*Biz karanlıkta çırpınırken aydınlık uzaktan bizi izliyor.*
Son teneffüs için okul zili çaldı. Sınıf spor salonunda dersteydi. Hoca,
“Arkadaşlar dağılabilirsiniz, bir sonraki ders herkes burada olsun!”
“Tamamdır hocam!”
Eylül,
“Kızlar soyunma odasına gidelim hadi.”
Tayfada ki kızlar soyunma odasına ilerlediler. Koridordan geçtikten sonra ikinci kapının kolunu indirdi Eylül ve içeriye geçtiler. Derste yoruldukları için anında bedenlerini oturaklara atmışlardı, Eylül hariç. Eylül tuvaletler ve kabinlerin bulunduğu bölüme ilerliyordu. Kapısı kapalı ve muhtemel kilitli olan kabinden ses geliyordu. Bir telefon görüşmesine aitti bu ses.
“Haber alamıyorum diyorum sana.”
“…”
“Senin de mi telefonlarını açmadı?”
Bu sesin sahibini tanıyor gibiydi.
“…”
“Okul çıkışı polise gideceğim.”
“…”
“Ne demek gitme?!”
“…”
“Ya başına bir şey geldiyse…”
“…”
“Onu düşünmüyorsan beni düşün.”
“…”
“Annem yok babamda olmazsa…çok yalnız kalırım.”
“…”
“Sende yoksun.”
“…”
“Hayır bu konu burada bitsin, hayatımdaymışsın gibi de davranma. Okul çıkışı polise gideceğim, bu kadar.”
“…”
“Karışma.”
“…”
“Ne? Neden bana söylemedin?!”
“…”
“Sana inanamıyorum gerçekten!”
“…”
“Tamam gitmiyorum polise falan.”
“…”
“Tamam.”
Eylül kapıdan uzaklaştı ve tuvalete ait olan kapıyı açtı. Kabinini kilidi açılınca tuvalet kapısını kapattı, sanki çıkıyormuş gibi. Soyunma kabininden çıkan kişi Ahsen’di.
“Eylül?”
“Burada mıydın sen ya?”
“Kabindeydim.”
Diğerlerinin yanına geçtiler. Ardından Ahsen odadan çıktı.
“Kızlar Ahsen biriyle konuşuyordu.”
“Kiminle?”
“Bilmiyorum ama bir şeyler olduğu kesin.”
***
“Nasıl ya? Doğru duyduğuna emin misin?” diye sordu Berk.
“Konuştuğu kişi her kimse onu polise gitmemek için ikna etti ve bir yalanla.”
“Bu kişi her kimse onunla alakalı bir şeyler biliyor, bu kesin. Ahsen’in polise gitmesini istemiyor, bunun nasıl bir sebebi olabilir sizce?”
“Bazı şeylerin ortaya çıkmasını istemeyen biri olabilir.” dedi Cemal, Barış’ın tezine karşılık.
Berk oturduğu tribünden ayağa kalktı,
“Nasıl bulabiliriz? Elimiz kolumuz bağlı oturmayacağımıza göre bir şeyler yapacağız öyle değil mi?”
“Tabi ki yapacağız ama ne?”
“Telefonunu alıp arama geçmişine baksak.” diye bir fikir attı Ezgi. Bu fikir hepsine mantıklı gelmişti.
“Kim yapıyor?”
“Ben yaparım.”
“Emin misin Eylül?”
“Sadece bekleyin.”
Eylül yanlarından gitti. Ahsen sah içerisinde değildi. Spor salonundan çıktı, o sırada Ahsen’in salona doğru geldiğini gördü. Yanına ilerledi.
“Naber Ahsen?”
“İyidir.”
“Baban hakkında bir haber var mı?”
“Ulaştım ona.”
Eylül’ün gözleri anlık olarak kocaman açılmıştı.
“İyiymiş, dinlenmesi gerekiyormuş, haber veremediği için özür diledi. Öyle işte.”
“İyi bari. Telefonunu verir misin? Benimki kapandı da arama yapmam lazım, bizimkilerde oyun oynuyor asla vermezler.”
“Tabii al, salondayım ben.”
“Tamam canım.”
Ahsen salona girerken Eylül oradan biraz uzaklaştı ve telefonu kurcalamaya başladı. Son aramalara geldiğinde saatler önce babasını aradığını fakat cevapsız çağrı olduğunu gördü. Mesaj sayfasına girdi bu sefer. Anormal bir şey yoktu. İki tane sınıf grubu ve kişiye özel mesajlar. ‘Arşivlenmiş sohbetler’ panosu da boştu.
Eylül Ahsen şüphelenmesin diye annesini aradı. Ona eve geç geleceğini söyledi. Ardından spor salonuna girdi. Ahsen’e teşekkür edip tayfanın yanına gitti.
“Yok.”
“Ne yok?”
“Son aramalarda yok, mesajlarda en ufak bir farklılık yok ve en önemlisi…ben ondan telefonu alırken babasını sordum.”
“Neden yaptın ki bunu?”
Eylül Barış’ın sorusuna cevap vermeden cümlesini devam ettirdi,
“Bana babasına ulaştığını ve babasının ona kafa dinlemeye ihtiyacı olduğunu söylediğini söyledi.”
“Ne! Güpegündüz yalan bu.”
“Adam ölü, biz öldürdük biz gömdük, Ahsen’in bir şeyden haberi yok.”
Sahra başını elleri arasına aldı, sıkıntıyla alt dudağını dişlemeye başladı.
“Sahra.” dedi Berk, Sahra başını kaldırdı.
“O kişi her kimse bir şeyler öğrenecek ve bu konu üzerine gidecek. Ben size dedim ‘Hiçbir cinayet bu kadar sessiz işlenmez ve sonuçları sessiz olmaz’ diye ve siz beni dinlemediniz.”
“Tamam dinlemedik Sahra, şu an öğrenmemiz gereken biri var. Bu kişi ne kadar tehlikeli, Ahsen’e ne kadar yakın, Yıldırım hakkında kızına nasıl rahat yalan söyleyebiliyor ve en önemlisi…bu adam Yıldırım’ı didik didik aramak için ona o kadar yakın mı?”
“Bunları nasıl öğrenebiliriz ki abi? Düştüğümüz konuma bak.”
“Ahsen’in akrabalarından olabilir mi?”
“Sanmam. Annesinin hiç kimsesi yokmuş. Anneannesi ve dedesi Ahsen küçükken vefat etmiş, annesi zaten tek kardeş. B-babası zaten yetimhanede büyümüş. Ahsen’in kardeşi de yok.”
“O zaman erkek arkadaşı.”
“Bildiğim kadarıyla o da yok ama olabilir tabii.”
“Açıkçası erkek arkadaşı bana saçma geliyor.” dedi Berk “Erkek arkadaşı onun polise gidip gitmemesine karışamaz. Hem Eylül sen demedin mi? Ahsen sende yoksun demiş, neden bana söylemedin diye çıkışmış. Telefonda ki kişi Ahsen’e yüksek ihtimalle babasından haber aldığını ve kafa dinlemek istediğini söylemiş olmalı. Ve o öyle biri ki Ahsen bilinmesini istemiyor, o yüzden sana babasıyla bizzat konuştuğunu söyledi.”
Hepsi birkaç saniye Berk’in dediklerini düşündü. Cemal,
“Bu mantıklı bir sebep.”
“O zaman erkek arkadaşı olma olasılığı fazlasıyla geri planda, bilmediğimiz biri var,” dedi Ezgi, bekledi devam etti “hatta sır gibi biri.”
Her şey sır gibiydi. Ahsen’in hayatı, Yıldırım’ın o gece orada olması, Ahsen’in konuştuğu kişi, bu cinayet ve…ve karanlık.
Karanlık sır gibiydi. Bu tayfa karanlığa doğru yarış yapmıştı. Koşu yarışı. Berabere biten bir yarış. Tayfa arasında berabere, karanlık ve aydınlık tarafından ise karanlığın kazandığı bir yarış. Aydınlık bekliyor. Karanlıkta çırpınan bu tayfadan en azından birinin aydınlığa geri dönmesini bekliyor. Ama bu tayfa aydınlığa doğru olan yarışı da berabere bitirmek istiyor. En zorunu istiyordu tayfa. Hepsinin karanlıktan çıkması zordu, çünkü karanlık sırayla onları kendine mühürlemeye başlamıştı bile.
***
“Onu…bulmanızı istemiyorum.”
“Ama Efen-”
“Ben ne dediysem o” diye ikaz etti adam, üstünü çize çize “Silahlarımı temizletin. Şimdi çıkabilirsin.”
.
.
.
.
