შენი ხმა და თვალები ჩემი ცხოვრებაა ❤️‍🩹

თავი 2

დილით ისევ ისე გავიღვიძე,ვივარჯიშე მერე სახლში მოვედი ანდრო გავაღვიძე,მე ოთახში შევედი და ჩავიცვი.



თმებიც გავისწორე და გავედით.როცა მივედი ბავშვებთან იმდენი მაცინეს ლამის ცუდად გავხდი...მერე საბამ რაღაცა მანახა და სერიოზულად სიცილი დავიწყე,მთელი უნივერსიტეტი ჩვენ გვიყურებდა,მაგაზე უფრო გამეცინა და რატის მკლავებში ვიმალებოდი.როცა მზერა გამეყინა და ისევ ის სიულეტი დავინახე,ცოტახანი მიყყრებდა მერე მიბრუნდა და წავიდა.წვერი ქონდა ხელები რომ მიგედო დაგსუსხავდა,თვალები არ უჩანდა,არც თმა,მაგრამ ვნახე რომ ყბა დაჭიმული ქონდა, და გაბრაზებული იყო.
ბავშვებს დავემშვიდობე და აუფიტორიაში შევედი,ლექცია დაიწყო ვერ ვუსმენდი,შენიშვნაც მუვიღე პაატასგან,წარმოიდგინეთ მე რომ ლექციას არ ვუსმენ?!როცა რამდენიმე ლექციას მოვრჩი ბავშვები მოვიდნენ, და კლუბში წასვლა შემომთავაზეს ამიტომ მეც დავთანხმდი და სახლში წავედი.უკვე ოთხი საათი იყო, ვჭამე ჩვენმა დამხმარემ გაგვიკეთა მე და ანდროს

-უგემრიელესია ნანა დეიდა მადლობა(მე)
-ამაზე გემრიელი არაფერი მიჭამია თავს დავდებ(ანდრო)გავიცინეთ მერე ოთახებში ავედით,მე ცოტა ვიმეცადინე და შვიდი საათიც გამხდარა.ავდექი ოთახი მივალაგე და ჩავიცვი



სუნამო შევისხი და გავედი ანდროც მზად იყო და მელოდა...გავედით გზაში ვმღეროდით,მაგრამ მაინც ჩაფიქრებული ვიყავი იმ ბიჭზე ვინარის?!ნაცნობი მაგრამ თან უცნბო სახე ქონდა...ვერ მივხვდი ვინ არის.როცა მივედით კლუბში შევედით,ეგრევე მეცა სასმლის და სიგარეტის სუნი,თითქოს ერთმანეთში ირეოდა და მზერას ისევ ვგრძნობდი.ჩვრნები ბართან ისხდნენ და საშინლად დაძაბულები,ჩვენც მივედით და დავჯექით.

-ერთი ვისკი(ანდრო)
-ლუდი(მე)-რაგჭირთ თქვენ რა სახეები გაქვთ?!
-არაფერი...არაფერი,უბრალოდ ვერ ვერთობით(მარი)სიცილი დავიწყე წამოვდექი
-ერთი ოცი არაყი დამისხი(მე)დამისხა, მარისთან მივედი და სამი ჭიქა დავაკავე...გადაკრა და ესე დავუყევი ბავშვებს, როცა "ხოდზე" მოვიდნენ მეც გადავკარი,მომეკიდა და ყველფერი მომეხსნა, ბავშვებთან გავედი და მეც ცეკვა დავიწყე,მაგრა ვერთობოდი და მე და თათა საპირფარეშოში შევედით.წყალი შევისხი სახეზე და,თათამაც შეისხა მოვწესრიგდით და ისევ გავედით. ბართან მივედი და ბარმენს ლაპარაკი გავუბი,საკამოდ კარგი ტიპია.

-ნიკა(ბარმენი ნიკა)
-მია(მე)
-კარგი სახელია(ნიკა)
-მადლობა, რამდენი ხანია აქ მუშაობ?(მე)
-ოთხი წელია(ნიკა)
-მოიცა მოიცა რამდენი წლის ხარ?(მე)
-25(ნიკა)
-ვაფშე არ გეტყობა,ერთი ლუდი გამოუშვი რა(მე)
-შენ რამდენის ხარ?(ნიკა)
-მე 19(მე)
-რაა?!(ნიკა)
-ჰოო(მე)
-რამე მომიყევი შენზე აბა(ნიკა)
-რავი რა უნდა მოგიყვე ვსწავლობ ფსიქოლოგიაზე და ვარჯიშობ არ მეტყობა?(მე)სიცილი დავიწყე
-კი ნამდვილად გეტყობა(ნიკა)ვსაუბრობდით საკმაოდ კარგად
-ისე დამღლელი სამუშაო არ არის?(მე)
-არაა,უფრო გიჟური რამდენი იდიოტი ჭკვიანი ლამაზი მოდის და მელაპარკება დასკვნა კი გამომაქ ის რო ხალხი ვერარის(ნიკა)სიცილი.დავიწყეთ-ლამაზად იცინი
-მადლობა(მე)გავუღიმე.აისევ ვგრძნობდი მზერას, გაყინული ვიჯექი ვერ ვინძრეოდი თითქოს რაღაცა ძალა მეუბნებოდა, გაიხედეო მაგრამ რაღაცა არ გაბედოო.ამიტომ არ გავბედე და გავჩერდი ისევ ვლაპარაკობდით მე და ნიკა,ნომერი მომცა და მეც მივეცი, მერე ბავშვებს შევერიე და გართობა დავიწყე.სადღაც თორმეტ საათზე დავიშალეთ, და სახლში წავედით ვიბანავე პიჟამო ჩავიცვი დავწექი და დავიძინე.ჰო მართლა ხვალ რესტორანში მივდივართ ჩვენი მეგობრის ლაშას დაბადებისდღეა.