The President's Paramore

Episode 10: Finger

"HEY!" The President continued to nudge my attack. "Masakit! I am still the President!"

"President mo mukha mo!"

Nagpatuloy ako sa paghampas sa kanyang braso. Ayaw tumigil, eh! Ano? Walang pahinga ang kalandian?! Walang break time? Walang break time?! Overworking 'yan?!

"Alright!" He is now laughing. Still, covering himself from all of my hit. "Alright! I'm sorry, okay? Sorry!"

Halos umusok talaga ang ilong ko sa inis. I can't afford to chill. It appeared to me that calming myself down is the most expensive thing in the world right now.

"Sorry na nga, eh! Ito naman, hindi na mabiro. Napakaseryoso sa buhay." He is still laughing hard. His voice is deep but playful. Malayong-malayo sa seryosong Presidente na lagi kong napapaanood sa television.

"Ay, nagbibiruan pala tayo dito? Teka lang, ha?" Patuloy sa pag-i-init ang dibdib ko sa galit. Ganiyon na rin ang ulo ko. Para bang sa pagdaan ng mga segundo ay papalapit na papalit na ako sa tinatawag na kademonyohan.

"Sorry, ha? Hindi naman ako aware na seryosohan pala dapat dito kasi news flash! Nung isang araw ka pa hindi matino!"

Swear, never in my entire life did I imagine myself yelling like this at a person-specifically, at the President of the Philippines. Grabe, talagang kakaiba na ang nangyayari sa mundo.

"Okay, let's just watch a movie na lang so that you can chill." His lips are pursed. It is already obvious that he is supressing a laugh. "Marami pang food, oh. I think-and I believe with that petite body of yours, 'di mo mauubos lahat ng 'to. Sayang. Madaming nagugutom sa buong Pilipinas."

"Bakit? Kapag kinain ko ba 'yan, mabubusog sila? Magkakalaman din ang mga tiyan nila?" Ang pagsusungit ko pa.

For a bit, he seemed amused by what I just said. There is a slight lift on the side of his lips. He is smiling with an entertaining manner.

"You know what? That was my ideology before." Umayos siya ng upo. He rested his back on the sofa, and he crossed his arms. "Na ang tanga lang, 'di ba? May mangyayari ba sa mga mahihirap kapag kinain natin ang tira sa mga plato natin? Mabibigyan ba sila niyon ng maipanlalaman sa tiyan?"

Nagpatuloy siya sa pagsasalita. Although his tone is casual, para pa rin siyang professional kung magsalita. Marahil ay natural na talagang lumalabas iyon sa kanya.

"But with my 20 years in politics, I get to learn the answer. Na hindi naman literal iyong idea na 'yon. Na kapag kinain mo ang tira sa plato mo, magkakaroon ng laman ang sa iba. It is more of treasuring what you have right now that the others unfortunately don't have."

Woah, and I must admit that I was stunned by what I just heard. Grabe, para itong free seminar with the President. I-record ko kaya para may report na ako para bukas?

"Para lang iyang pagpapasalamat sa blessing. Kasi atleast, mayroon kang pagkain. Na mayroon kang panlaman sa tiyan. Naghihirap ang iba makain lang ang pagkain na nasa plato mo, bakit 'di mo magawang ubusin? 'Di mo kayang pahalagahan?"

He is now smiling. "I know it is not your fault that you are fortunate than the others but for the sake of humanity, eat your food and treasure your blessings."

I only rolled my eyes playfully. "It is really no wonder why you get the taste of the public. Mabulaklak ang bibig mo. Alam na alam mong sabihin ang magugustuhan ng publiko."

"Thank you," he smiled more. Pero agad niya rin naman iyong binawi. "Pero curious lang ako. Sino ang binoto mo noong nakaraang election? Ako ba?"

I quickly shook my head. "I voted for Senator Leniah. Iyong binubully niyo kasi babae. Iyong minamaliit niyo kasi nga, babae lang. Hindi ko talaga makayanan ang pagiging mysoginist niyo noong kampayahan."