Kıdemli Üsteğmen Ateş ORBAY askeri hayatına atıldığı günden bu yana kalbinin kapılarını kapatmış kendisini yalnızca mesleğine adamıştır. Tek isteği savaşmak ve kötülerin kökünü kazımak olan Üsteğmen Ateş bir gün ansızın çıka gelen genç bir doktorun...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Uzun bir aradan sonra merhaba! Sizi bu kadar beklettiğim için üzgünüm fakat baştan yaratmam gereken bir hayat vardı.
Bölümü kontrol edemedim gördüğünüz yazım yanlışları olursa lütfen beni uyarın.
OY VE VOTE SINIRI
200 OY 350 YORUM
Keyifli okumalar...
Instagram: rabiiiaocal
8 ay sonra...
"Sekiz yönünde, girdiğin köşenin iki metre yanında Asena!"
Asena, Turan'ın uyarısı ile pozisyon alırken hızını arttırmış ve saniyeler içinde hedefi etkisiz hale getirmişti. "Kuzey yönü temiz!" Herkesin kulağında Asena'nın sesi vuku bulurken kurumuş dudaklarımda dişlerimi gezdiriyordum. "Batı tarafında hareket halinde üç hedef!" Seyit'e doğru dönüp aynı an da menzillerden çıkacağımızı el ve kafa işaretleri ile anlatırken telsize fısıldadım. "Bizi koru Turan!"
Üç saniyenin ardından Seyit ile olduğumuz yerden çıkıp koşar adımlarla ilerlerken silahı birinci hedefe doğrultmuştum. "İlk hedef etkisiz hale getirildi." Seyit'in ardından ben de silahımı ateşlerken önümdeki duvarın arkasına gizlenmiş ve kurşunu biten silahımı yerine koyarken bıçağı elime almıştım. "Son hedefin yönü?" Bıçağı parmaklarım arasında çevirirken kısa bir süre içerisinde Turan'ın sesi duyuldu. "Doğu kanadında, aranızda yedi metre var komutanım." Derin bir nefes alırken gözlerimi kısa bir an bıçağa çevirdim. Keskin metalden yansıyan harelerim ile karşılaşırken kaşlarım çatıldı. Kısa bir an o saklamaya çalıştığım her şey bir film şeridi gibi önümden geçti ve ben, hayatı dağlarda; pis bataklıklarda ve ateşlerin içinde çatışmış olan ben ürktüğümü hissettim. Ruhumdaki sancı, bedenime vurulan darbelerden daha ağır ve daha yaralayıcı geldi. Yutkundum. Göğsümün ortasındaki boşluk üşümeme sebep olurken ben bir şeyleri kaybettiğimi hatırladım. Yeşilleri, uzun, kızıl ipekleri... Onu. Aylarca kaçtığım tüm duygular etrafımı sararken onları alt edecek tüm gücüm tuzla buz olmuştu sanki. "Komutanım!"
