Bevroren hart

Verraad

Milo's POV:
Ik word wakker. De sneeuwscooter staat stil.
Mijn hoofd gaat omhoog en ik kijk naar Matt.
Hij zit op de scooter, met zijn hoofd in zijn handen.
"Matt?" Ik ga overeind zitten en leg mijn hand op zijn rug.
"Matt, wat is er?" Vraag ik nog een keer.
Matthy doet zijn hoofd omhoog. Er lopen tranen over zijn wangen.
Oh. Mijn. God.
De sneeuwscooter is leeg. Ik weet het zeker.
"Nee..." ik kijk om me heen. We kunnen geen kant op, er zijn alleen maar bomen en sneeuw.
"Ja." Matt veegt zijn tranen weg.
Voorzichtig ga ik met één been op de grond staan.
"Miel, kijk nou uit." Zegt Matt zacht.
"Ja, ja." Ik draai de sleutel, maar er gebeurt niks.
"Tering scooter." Ik geef de scooter een trap.
Er komt een geluidje uit.
Nog een trap.
De sneeuwscooter begint weer de pruttelen.
Matthy gaat weer overeind zitten.
Ik geef de sneeuwscooter nog één trap.
Matt gaat aan het stuur zitten.
Ik ga snel weer achterop zitten.
Hij geeft gas en we schieten langzaam vooruit.
"Jezus, ik dacht dat we dood gingen." Zegt Matt.

Te veel hoop. De sneeuwscooter valt na 5 minuten weer uit.
We zijn ietsjes verder gekomen, maar het was niet genoeg.
Ik til het zadel op.
Er ligt alleen een flesje water en de energie bar.
De zaag hebben we blijkbaar laten liggen.
"Godverdomme." Ik geef de scooter nog een trap, maar nu gebeurt er niks.
Ik ga naast Matt zitten en staar vooruit.
Er valt sneeuw op mijn jas.
"Kutzooi, het gaat ook nog eens sneeuwen."
Matt zucht en begint te lopen, te rennen, zelfs.
"Matt?" Ik sta langzaam op en ga op één been staan.
"MATT!"
Hij rent verder. Gaat hij me achterlaten?
Er prikken tranen in mijn ogen.
"MATT, WAT DOE JE?"
Ik begin te snikken en op één been, hop ik naar voren.
Na 3 hopjes geef ik al op. Het is te zwaar.
Matt is al een stipje geworden, zo hard rent hij.
Ik ga dood.
Helemaal alleen.
De tranen op mijn wangen bevriezen bijna, zo koud is het.
Ze mogen ook allemaal de tering krijgen, verraders.
Snikkend ga ik op de sneeuwscooter zitten.
Ik kijk omhoog, naar de sneeuw.
De andere jongens hadden ons al verlaten, maar Matt?
Van Matt had ik dit echt niet verwacht.

Het begint harder te sneeuwen. Ik probeer de sneeuwscooter nog een keer op te starten, maar niks werkt.
Ik ga weer staan en open het zadel.
De flesjes water en het eten haal ik eruit.
Dan duw ik de zware sneeuwscooter om.
Kutding.
Ik zet een voet op de sneeuwscooter, en trek met twee handen de ski van de onderkant. Dat is een.
Ik doe het ook aan de andere kant.
Nu heb ik twee ski's, maar ze hebben natuurlijk geen bindingen.
Ik ga voorzichtig op de ski's staan en ik schuif naar voren.
Mijn been doet ontzettend veel pijn, maar ik ga door.
Ik wil gewoon naar huis.
In een warm bed, met een biertje.

Voordat ik het weet, ben ik al bij het einde van het pad.
Er is nu één grote piste naar beneden, dus ik hoef geen kanten te kiezen, ofzo.
Het gaat nog best goed, zonder bindingen.
Ik denk na. Zal ik proberen te skiën?
Met twijfels, glijd ik toch maar van de berg.
Ik probeer een bocht te maken.
"Au." Mijn been doet ongelofelijk veel pijn.
Nog een bocht. Die ging iets makkelijker.
Zal ik gewoon recht naar beneden gaan?
Er zijn toch geen mensen.
Met volle vaart, race ik naar beneden.
Dit gaat sneller, maar het doet ook minder pijn.
De piste gaat lang door, dat is fijn.
Toch maak ik aan het einde van de piste, nog een bochtje. Mijn voet glijdt van de losse ski.
Ik beland op mijn been. Mijn pijnlijke been.
Hopeloos ga ik op mijn rug liggen.
Wat ben ik een sukkel.

Matthy's POV:
Godver. Wat heb ik gedaan?
Wat ben ik een kut vriend. Een verrader.
Hijgend kijk ik om me heen. Er komen wolkjes uit mijn mond.
Ik heb Milo helemaal alleen gelaten met een lege sneeuwscooter.
Met tranen in mijn ogen ren ik terug de berg op.
Ik ben ook helemaal niet opgeschoten, want ik zie nog steeds geen dorpjes.
Alleen maar pistes en bomen.
"MILOOOO!" Mijn schorre stem galmt door de bergen.
De tranen lopen mijn jas in.
Wat heb ik Milo aangedaan?

Na een kwartier lopen, kom ik een ski tegen.
Een ski zonder binding.
Ik pak hem op en besluit verder te lopen.

Onderweg, bekijk ik de ski.
"Wat de fuck." Fluister ik.
Het is de ski van de onderkant van de sneeuwscooter.
Milo is dichtbij.
Ik kijk omhoog. En ja hoor, daar ligt hij.
Uitgestrekt op de grond.
"MILO!" Ik begin weer te rennen en plof naast de gewonde Milo neer.
Milo gaat overeind zitten en kijkt me aan, terwijl er tranen over zijn wangen lopen.
"Je bent weggerend, Matt." Zegt hij zacht.
Ik begin spontaan te huilen en sla mijn armen om hem heen.
"Miel, het spijt me zo." Ik krijg het bijna niet uit mijn mond.
We zijn allebei doodmoe.

Als we allebei uitgehuild zijn, kijken we elkaar aan.
"Miel, wat is er gebeurd?" Ik hou de ski omhoog.
Hij haalt diep adem.
"Ik zag je nog rennen. Ik heb de ski's van de sneeuwscooter afgetrokken en ik ben gaan skiën zonder bindingen. Ben ver gekomen, maar ik ben na 2 afdalingen gevallen." Hij wijst naar zijn been.
Het is het pijnlijke been. "Jezus, Milo."
Hij zucht en steunt op zijn ellebogen.
"Hier komen we niet meer weg." Zeg ik zacht.
Hij schudt zijn hoofd en komt moeizaam overeind.
Dan gaat hij op één been staan. Voorzichtig zet hij het andere been erbij.
"Miel, pas nou op." Ik ga snel staan en pak zijn hand.
Ik zie aan zijn gezicht dat hij pijn heeft.
Hij zet een stap, terwijl ik zijn hand stevig vasthou.
"Gaat het goed?" Vraag ik.
Hij knikt zacht en zet nog een stap.

Na 5 minuten hebben we 10 meter gemaakt.
Gaat niet snel, dus.
De sneeuw is inmiddels veel erger geworden.
"Miel, kunnen we niet glijden op een ski? Als een soort slee?" Ik hou de ski's omhoog.
Milo pakt een ski. "Doe eens voor?" Vraagt hij.
Ik leg de ski op de grond en ga erop zitten.
Ik zet mijn voeten op het uiteinde en langzaam ga ik naar beneden.
Als ik achterom kijk, zie ik dat Milo het ook probeert.
Ik besluit af te remmen, en te wachten tot hij bij me is.

"Dit gaat echt goed!" Schreeuw ik.
Samen glijden we de volgende berg af.
"Miel, kijk!" Ik wijs naar voren.
Door de sneeuw en de grijze lucht zie je niet zo veel, maar je kan licht zien.
Lichtjes van een dorp, misschien?
Of van andere mensen in nood?
Milo tuurt naar de lichtjes en kijkt me dan blij aan.
We gaan door met 'sleeën', hopend dat de lichtjes positief zijn.
Misschien hebben we het wel gehaald.

————
Apart hoofdstuk HAHAHAH
Ik heb ziek hard Frans woordjes in mn hoofd gestampt, zodat ik verder kon met schrijven.
Ik twijfel of ik een einde aan het verhaal maak, of niet.
Wat willen jullie? 😙🫶🏻
Tot het volgende hoofdstukk!