მე და ჰიუნჯინი ძალიან ბედნიერები ვართ. თაფლობის თვეზე უკვე ვიყავით. საერთოდ არ ვჩხუბობთ ხოლმე, უბრალოდ ნერვებს როცა მიშლის წამოვარტყავ და ჩერდება. დღეს ჩანის დაბადების დღეა და წვეულებაზე მივდივართ. ამ წამს მოვრჩი გამზადებას.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
დაბლა ჩავედი.
ჰიუნჯინი: ღმერთო მადლობა, ეს რას მოვესწარი. მე: მოკეტე და წამოდი რა. ჰიუნჯინი: კაი მარა ძალიან ლამაზი ხარ. მე: ვიცი. ჰიუნჯინი: აუ ეს ვინაა რაა. იქნებ მადლობა მაინც თქვა. მე: ვაიმეეე მადლობა, წამოეთრიე ეხლა. ჩანთან მივედით და რასაც ქვია კარი ჩამოვუღეთ. ჰიუნჯინი: აი ეხლა თუ გააღოს რაა. ძლივს კარი გაგვიღო. მე: დაყრუვდი შვილოო? ჩანი: ბოდიში ხმაურის გამო ვერ გავიგე. შემოდით. მე: გილოცავ. - საჩუქარი მივეცი. ჰიუნჯინი: მეც გილოცავ. - ჰიუნჯინმაც საჩუქარი მისცა. ჩანი: დიდი მადლობა. წამოდით ბიჭებთან წავიდეთ. იმდენი ხალხი იყო კინაღამ დავიკარგე.
*1 საათისშემდეგ*
ყველა მაგარი მთვრალია ჩემ გარდა. ისე ჰიუნჯინი გაქრა, წავალ მოვძებნი. დავიარე დაბლა ოთახები მაგრამ არსად არ იყო ამიტომ ზემოთ ავედი. რომელიღაც ოთახის კარი გავაღე და გავშეშდი, ჰიუნჯინი ვიღაც გოგოს კოცნიდა.
მე: ჰიუნჯინ...
ვთქვი და გავიქეცი. ჰიუნჯინი პირდაპირ წამოხტა და გამომეკიდა მაგრამ მე უკვე შორს ვიყავი. სახლში შევვარდი, ჩემოდანი ავიღე და ტანსაცმელები შიგნით ჩავყარე, თან ვტიროდი და ჰიუნჯინს ვლანძღავდი. ასეთი სულელი როგორ ვარ, მას არასდროს არ ვუყვარდი, ისევ იგივე განმეორდა, თავი შემაყვარა და მიმაგდო. მეზიზღები ჰვანგ ჰიუნჯინ. წერილი დავუტოვე სადაც ეწერა, რომ მივდიოდი და მას აღარასდროს ვნახავდი და მშობლებთან წავედი. მათ ყველაფერი მოვუყევი და მამაჩემს ჰიუნჯინის მოკვლა მოუნდა, ემა წამოფრინდა გამიშვით უნდა გავგლიჯოო მაგრამ არ გავუშვით, დედაჩემმა კი მისი ლანძღვა დაიწყო.
