YENİ BAŞLANGIÇ

BÖLÜM 2

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayınız lütfen.

İyi okumalar...

💙💚💙💚💙

ADEN

Annemle babamı bir trafik kazasında kaybettikten sonra evde toplanan kalabalığı çok net hatırlıyordum. Bir köşede oturmuş sanki bir yerden annem çıkacakmış gibi yerimden hiç kalkmıyordum, beni bulamazsa üzülür korkusu vardı yanı başımda. Oturduğum yerden evdeki kalabalığın hararetli konuşmalarını izliyordum, korkardım ben gürültüden.

" Benim iki tane çocuğum var, küçücük eve nasıl sığacak bu kadar insan. Uğraşamam. " Diye bağıran kadın kapıyı sertçe çekip giderken yüreğim hoplamıştı sanki korkudan. Elimi kalbime götürdüğümde gözümden bir damla yaş düşmüştü özenle kolladığım elbisenin üzerine. Ve bir tane daha takip etmişti onu hemen. Hiç kimse görmüyordu ağladığımı. Yanlarında görünmezdim sanki. Sonra biri oturdu yanıma. Deniz gözlü, gece saçlı bir adam. Umudum olan adam.

" Benimde sen yaşlarında bir kızım var. Seni onunla tanıştırmamı ister misin? " Sorduğu sorudan sonra elini bana uzatmıştı. O kadar güzel sormuştu ki o soruyu içinde bulunduğum yalnızlık duygusu yerle bir olmuştu ve öyle güzel bakmıştı ki bana hayır deyip gözlerindeki parlak ışığı söndürmekten korkmuştum. Uzattığı büyük elinin avucuna minik elimin parmaklarıyla tutunduğumda oturduğu yerden kalkmış ve beni kucağına almıştı. Salonda hâlen daha tartışan kalabalığın arasından geçip kapıdan çıkmıştık. O günden sonra o adamla hiç ayrılmamış aynı evi paylaşmış birbirimize aile olmuştuk. O benim amcamdı. Bir hastane odasında babamın beni emanet ettiği adamdı. Ve ben bu adamın asla bir nedeni olmadan bizi gönderdiğini düşünmüyordum. Ben amcamı tanıyordum. Uzun zaman sonra geçmişi hatırlamam amcamla ayrılacağımız içindi. Kendimi kızlar yanımda olmalarına rağmen çok yalnız hissediyordum. Sanki o salondaki küçük kız çocuğuna dönmüştüm, gözlerimin dolduğunu hissettim.

" Görmeyeli bayağı sulak alanda yetişen bitkilere benzemişsin Adi! " Oturduğum yerden gözlerimi sesin geldiği yöne çevirdim, Asiraz. Yaptığı benzetmeden sonra yüzünü buruşturup yanımdaki boş yere oturdu ve tekrar konuştu.

" Kabul ediyorum çok kötüydü. " Kendini eleştirebilecek kadar cesurdu, yaşadığı onca şeye rağmen. Ben hafızamdaki tek kötü an olarak nitelendirdiğim geçmişi hatırlamamla neredeyse hıçkırarak ağlayacaktım.

" Kendimi çok yalnız hissediyorum. " Diye isyan edercesine fısıldayarak konuştum tekrar kafamı eğip. " Amcam yokken sanki hep kötü şeyler olacakmış gibi. " Söylediğim cümlelerin üzerine bir anda bana dönüp " Kaldır başını " diye sinirle konuştu. Ama ben kaldıramadım.

" ADEN KALDIR BAŞINI " diye bağırınca ona döndüm, konuşmasına ses tonunu düşürüp öyle devam etti. " Kötü bir şey olmayacak, ben buna izin vermem. Evet amcam yanımızda olmayacak ama bir elinin hep üstümüzde olacağına Asiraz olduğum kadar eminim. Sabah söylediğim cümle o anki sinirle çıktı ağzımdan, amcamın bir sıkıntısı olduğuna eminim. Ki bir kaç haftaya gelecek zaten yanımıza. Bizim yapmamız gereken tek şey birbirimize sahip çıkıp, her koşulda birbirimize destek olmak. " Elini lavaboların olduğu tarafa çevirdi ve devam etti. " Şimdi git elini yüzünü yıka, bir daha seni böyle görmek istemiyorum. "

İki yanımda oturduğum bekleme koltuğunun kenarlarını sıkan ellerimi kaldırıp gözyaşlarını sildim ve ayaklandım.
Yanından ayrılmadan önce derin bir nefes alıp ona doğru konuştum. " Ağlamak yok, pes etmek yok; mücadele var. "
Ve lavaboların olduğu tarafa doğru ilerledim. Arkamdan sadece mücadele diye bağıran Asiraz gülmemi sağlamıştı. Deli şey.