fikrimin ince gülü

vedalar her canını acıttığında.

yazardan.

Vedalar her canını acıttığında, diye başlıyordu mektup. Deha elinde tuttuğu mektubu elleri titreyerek de olsa okumaya çabaladı. Gözündeki yaşlar birer birer kayıp düşerken gözlerini açık tutmaya zorladı.

Gerçekten çabaladığımı en iyi sen biliyorsun, deha fakat ben artık çabalamaya çalışmayı da bıraktım. Annem beni bu adamla 8 yaşımda kaçarak tek başıma mücadele etmek zorunda kaldığımda bırakmalıyım da aslında ama çocukça bir umuda tutundum.

Küçükken verilen savaşın büyüklüğünü farketmeyip kazanırım zannediyorsun ama yenilgiler omzuna bir yük gibi konmaya başladığında iş değişiyor.

Yok oluyorsun ve onlar yok etmekten çekinmiyor.

Bu sahte dünyadaki tek gerçek olduğun için teşekkür ederim ama benim vadem oldu ve bu dolu vadeyle yaşamaya devam etmek beni zorluyor, deha'm.

Birkaç gözyaşı izini barındıran ruj izi ilişti gözüne. Gözyaşlarının yanına bir yenisi daha eklendi, gözyaşları birbirine karıştı. Ruhlarının birbirine dolandığı gibi dolandı.

Susuzluk yüreğinde kavrulan ateşi daha da harlayınca tek çare ölüm oluyor, ölüyorum ve ölmekten bir an bile şüphe duymuyorum.

Adam artık delirmenin eşiğine gelmişken son satırları okudu.

Sakın kendini suçlama çünkü bu senin hatan değil, benim tercihimdi. Beni kurtaramayan bendim ve kurtaramadığım ruhumu şimdi kendi ellerimle katlettim.

Adam mektubu elinde sıkıca tutarken ağlamaktan sarsılmaya devam ediyordu. Kız kardeşi gibi kaybettiği bir genç kızı, sevdiği kadını, kaybetmek yüreğindeki sızıyı daha da derinleştirmişti. Ağladı, gözyaşları ruhuna en büyük eziyeti yaşattı.

Ağladı, ağlarsa döner sandı.
Ağladı fakat kimse dönmedi.
Ağladı, gözyaşları canı olan iki kadının mezarının suyu oldu.
Gözlerini kapattı, ölmek istedi fakat yapamadı.
O iki kadın için olmayan yaşamı başka kadınlar yaşayabilsin diye kendi ruhunu feda etti.
Ve günün sonunda yine kaybetti.

Çünkü bilirsiniz, eninde sonunda kaybetmeye mahkum ruhlardır onlar; herkes için yazılmış bir kader, yontulmuş bir yaşam var. Bu kader onun gibiler için kötü işler.

Onlar ölür ve kimse hatırlamaz.

Birkaç gün konuşulur ve sonra susarlar. Haykırışlar bastırılır. Annelerin yüreği kanar, bazıları ise o yüreği kanatandır.

İyileşmeyen tek yara vardır, o da annenizin yaptığı yaradır.

Nil kendini öldürmüş olabilir ama onun ruhunu öldüren binlerce kişi var.
Bir gün bizde öleceğiz ama ruhumuzun katili biz değiliz.