Kinda Outta Luck | [F1]

2. Ένα συναίσθημα που αξίζει χίλιες ζωές

16 Απριλίου 2017

Σχεδόν μισό χρόνο αργότερα και ο Charles οδηγούσε στην Φόρμουλα Δύο για την ομάδα PREMA Racing.

Θα μπορούσε να είναι πολύ καλή χρονιά για εκείνον, όπου θα έδειχνε επιτέλους την αξία του και ίσως θα τραβούσε την προσοχή της Ferrari. Ήξερε πως ήδη είχε μέρος της προσοχής τους, είχε ακούσει τις φήμες που περιτριγύριζαν το όνομά του και την κόκκινη ομάδα και, ευτυχώς, τα πήγαινε καλά έως τώρα. Μέχρι αυτό το σαββατοκύριακο, όπου όλα έμοιαζαν σαν όνειρο.

Τα πήγε καλύτερα από καλά. Ήταν απίστευτος.

Επρόκειτο για τον πρώτο sprint αγώνα της Φόρμουλα Δύο. Ο Charles στην rookie χρόνια του. Ένας απίστευτος αγώνας. Αξέχαστη στιγμή όταν πέρασε την καρό σημαία κερδίζοντας τον πρώτο του sprint αγώνα, κερδίζοντας τον πρώτο sprint αγώνα της Φόρμουλα Δύο, και όχι μόνο αυτό αλλά στην πρώτη του σεζόν στην φόρμουλα επίσης! Ίσως θα έπρεπε να το επαναλάβει τουλάχιστον πενήντα φορές στο μυαλό του έως ότου να το συνειδητοποιήσει.

Πρώτος sprint αγώνας της Φόρμουλα Δύο.

Rookie σεζόν του Charles.

Κέρδισε!

Η πρώτη του νίκη στην Φόρμουλα Δύο!

"ΝΑΙ!", ούρλιαξε στο ράδιο. "Ναι! Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Λαμπρά!"

Δεν ήταν σίγουρος τι έλεγε, αν η φωνή του ή τα ξερά χείλη του δούλευαν σωστά, αλλά ήταν εξουθενωμένος και ένιωθε ενθουσιασμένος. Χόρεψε με το αμάξι πάνω στην πίστα, απλώνοντας τα χέρια στον αέρα και προς κάθε κατεύθυνση και προς όλους όσους βρέθηκαν μπροστά του. Ήθελε να κλάψει μα άρχισε να αισθάνεται αποπνικτικά μέσα στο κράνος, πράγμα που δεν είχε ξανασυμβεί στο παρελθόν. Ίσως επειδή αυτή ήταν μία τόσο ιδιαίτερη νίκη που χρειαζόταν περισσότερο οξυγόνο για να λειτουργήσει σωστά. Κι όμως, εγκέφαλος άρχισε να δυσλειτουργεί και η όραση να θολώνει. Συναίσθημα που αξίζει χίλιες ζωές.

Τελικά, πάρκαρε το μονοθέσιο πίσω από την πινακίδα με τον αριθμό 1. Έβγαλε προσεκτικά το τιμόνι έξω, τα χέρια του να τρέμουν και το σώμα του να κινείται τόσο πιο γρήγορα από τις σκέψεις του που σχεδόν ξέχασε να σβήσει τον κινητήρα.
Με αυτά τα ίδια τρεμάμενα άκρα, σηκώθηκε, τοποθέτησε το τιμόνι πίσω στην θέση του και στάθηκε όρθιος στην κορυφή του κόκκινου μονοθεσίου του. Έριξε τις γροθιές του ψηλά στον αέρα τρέμοντας και χτυπώντας κάτι αόρατο, ακούγοντας την ομάδα του να χειροκροτεί και να ζητωκραυγάζει. Έτρεξε στο μέρος τους και τους αγκάλιασε όλους, έναν προς έναν, δίχως να αφήσει άτομο να παραπονιέται.