Okuduğum bir kitapta " Her eylül bir başlangıçtır. " diye bir cümle vardı. Çok haklı bir cümleydi bana göre çünkü sevenler eylül de kavuşturdu birbirine. Şimdi ise bize Yeni Başlangıçlar sunan bir haziran sabahındayız.
Akşamdan beri amcamın yaptığı konuşmayı düşündüğüm için uyumaya fırsat kalmamıştı. Gün doğmadan gözlerimi biraz dinlendirmek istediğimdeyse Nazlı'nın bir anda şarkı söylemeye başlamasıyla uykunun bana haram olduğunu anlamıştım. Kimisi neşeli olduğu için şakıdığını düşünebilirdi ama bu evdeki herkes dün akşamki konuşmadan sonra bunun bir öfke patlaması olduğunu biliyordu. Çünkü Nazlı Akçay tam olarak buydu; sinirlenince, üzülünce, strese girince tek kaçış yolu olarak müziği kullanırdı , müziğe zaafı vardı. Bunun için konservatuar okuyor ya zaten.
Kapımın tıklatılmasıyla, gözlerimi arkasına hâlâ çözülmemiş bir dava posteri astığım kapıya çevirdim.
" Gelebilir miyim? "
Arkasından gelen kedi miyavlamasını andıran sesten gelen kişiyi tahmin etmek tabi ki zor değildi. Ayliz. İkiz kardeşim. Bu hayatta hiç kimse Ayliz kadar naif, kibar ve düşünceli olamazdı. Dürüstlüğü kendine kural edinmiş ve hayat damarlarından biri yemek yapmak olan sevgili kardeşimle asla benzemiyorduk.
" Gel. "
Aslında kapının arkasında amcam veya başka birisi olsa gıcıklık olsun diye, gelme, derdim ama Ayliz'in bunu gerçek zannedip içeri gelmeyeceğini bildiğim için vazgeçmiştim.
İçeri girip kapıyı kapattığında bana bakmadan muhteşem şekilde dizayn ettiğim odamı tekrar incelemeye başladı, odama giren herkes bunu yapmak zorunda mıydı, yerdeki sayfaları açık kitaplara, çalışma masamdaki dağınık fotoğraflara ve duvardaki düşünen Sherlock Holmes tablosuna uzunca baktı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Evet, biliyorum değişik biriyim.
Sonunda tek benzer özelliğimiz olan siyah gözlerini bana çevirdi ve konuşmaya başladı.
" Kahvaltı hazır, seni bekliyoruz. " tatlı sesiyle mırıl mırıl konuşması onu küçük kız çocuklarına benziyordu.
" Sanada günaydın Liz! " kinayeli cümlemden sonra derin bir nefes alıp siyah saçlarını arkaya attı.
" Günaydın. Gerginim ve gergin olunca nasıl durgunlaştığımı biliyorsun Raz. " hoşgeldin üzülünce durgunlaşan Ayliz Akçay.
Elimi boşver anlamında sallayıp ayaklandım. " Dün akşamdan sonra hangimiz gergin değilizki? " ayağımla yerde duran küçük mindere top oynar gibi vurduğumda Liz'in deliyle uğraşılmaz bakışları eşliğinde kıyafet dolabımın karşısına geçip, giyindim.
