle önemli bir şey yazıyor."
Ben:
-"Benim bildiğim bir adam bu işler ile uğraşıyor. Meydandaki caddede bir dükkan var. Oraya gidelim."
Ümit abi:
-"Kaybedecek vaktimiz yok. Çıkalım ve oraya gidelim."
Ada:
-"Dükkan buraya uzak taksiyle gitmemiz gerekiyor."
Ümit abi:
-"Tamam çabuk olun hemen çıkalım."
Evden çıkıp yoldan geçen bir taksiyi durdurduk. Hemen taksiye bindik. Meydana geldiğimizde ben önde diğerleri arkada olmak üzere dükkana doğru yürüdük Adam dedemin arkadaşıydı. Ancak bazı nedenlerden dolayı buraya gelmiş ve burda hayatına devam etmişti.
Arkadaşlar bu hafta diğer kitapla bu kitaba kısa bölümler yayınladım sınav haftası olduğu için bir dahaki hafta iki kitaba da 2 şer bölüm gelcek bir dahaki bölümlerde görüşmek üzere.
