Chapter 66

2.3K 65 17
                                    

Unti-unti akong naglakad patungo sa kwarto ni Warren, masyadong maraming nangyayari at nakakapagod na. Ilang araw na akong gising at inaalala sila. Tapos na ang kabanata nina Raven, ang nanay at tatay nito. Wala na sila.






Naupo ako sa gilid ni Warren at pinagmasdan ang natutulog niyang mukha. Maraming nakakabit sa kanya at kakatapos lang ng operasyon niya dalawang araw na nakakalipas. Naging successful ito ngunit hindi pa rin ako mapalagay, hindi ko maisip ang mga gagawin ko habang pinagmamasdan ang mukha niya. Hindi ko siya nailigtas, dapat naging maingat ako.




Hinaplos ko ang mukha ni Warren at hindi ko napansin na umiiyak na pala ako. The guilt of not protecting him, the guilt of letting them gets kidnapped, and the guilt for not being with him. It was all mixing up to me, I can feel all my emotions, drowning me. I couldn't think properly. It was all painful to me.








Inilagay ko ang kamay ni Warren sa mukha ko at lalo akong napaiyak. I felt so weak, I felt nothing without him. I felt all the tiredness, drained the out of me.








"I'm sorry... I'm sorry, Darling," humahagulgol na wika ko. "I didn't even protect you, I let you get hurt once again... I'm sorry."







I keep saying sorry for everything, I feel like it's my own fault that time. I felt that I failed at every thing. I made a promise, and that promise is to protect him at all cost and yet... I failed it.






Pumikit ako habang umiiyak, pumasok kaagad sa akin ang mga ngiti niya at ang pagsabi niya ng I love you sa akin. It was sweet, comforting tone.








Mabilis akong dumilat upang muling tingnan si Warren, he was still sleeping. Sleeping like a sleeping beauty.






"Please, wake up, hm? Don't leave us here, Devyn needs his Father who's good in baking cakes and pastries, he needs you and I..." I broked down. "I need you too, Darling."







"I need you the most, Darling. You are all ever I need in this world, Darling. So, please... please don't leave me, I beg you." I completely begged to him, I begged to the god, I begged at everything because this time I can't live without him.





He was the sunset, the sun rise that I can woke up to, the warm home, the world, the whole fucking universe, the shoulder and rest that I can lean always whenever I'm tired, the light that gave me home and the man who can complete me. The man who will complete the missing piece of my puzzle, it was him who can complete me. He was my everything.






Mabilis kong binaba ang kamay ni Warren at pinunasan ang luha sa mga mata ko nang bumukas ang pinto. Napatingin ako kay Luxian na inabutan ako ng isang kape na galing sa bakery nila, may dala rin siyang pastries at dahil sa pastries ay parang gusto ko ulit umiyak dahil naalala ko na naman si Warren doon.








"Nabanggit sa akin ni Devyn na hindi ka pa raw kumakain at ayaw mong kumain, hm. It's not good for you and Warren will never like what you're doing right now, energized yourself and come back here. Please be a strong foundation that Devyn can lean on, do it for yourself, for Warren and for Devyn," he said coldly to me.




I looked at his eyes, before looking at the coffee and pastries. Bakit siya magdadala ng tinapay kung pwedeng kanin at ulam naman?






Inabot ko nang dahan dahan ang pagkain at tiningnan 'yon, bumuntong hininga siya at walang sabi-sabi na lumabas ng kwarto.







Kahit walang gana ay unti-unti kong ininom ang kape at kumain ng pastries na dala-dala ni Luxian, gusto kong umiyak muli dahil nanghihina na ako sa lahat. Binusog ko ang sarili ko sa tinapay at muling pinagmasdan si Warren habang kumakain.







"Gumising ka na diyan, babe. Hindi masarap 'tong pastries kapag hindi ikaw ang may gawa, pangit lasa kapag si Luxian ang may gawa," walang kwentang saad ko at natawa sa sarili ko. Kahit masarap ang pastries ay nagawang sabihin ko 'yon as a joke.


Wala naman talagang papantay sa lasa ni Warren, este sa lasa ng mga bina-bake niyang pastries at cake.









Nang maubos ko 'yon ay muli akong tumingin kay Warren, pinahinga ko ang sarili ko sa kanya. Lahat ng pagod ay unti-unting nawala sa akin habang pinagmamasdan siya at naalala lahat ng mga masasaya naming memorya sa isa't isa.








At hindi ko naramdaman na unti-unti na pala akong nakatulog. Dozing onto a nothingness dream.






Nagising na lamang ako sa ingay at doon ko napansin na nandoon na si Devyn, Linux, Jirou, Nico, and Luxian. They are so loud, playing game the snake in ladder. I groaned which made them looked at me.









Mabilis na lumiwanag ang mukha ni Devyn at tumakbi palapit sa akin, mabilis niya akong niyakap kaya niyakap ko siya nang mahimbing at hinalikan sa nuo. She giggles before smiling widely to me.







"Mama, you're finally awake! Uncle-papa Linux, Uncle-papa Luxian, Tita Jirou and Tita Nico went with me here and play with me using that board game!" masayang kwento niya kaya ngumiti ako at tumango tango, mabilis din siyang bumalik upang makipaglaro muli.






Napansin ko na hapon na pala, dalawang araw mula sa mga nangyari at dalawang araw na tulog pa rin si Warren. Napabuntong hininga na lamang ako at nagpa-alam na bibili ng kape sa vending machine.








Katulad ng plano ay bumili ako sa vending machine ng kape at dinala 'yon sa Rooftop ng Ospital, pinagmasdan ko ang kalangitan na palubog na ang araw. I smiled bitterly, feeling all the emptiness surging inside me, without him is feeling hopeless.





Hindi ko namalayan na naka-isang oras na ako sa panonood ng kalangitan. I found myself feeling free while watching the Sky.





Napatigil ako nang humahangos si Linux na pumunta sa akin, nakaramdam na kaagad ako ng kaba nang makitang humahangos siya at parang naiiyak na.






"D-dionne si Warren! Cini-CPR ng Doctor ngayon—" hindi ko na pinatapos ang sinasabi ni Linux dahil sa kaba ay tumakbo ako papunta sa kwarto ng Mahal ko, cini-CPR daw siya ng Doctor. No, he can't die! Umiiyak ako habang tumatakbo, A Mafia boss crying.






As I opened the door from Warren's room, expecting Doctor doing CPR, but the last thing I didn't believe to see is right in front of me. Many heart balloons in Hospital room of Warren, my eyes widened when I see Warren kneeling while holding a ring in black velvet box.





No, is this a dream!?





My tears flow more, not expecting of what is happening right now. I feel all the butterflies in my stomach. Warren is proposing to me, 13 years... 13 years I dream of this. I thought he's not going to do this to me because I thought he didn't love me but he's proposing to me right now.





"Dionne Westly Ferrer, will you marry me?"






He's Pregnant?! (COMPLETED- UNEDITED)Where stories live. Discover now