Role-play Harry Potter, Fiction's.

Lily Jane Evans, Fic.

1971, 5 Ağustos.

Evans ailesinin evinde yine bir tartışma vardı. Hemen aklınızda yer alan düşünceyi yok edin, bu bir ebeveyn tartışması değildi. Bu, Evans ailesinin iki kızının, Petunia ve Lily'nin günlük tartışmasıydı. Olanı temsilen ele alacak olursak, Petunia'nın öfkeden gözü dönmüş durumdaydı ve Lily ablasının ona olan öfkesini anlamlandıramıyordu. Çoğu zaman ondan nefret ettiğini düşünüyor, ablasının hareketleri ile düşüncelerinin doğru olduğunu anlayıp üzülüyordum. Petunia'nın Lily'e olan nefret aslında kıskançlıktı. Kıskançlığını içinde yaşıyordu ve bunu gün yüzüne nefret olarak yansıtıyordu. Böylelikle kimse ona küçük kız kardeşini kıskandığı hakkında konuşamazdı. Çoğu zaman kendisi bile kıskandığını kabul etmiyordu, oysa bu bariz bir gerçekti. Lily'e olan nefreti - kıskançlığı - gelen Hogwarts Cadılık ve Büyücülük Okulu'nun mektubu ile daha da harlandı. Bu zamana kadar Lily her zaman girdiği ortamlarda dikkat çekmişti. Petunia ile aynı ortamlara girmiş, her zaman tarafı tutulan insan olmuştu Lily. İlk çocuk olarak ilgiyi çok seven Petunia, her zaman Lily'e tiksinti ile baktı. Lily her girdiği ortamda iltifatlara boğulurdu.

- "Hey Lily! Saçlarının rengi çok hoş."
Ve Petunia Lily'nin saçlarından nefret etti, her gün bu konuda ona iğrenç sözler söyledi.

- "Hey Küçük Evans, bu konuda oldukça bilgilisin."
Ve Petunia Lily'e her daim bir aptal olduğunu söyledi. Onun zekasını hep aşağıladı.

- "Merhaba Lily, arkadaş olabilir miyiz?"
Lily'i adeta düşmanı belleyen Petunia, geceleri kimsenin onunla böyle ilgilenmediği - kimsenin ona böyle cümleler kurmadığı, böyle tekliflerle gelinen kişi olmadığı için ağladı. Sabahları ise küçük kız kardeşine psikolojik olarak çok zorbaca davranmayı ihmal etmedi.

Yıllar boyunca bu süreç böyle devam etti. Lily ise her zaman ablasının yanında olmaya çalıştı, Petunia buna izin vermedi elbette. Lily'nin ona olan sevgisi asla değişmemişti oysa. Eve gelen mektup bardağı taşıran son damlaydı. Lily dolu gözler ile ablasını kırmamaya özen göstererek konuşmaya başladı.

- "Sana da aynı mektup gelebilir Petunia, çok kırıcı olduğunun farkında mısın?"

Öfkeden gözü dönen, ağzından çıkanları kulağı duymayan Petunia, hiddetle dudaklarını araladı,

Petunia: Ben senin gibi bir ucube değilim Lily! Senden kurtulacağım için adeta seviniyorum, sen sadece bir ucubesin, o kaçık okulda okuyacak olan bir ucube.

Sol gözünden düşen yaşa engel olamayan Lily, dudaklarını cevap vermek için aralamıştı ki babaları araya girdi. Hiddetle Petunia'ya işaret parmağını sallayıp kükrercesine konuşmaya başladı.

- "BİR KERE DE KIZ KARDEŞİNİN BAŞARISI İLE GURUR DUYMAYA NE DERSİN? BU KADAR BENCİL OLMANI ANLAYAMIYORUM PETUNİA! NELER DEDİĞİNİ KULAKLARIN İŞİTİYOR MU?"

Öfkeyle konuşan Bay Evans dediklerinin farkında çok sonradan vardı. Bu kadarını o da beklemiyordu.
Dudaklarını cevap vermek için aralayan, ya da öyle umduğunu sanan Petunia'nın ağzından sadece ufak bir hıçkırık kaçtı. Babası ona ilk kez böyle bağırmıştı, kalbi cidden kırılmıştı. Bu kalp kırıklığı, içinde yanan Lily nefretine bir odun oldu resmen. Gözünden akan yaşı elinin tersiyle silen Hırçın Evans, hızlı adımlar ile odadan çıktı. Lily'e çarpmayı ihmal etmedi elbette. Evlerinin kilerine girdi ve hüngür hüngür ağlamaya başladı. Kendi kendine yine Lily'i eleştirdi, yine kendini kendi gözünde yüceltmeye başladı. O sırada Bayan Evans da eşinin yanına gelmiş, küçük cadıları, yani Lily'e moral vermeye başlamışlardı. Kızının saçlarına sevgi dolu bir öpücük bırakan Bayan Evans,

- "Ablan yalnız kalacağı için tatsız sadece, onu aldırma güzelim. Biz hepimiz seninle gurur duyuyoruz, biliyorsun. Bu konuşmanın aynısını ablan ile de yapacağım. Mektupta yazılanlara göre tahminen bir ayımız kaldı, birlikte geçirebileceğimiz koca bir ay. Bunları da tartışmalar ile doldurmayalım, değil mi?"

Gözyaşları duran Lily dudaklarına hafif bir tebessüm yerleştirdi ve kafasını - evet - anlamında aşağı-yukarı sallamaya başladı. Bu durumdan memnun olan ve sakinleşen Bay Evans  ise gülümsedi ve masada duran mektubu alıp tekrardan okudu. Bu zamana kadar Lily ailesinin gurur kaynağı olmuştu, özellikle babası için. Bay Evans Lily'e adeta ışıldayan gözler ile bakıyordu.

"..."

Akşam yemeğinde masa oldukça sessizdi. Bunu bozan Bayan Evans olmuştu. Lily ile konuştuktan sonra bir süre yanında kalmış, daha sonra büyük kızının yanına gitmiş, onunla da konuşmuştu. Evans ailesi asla evlat ayrımı yapmazdı. İkisiyle de aynı nezaket ile konuşan Bayan Evans gülümsedi,

- "Yarından itibaren yavaş yavaş toparlanmaya başlamalısın Lily. Ablan ile konuştum, o da sana yardımcı olacak. Biliyorsun ki bu ciddi bir konu. Eğer ki oraya gitmek istemez isen, fikrini değiştirir isen bize söylemekten asla çekinme güzel kızım."

Ablasının iğneleyici bakışlarına maruz kalan Lily, kafasını sadece - anladım - dercesine salladı ve sofra sessizliğine geri döndü.

1 Eylül Sabahı, Evans Ailesinin Evi,,

Bay Evans: Hadi ama Petunia, böyle yapmayacağın konusunda anlaştığımızı sanıyordum.

Petunia ise öfkeden kızaran gözleri, bağırmaktan tahriş olmuş sesi ile dudaklarını araladı,

- "BENİM DE MEKTUBUM GELECEKTİ! BENİ KANDIRDINIZ!"

O sırada Lily'e bavulunu yerleştirmek için yardım eden Bayan Evans, evde olanlardan habersizdi.

- "Seni kandırmadık Petunia, gelir sanmıştık. Bizim elimizde olan bir durum değil, biliyorsun."

Sinirinden başka bir duygu beslemeyen Petunia'nın aklında tek bir şey vardı, Lily gidiyordu ve o kandırılmıştı. Lily seçilmişti ve o geri planda kalmıştı. Babasına,

-"O HALDE BEN GELMİYORUM, SİZ ONU GÖTÜRÜN! "
cümlesi ile avazı çıktığı kadar bağırmıştı. Bay Evans daha fazla dayanamadı ve küçük kızı ile eşinin yanına gitti. Meraklı iki çift gözle karşılaştığında,

- "Gelmek istemiyor, biraz hassas. Hadi biz gidelim, geç kalmak istemeyiz sonuçta, değil mi minik büyücüm?"

Kızına bakıp gülümseyen Bay Evans'a karşılık olarak Lily, burukça gülümsedi ve hep beraber arabalarına binip perona doğru yol aldılar.