Ayame tesadüfen uğradığı eski mahallesinde geçmişi yad ettiği sırada minik bir kuşa yardım edince kendini eski anılarında dolaşırken bulur. Asla unutamadığı çocukluk aşkı Beomgyu'ya yıllar boyunca söylemek istediği her şeyi söylemeye fırsatı olur bö...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ayame X Beomgyu
Eylül ayının tatlı esintisi açık kahve küt saçlarımı dalgalandırırken sakin adımlarla kaldırımda ilerliyor, anın tadını çıkarıyordum. Lavanta desenli bez çantamı düşmemesi için toparladıktan sonra boş sokakta duraksadım. Yokuş aşağı giden asfalt yola karşı tebessüm ettim. Temiz havayı derince içime çektim ve çevreyi dinledim.
Rüzgarın uğultusu ve bülbül cıvıltıları arasından belli belirsiz duyulan araba sesleri sokağın sonundaki caddeden geliyordu. Çocukluğum ve genç kızlığımın büyük bir bölümünün geçtiği o yaşam dolu cıvıltılı caddeden.
Bugün yıllar üstüne ilk kez işim düştüğünden buradaydım. Gazetecilikle ilgili geliştirdiğim bir proje için yurt dışına çıkmayı planlamış ve ilk adım olarak pasaportumu yenilemek üzere randevu almıştım. En yakın randevu da eski evimin bölgesinde çıktığından işte buradaydım.
Aradan geçen yıllara hayretle bakıyordum. Bu sokakta hatırladığım son anımda on sekiz yaşımdaydım. Üniversite sınavı için maratona kapılıp gittiğim ve durup anı yaşamayı ihmal ettiğim bir dönemimdi. Hayatımda birçok şeyi değiştirebileceğini bilmeden öylece israf ettiğim onlarca gün geçirmiştim. Zamanında yapmadığıma sonradan pişman olduğum bir sürü şey yaşamıştım. Bu kadar özleyeceğimi hiç bilmiyordum.
Burnumun ucunda bir sızı belirdi. Ardımda bıraktığım metro çıkışına son bir kez baktım ve caddeye inme kararı aldım. Kim bilir ne zaman gelirdim bir daha buraya? Anılarımı yad etme fırsatı bir daha bulamayabilirdim. Pişmanlıklarıma yeni birinin eklenmesine niyetli değildim artık.
Yokuş aşağı inerken karşı yoldaki karakolu gördüm. Buranın ne olduğunu anneme ilk sorduğumda sekiz yaşındaydım. Yeni okuluma giden yolda beyaz arabamızın arka koltuğundan dışarıyı seyrediyorken dikkatimi çekmişti. Annem buranın bir karakol olduğunu ve polislerin çalıştığını söylediği gibi dışarıya attığım bakışlarımı masumlaştırmaya çalışmıştım. Olur da bir polisle göz göze gelirsek suçlu olduğumu asla düşünmemeliydi değil mi?
