Hergün apartmanda karşılaştık. Hergün sana biraz daha çekildiğini hissettim öyle ki bu duygulara engel olamadım. Seni her zaman uzaktan izledim. Ailem bendeki bu tuaf ve hızlı değişimi elbette fark ettiler ara sıra sevgilim olup olmadığına dahir bilgi almak için beni sıkıştırsalar dahi onlara senden bahsedemedim. Hem bassetsem de ne diyebilirdim ki?
Günüm okula gidip gelmek ve seni izlemekle geçerken tek hayalim sesini duymak olmuştu.
"Hey seni! Kız buraya gel çocuğa bak!" bağıran annemi duymazdan gelerek koşarken apartmanın bahçesinde seninle çarpıştığımda; şok olmuştum. Hızlıca özür dilemeye başlamıştım. Utançtan kızaran yüzüme ise sen bakmayı sürdürürken; gerilmeden edememiştim.
Bana gülümserken telefonunu çıkarmıştın. Ne olduğunu anlamamıştım. Telefonunun notlar bölümüne girip, bir şeyler yazdın ve bana uzattın.
'Sorun değil.' okuduğum yazı ile şaşırırken; ağzımdan şaşkınlıkla;
"Konuşamıyor musun?" başımı olumlu anlamda salladın. "özür dilerim, seni incitmek istemedim. Sadece şaşırdım."
Telefonunu tekrar alıp yazıları silmiş ardından bir şeyler yazmaya başlamıştın.
'İncitmedin. Asıl ben özür dilerim önüme bakmayan bendim.' yazdıktan sonra tekrar bana vermiştin. Yazıları okurken hafifçe gülümsemiştim. "Şey ben.. Kim Seulgi.." bana iç ısıtan gülümsemesi sunduğunda, kendimi soğuk havaya rağmen yaz ayının ortasında gibi hissettim. Öyle ki son bir kez telefonunu eline almış ve bir şeyler yazmıştın.
'Ben Baemgyu, tanıştığıma memnun oldum ama şimdi gitmem gerek hoşça kal..'
Son kez okuduğum yazıyla gülümsedim.
Baemgyu, bana hissetirdiklerin asla hafife alınacak cinsten değildi.
Bana sıcak gülümsemesi sunarken; tek düşündüğüm şey gülüşünden öpmekti.
***
Uzun bir aradan sonra~
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sessiz kalpler ||Choi Baemgyu
Fanfiction"Biz anlaşmak için konuşmaya ihtiyaç duymayız, gözlerimizle her şeyi anlatırken.."
