ထုိအခါမွ သူ့ကုိသူသတိထားမိလုိက္သည္။
သူ့မ်က္ႏွာ... သူ့မ်က္ႏွာက မေန့တုန္းကလုိ ႏုပ်ဳိမေနေတာ့.. သူ့မ်က္ႏွာေတာ့ သူ့မ်က္ႏွာပင္.. သုိ့ေသာ္ ၁၀ႏွစ္စာေလာက္ရင့္က်က္သြားေသာမ်က္ႏွာ..
ၿပီးေတာ့ သူ့ဆံပင္ေတြ.. သူၾကိဳက္လွေသာ ဆံပင္အရွည္ကုတ္ေထာက္မဟုတ္ေတာ့... နားရြက္ေအာက္ကုိ ေခါင္းလံုးလံုးေလးၿဖစ္ေအာင္ညွပ္ထားေသာ ဆံပင္ၿဖစ္သြားၿပီ... ဘာေတြလဲ??? ဘာေတြလဲ?? ဘယ္လုိမွစဥ္းစားလုိ့မရေတာ့...
အိမ္သာခန္းထဲက ေၿပးထြက္ၿပီး သူေက်ာင္းၿပင္သုိ့ ေၿပးထြက္လာခဲ့မိသည္။ လမ္းမွာ ဆရာမကို ၀င္တုိက္မိတာေတာင္ သူလွည့္မၾကည့္မိေတာ့.. ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ သူေၿပးလာမိသည္မသိ.. သူသတိရမိေတာ့ သူ့အိမ္ေရွ့ကုိ ေရာက္ေနၿပီ.. သူအိမ္ေပၚကို သူေၿပးတက္လာမိသည္..အနည္းဆံုးေတာ့ သူ့အေဖနဲ့အေမကေတာ့ ဒီကိစၥေတြကို ရွင္းၿပႏုိင္မွာပဲလုိ့ သူယံုၾကည္မိသည္..
သူ့အိမ္ထဲသုိ့ တံခါးဖြင့္၀င္လုိက္စဥ္ အသံက်ယ္ၾကီးၾကားလုိက္ရသည္..
" KIM JAE JOONG"
" ဗ်ာ"
" လာစမ္း လာစမ္းပါဦးးး.. ဒါက ဘယ္လုိၿဖစ္တာလဲ?? နင့္ကို ငါ အဲလုိပဲဆံုးမထားလား"
"ဗ်ာ"
" မဗ်ာနဲ့..ကုိယ့္ေယာက္်ားက ဒီေလာက္စိတ္ပူၿပီး တစ္ၿမိဳ့လံုး လွည့္ပတ္ၿပီးရွာေနတယ္... နင္က မေၿပာမဆုိနဲ့ ဘယ္သြားေနတာလဲ? ကုိယ့္ေယာက္်ားကို ကုိယ္မသနားဘူးလား.. ဟုိမွာ နင္ေပ်ာက္လုိ့ ရဲစခန္းေတာင္ တုိင္ဖုိ့လုပ္ေနၿပီ"
ေၿပာေနတုန္းမွာပဲ ဖုန္းသံ၀င္လာသည္။
" ေအး သားမက္ေလး.. အခုပဲ ေရာက္လာတယ္..အိမ္ကိုပဲ လာေခၚလုိက္ေတာ့"
ဖုန္းခ်ၿပီးေတာ့ သူ့ကိုလွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။
" သားမက္ေလး လာေခၚလိမ့္မယ္.. နင္ကေလ.. တစ္ခုခုဆုိ အခုထိ ကေလးစိတ္မေပ်ာက္ေသးဘူး.. အဲဒီစိတ္ထင္ရာလုပ္တတ္တဲ့စိတ္ေတြ ေဖ်ာက္ပါေတာ့"
YOU ARE READING
Wonderful Love Story of My Life
FantasyHello Everyone... Long time no see Now I've prepare my third fanfic.. Hope you guy enjoy... I'm busy in these days but for sure I try my best.. Thanksssss...
