Marketten aldığım pasta malzemeleriyle kendime kocaman çikolatalı bir pasta yaptım üstüne de 30 sayısındaki mumu koyup yaktım. Kimi kandırıyordum ki tek başıma önümde bir pastayla oturuyordum. Üflemeyede hiç niyetim yoktu çünkü üflemeden önce dilek tutmam gerekiyordu. Fakat benim ne umudum vardı nede tutacak bir dileğim.Boş boş pastaya bakmakla yetindim bi süre.Sonra dayanamayıp üfledim. İlginçti ama üflerken bir daha yanlız kalmak istemiyorum dedim. Beynim kabullenmişti belki yalnızlığı ama kalbim her seferinde kabullenemiyordu.
