Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Author's pov-
වැහුන තමන්ගෙ කාමරෙ දොරට පැත්තකින් බිමින් වාඩි වෙලා උන්න ජන්කුක් ඔලුව බිත්තියට බර කලා. එයා හිටියේ වැහුන දොරට ළගම නිසා දොරට පිටින් ඇහෙන රණ්ඩුව කොල්ලට හොදින්ම ඇහුනා. පුංචි දරුවගෙ ඇඩිල්ල අතරින් කෑගහන මීසුගෙත්, හැමදේම සාධාරණීකරණය කරලා පැහැදිලි කරන්න හදන ජිමින්ගේත් බහින්බස් වීමට දැන් පැයක්වත් වෙන්න ඇති. ඒත් තවමත් ඒකෙ අඩුවක් තිබුනෙ නෑ.
"මම ලොක්කෙක් නෙවෙයි මනුස්සයො! තමුසෙත් ඒක දන්නවනෙ. මාව බැදගත්තෙ මුකුත් නොදැන නෙවෙයිනෙ! දවසම ජරාවක් වගෙ බැනුම් අහලා තැලිලා තැලිලා ගෙදර එද්දි තමුසෙත් මෙහෙම කලාම මාව මැරිලා යයි යකො පීඩනයටම!! පොඩිවත් නිදහසක් දීපන් මට ප්ලිස්. මම ගිහින් දවසම සැප අරන් එන්නෑ. උබලට කන්න අරන් එන්න තමයි දුක් විදින්නෙ!"
"උබ මගේ තත්වෙ නොදැන මාව බැන්දෙ නෑනෙ. මම උබව රවට්ටලා බැදගත්තෙ නෑනේ!?"
ජිමින් නොදැනිම කෑගහලා තිබුනා. කාලෙකට කලින් තමන්ගෙ තාත්තා කියලා දුන්න දේවල් ජිමින්ට ළඟදි ඉදල අමතක වෙලා තිබුනෙ දවසම කොල්ලට දැනෙන දරාගන්න බැරි පීඩනයත් එක්ක. ජිමින්ගෙ තරහටත් සීමාවක් නැති වෙද්දි ඒ පුංචි පවුලෙ සමබරතාවය හරි ඉක්මනින් නැති වෙලා ගියා. මොකද මීසු කවදත් ඉවසුව කෙනෙක් නොවන නිසා.
"තමුසෙව මම බැදගත්තෙ මෙහෙම කාලකන්නියෙක් වෙයි කියලා හිතලා නෙවෙයිනෙ ජිමින්. තමුන් මාව රවට්ටගත්තෙ ඩිග්‍රි එක අරන් ලොකු තැනකට යනවා කියලා කියන එකවත් තමුසෙට මතකද!? දැන් අඩුම තරමෙ දරුවට ඕන දේවල්වත් ගන්න බැරි තරන් හිගන්නු උනා මදිවට කොහෙවත් ඉන්න හිගන්නොන්ටත් කන්න දෙන්න ලෑස්ති වෙලා!"
YOU ARE READING
DANDELION... (Jikook) || Ongoing-•
FanfictionDandelions represent the rebirth of growth and green after a harsh winter... And also the dandelion is a symbol of hope, love, and happiness. #Jikook #Sinhala.
