Συμπαντική Δυσαρμονία

Μέρος Ι : Η μουσική συμφωνία του πρίγκιπα. Κεφάλαιο 1ο

"Οι σκέψεις μου είναι κοράκια.Τα αφήνω ελεύθερα .Να πετάξουν μακριά από το κλουβί τους.Μα όταν το κοιτώ,έτσι που είναι άδειο.Νιώθω νοσταλγία και τα φωνάζω πίσω."

**************************************
Αύγουστος 2015

Τον είχε σκοτώσει.Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία γι' αυτό.Κάτω από τον Αυγουστιάτικο ήλιο,τη μπλε ομπρέλα και τη ροζ πετσέτα θαλάσσης από περιοδικό ,τον είχε σκοτώσει.

Κράτησε ανάμεσα από τα δόντια της το στηλό ,που πλέον είχε πάρει ένα ακανόνιστο σχήμα ανάμεσα τους και κοίταξε τη σελίδα μπροστά της.

Είναι η πιο ηλίθια ιδέα που έχεις κατεβάσει ποτέ.Σκεφτηκε βγάζοντας το από το στόμα της.

Δύο μήνες παίδευε αυτό το κεφάλαιο.
Το έγραφε ξανά και ξανά ,αλλά ότι και να έγραφε δεν έφτανε την τελειότητα που είχε στο μυαλό της.Η κατάληξη αυτού του γεγονότος,είχε εκπλήσσει και την ίδια .
Εντάξει ο χαρακτήρας στο βιβλίο της,δεν ήταν από τους αγαπημένους της.Μήπως όμως ήταν νωρίς να τον ξεκάνει από τα πρώτα δέκα κεφάλαια;

Κοίταζε ξανά και ξανά το χαρτί.
Ίσως θα έπρεπε να τον αφήσει να ζήσει.Αλλά δεν μπορούσε να σκεφτεί ποια θα ήταν η χρήση του, στα επόμενα κεφάλαια.

Ο δρόμος προς την συγγραφή ήταν δύσκολος.Στρωμένος με αγκάθια ή μάλλον με μουντζουρες, ορθογραφικά ,κενά στην δομή και άπειρες σελίδες με αρλούμπες ,που στην αρχή της φαίνονταν καλή ιδέα.
Αλλά έπειτα φάνταζαν ότι πιο άχρηστο, θα μπορούσε να κατεβάσει το μυαλό της.

Η ξανθιά κοπέλα βέβαια,ήταν η μόνη που σκεφτόταν έτσι για τον ευατό της.
Οι χίλιοι αναγνώστες , στην εφαρμογή που έγραφε είχαν άλλη γνώμη.

Ήταν μια νύχτα με φεγγάρι ή μάλλον μια νύχτα που έτρωγε πατατάκια πάνω στο κρεβάτι βλέποντας μια κορεάτικη ρομαντική κομεντί.

Ενταξει μη γίνουμε και μέλό τώρα με τα φεγγάρια.

Εκείνη την νύχτα λοιπόν,το δάχτυλο της αιωρούνταν πάνω από το κουμπί της δημοσίευσης για ώρες,με τον τίτλο,"Δύο λέξεις μόνο" να την κοιτάει και να την χλευάζει.Δυο λέξεις μόνο, "ένα πάτημα".

Οι σκέψεις της έτρεχαν ακανόνιστες μέσα στο μυαλό της .

Και αν δεν τους αρέσει;
Αν μου γράψουν ότι γράφω μαλακίες;
Αν δεν βγάζει νόημα;

Πάντοτε είχε αυτή τη διστακτικότητα.
Την αίσθηση ότι δεν είναι αρκετή
Ίσως έφταιγε η παιδική της ηλικία.
Ίσως οι γονείς.
Ίσως και το χτύπημα στο κεφάλι που είχε υποστεί όταν έπεσε από τις σκάλες στα τρία της.