Gül ve Bülbül

“Ona kırmızı güller götürürsem benimle dans edeceğini söyledi.” diye bağırdı genç öğrenci, “Ama bahçemde tek bir kırmızı gül yok.”

Pırnal meşesindeki yuvasından Bülbül duydu onu ve yaprakların arasından başını çıkarıp baktı neler oluyor diye.

“Bahçemde hiç kırmızı gül yok!” diye bağırdı öğrenci ve güzel gözleri yaşlarla doldu.

“Ah, nasıl da küçük şeylere bağlı aşk! Bilge kişilerin aşk hakkında yazdıkları her şeyi okudum, felsefenin bütün sırlarına sahibim, yine de bir kırmızı gül yüzünden mahvoldu hayatım.”

“İşte sonunda gerçek bir âşık.” dedi Bülbül.

“Geceler boyu şarkılarımda onu söyledim, onu hiç tanımadan. Geceler boyu onun hikâyesini yıldızlara anlattım, şimdi karşımda. Saçları sümbüller kadar siyah, dudakları arzuladığı gül kadar kırmızı ama tutku, yüzünü fildişi gibi soldurmuş, keder alnına mührünü basmış.”

“Prens yarın gece bir balo veriyor.” diye mırıldandı genç öğrenci.

“Sevdiğim de orada olacak. Eğer ona kırmızı bir gül götürürsem benimle şafak sökünceye kadar dans edecek. Ona bir kırmızı gül götürürsem onu kollarımda tutacağım, başını omzuma yaslayacak, eli elimi bulacak. Ama bahçemde kırmızı gül yok, bu yüzden tek başıma oturacağım, o da önümden geçip gidecek. Beni umursamayacak, kalbim kırılacak.”

“İşte gerçekten de gerçek bir âşık.” dedi Bülbül.

“Benim şarkıda söylediğim şeyin gerçekten acısını çekiyor. Benim için neşe olan şey onun için ıstırap. Hakikaten de aşk harikulade bir şey. Zümrütlerden daha değerli, güzel opallerden daha bulunmaz. İnciler, kırmızı taşlar satın alamaz onu, pazarda da satılmaz. Tacirlerden alınmaz, değeri altınla ölçülmez.”

“Müzisyenler galerideki yerlerinde oturacaklar,” dedi genç öğrenci. “Yaylı çalgılarını çalacaklar ve sevdiğim harpla kemanın sesine uyarak dans edecek. Öyle uçar gibi dans edecek ki ayakları yere değmeyecek ve saray erkanı rengarenk elbiseleri içinde onun etrafını saracak. Ama benimle dans etmeyecek, çünkü ona verecek tek bir kırmızı gülüm yok.” diyerek kendini çimenlere attı, başını ellerinin arasına gömerek ağladı.

“Niye ağlıyor?” diye sordu küçük bir yeşil kertenkele, kuyruğu havada, öğrencinin yanından koşarak geçerken.

“Neden sahi?” dedi bir kelebek, bir güneş ışığını kovalıyordu.

“Neden, sahi?” diye fısıldadı bir papatya komşusuna yumuşak, alçak bir sesle.

“Kırmızı bir gül için ağlıyor.” dedi Bülbül.

“Kırmızı bir gül için mi?” diye bağırdılar “Ne kadar da gülünç!” Her şeyle alay eden bir yaradılışa sahip olan küçük kertenkele ise düpedüz güldü.

Ama bülbül, öğrencinin kederinin sırrına vâkıftı ve meşe ağacında hiç sesini çıkarmadan oturup aşk denen bilinmezliği düşündü.

Ansızın uçmak üzere kumral kanatlarını açtı ve havaya yükseldi. Koruluktan bir gölge gibi geçti gitti, bir gölge gibi bahçeyi katetti.

Tarhın orta yerinde güzel bir gül ağacı duruyordu, bülbül onu görünce uçup yanına gitti ve ince bir dalın üzerine kondu.

“Bana bir kırmızı gül ver.” diye bağırdı. “Sana en tatlı şarkımı söyleyeyim.”

Fakat ağaç başını iki yana salladı.

“Benim güllerim beyaz.” diye cevap verdi. “Denizlerin köpüğü kadar beyaz, dağların üstündeki kardan daha beyaz. Ama eski güneş saatini saran kardeşime git, belki o sana istediğini verir.”