Psikolojik ögeler bulundurur
Seme birkaç bölüm sonra gelecek, ilk bölümler olaya hakim olmak için yazıldı
**
"Komutanım// age play" isimli kitap final yapınca devam edecektir.
Oy verirseniz çok mutlu olurum ve hemencecik yeni bölüm gelir 🤭🤭
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
**
Açık kahverengi dalgalı saçları, giydiği rahat takım ile aynı renkteydi. Kaşları huzursuzlukla çatılmış ve çillerin süslediği tatlı yüzünü buruşturmuştu. Bütün bu huysuzluğunun sebebi ağır olmasına rağmen üstüne iki tane daha çanta koyarak taşıdığı bavulu yüzündendi. Karnına saplanan sancıları olmasaydı daha rahat olabilirdi belki, kim bilir.
Kalabalık bir sürü insan yanından geçip gidiyordu fakat biri bile yardım etmiyordu. Bu durum üzülmesine sebep olmuştu. Kendisi başkasını bu hâlde görse hemen yardıma koşardı oysa. Bazen kendisi mi çok saf yoksa diğer insanlar mı kötü kalpli anlayamıyordu. Tabii, insanların canavardan hallice olduğuna dair hiçbir şüphe hissetmediği zamanlar da oluyordu. Aklı olan varlıkların neden böyle davrandıklarına asla anlam veremiyordu, bu sebeple akıldansa vicdanın daha önemli olduğuna karar kılmıştı daha 14 yaşındayken.
Üste koyduğu çanta, daha fazla dayanamamış ve diğer dostunu da yanında sürükleyerek yere çakılmıştı. Bu durum çocuğun sinirden yerinde tepinmesine sebep olmuşken onu uzaktan izleyen iki çift göz yavaşça birbirine döndü. Yeterince izlemişlerdi çocuğun verdiği savaşı, bu fikre ortak olduklarında aynı anda harekete geçip kahverengiler içindeki gence yürüdüler.
Genç çocuk kendisine yaklaşan iki arkadaşını fark etmeyerek yerdeki çantaları kaldırmaya çalışıyordu fakat kollarında güç kalmamıştı sanki. Ya da çantalar yere düştüklerinde hiç yoktan içlerinde 10 kiloluk taşlar var olmuş olabilirdi, başka bir açıklaması yoktu bir milim bile kıpırdamamalarının. Nitekim, yanına varmış olan çocukları nihayet fark edince çantaları direkt boş verip bavulu bile bırakarak onlara sevinçle bakmıştı.
"Ben geldim!"
İki çocuk tekrar birbirlerine bakıp genişçe sırıttılar, uzun bir zaman sonra ilk görüşleriydi kahverengi çocuğu ama hiç değişmemişti. Bu durum ikisinin de dikkatini çekerken çocuk hızla öne atılmış ve kendisine yakın duran kişiye, yani kuzenine sıkıca kollarını sarmıştı.
"Hoş geldin bebeğim."
Ortak arkadaşları olan Aras ikiliye gülümseyerek son kez bakıp yerdeki çantaları hiç zorlanmadan kaldırmıştı. Spor çantalardan birini koluna, diğerini bavulun üstüne koyarak yer ile olan bağlantısını kesmişti ve bunu yaparken kaşları da biraz çatılmıştı. Üç tane olmalarına rağmen oldukça hafifti eşyalar, fakat hâlâ kuzenine yapışmış hâldeki çocuk resmen canı çıkarcasına taşımıştı onları. Bu durumu aklına not edip önden yürümeye başladı.
Arkasından hemencecik koşturmaya başlayan beden, çatılı kaşlarının düzelmesine sebep olmuştu. Ve birden bire içine doğan istek ile onunla uğraşmaya karar verdi. Bu sırada çocuğun kuzeni de ikiliye yetişmiş, kolunu tekrar kahve saçlı gencin omzuna sarmıştı.
