Ablamın üniversiteyi kazanıp İzmir'e gitmesiyle kendimi yalnız hissettiğim evde tamamen yalnız kalmıştım...
Evde - Okula Okuldan - Eve gidip geliyordum her gün
Abim ise durumumuz dan dolayı okulu bırakıp çalışmaya başlamıştı oysaki
çok güzel hayaller ve başarabileceğimizi bildiğimiz
hedefler koymuştuk.
Sabah yatağımdan bağırışma ve kavga sesleriyle uyandım.
Anlam veremediğim bu seslerin nedenini öğrenmek için yatağımdan hızla kalkıp
salona doğru ilerledim. babam salonun ortasında
Annem ise yerde gözyaşlarına boğulmuş ağlıyordu.
Babamın ben görmim diye arkasına sakladığı kemeri fark ettiğimde gözümden akan bir damla yaş ile durdugum yerde kala kalmıştım. beni fark ettiklerinde babam hızlıca yanımdan geçip evden çıktı ilk şoku üzerimden atlattıktan sonra hemen anneme doğru koşup sarıldım.
O zaman anlamıştım bir daha mutlu olamayacağımızı,ozaman anlamıştım ki hiçbir şeyin eskisi gibi olamyacağını
