Summer is my Favorite Season

Chapter 25

Nasa apartment ako ngayon ni Jacob. Hindi namin kasama si Lope dahil naroon siya kina mama. Tatlong araw na rin akong nag-i-stay rito at si Lope naman ay kahapon lang umuwi. Uuwi na rin kami mamaya.

Nang imulat ko ang mata ko, wala si Jacob sa tabi ko. Wala naman akong dapat na ikatakot pa pero nakaramdam pa rin ako ng kaba.

Tumayo agad ako at lumabas sa kwarto. "Jacob?" tawag ko sa kanya pero walang sumasagot. Ilang beses ko pa siyang tinawag hanggang sa marinig ko ang boses niya.

"Cali, I'm here," he said. Lumabas siya sa may kusina at nilapitan ako. "Hey, what's wrong?"

I can't stop being emotional. "Nothing... I just thought you left--"

"Hey, hey. Stop crying, Cali," he said. "I'm here, hindi na ako aalis ulit." sabi pa niya at niyakap ako. "I'm sorry."

Nakapag-almusal na kami kaya inaya ko na siyang umuwi sa 'min. Gusto ko na kasing makita si Lope. Kagabi niya pa ako tinatawagan.

"Mama, Daddy!" Lope hugged us.

"Hi, baby." I said, and I hugged her back. "Ang bigat mo na, anak." sabi ko sa kanya.

She pouted. "Mama was just joking, Lope," Jacob said. Binuhat niya naman si Lope. "Look, you're not heavy, right? Daddy can still carry you." ngumiti naman siya kay Jacob.

Hapon na nang magising ako. Nagpahinga na muna ako dahil pagod ako kagabi. Alam niyo na 'yong nangyari, basta 'yon na 'yon.

Naligo na muna ako bago lumabas sa kwarto. Pagbaba ko ay walang tao ro'n maliban kay Jacob.

"Where are they?" I asked him.

"Uh... umalis sila," he answered. "Magbihis ka, aalis din tayo." sabi niya.

Nakakunot ang noo kong bumalik sa kwarto para magbihis. I just wore a simple dress. Hindi ko naman kasi alam kung saan pupunta, baka sa malapit lang 'yon.

Bumaba na ako ulit. Hinihintay ako ni Jacob sa may pintuan. Lumapit agad ako sa kanya at hinawakan niya ang kamay ko.

"Are you ready?" Jacob asked me nang makapasok kami sa kotse niya.

I looked at him. "Where are we going?" tanong ko sa kanya. "Where's Lope? Hindi ba natin siya isasama?"

He just smiled. "Just calm down, Cali."

Nanahimik na lang ako at sumandal sa may upuan. Medyo malayo 'yong binyahe namin at pamilyar sa 'kin 'tong lugar na 'to.

"Wait, are we in Tagaytay?" tanong ko sa kanya.

Hindi niya ako sinagot, nagpatuloy lang siya sa pagmamaneho. Napangiti na lang ako nang huminto kami sa isang lugar.

Bumaba agad ako at tumakbo papunta roon. Dito kami pumunta kasama ang mga kaibigan ko noon.

"I missed it here," I said. "Jacob, you should've told me na rito tayo pupunta. Gusto kong dalhin dito si Lope, e."

Nakangiti siyang lumapit sa 'kin. "Lagi akong nandito noong umuwi ako," kwento niya. "Lagi kong iniisip na kasama kita. Lagi kong naaalala lahat ng pinagsamahan natin noon." he said.

"Are you crying?" kunot-noo kong tanong sa kanya. Napatingin ako sa mata niya no'ng may tumulong luha ro'n. Pinunasan ko 'yon gamit ang kamay ko.

"I'm really sorry about everything, Cali. You didn't deserve all of that." saad niya.

I hugged him. "I know, Jacob, but you already apologized to me. We're okay now. Please stop saying sorry."

He kissed my forehead. "Thank you for giving me another chance, Caliah." he held my face. "I love you so much."

Hinawakan ko ang mga kamay niyang nakahawak pa rin si mukha ko. "I love you too, Jacob." I said.

Muli akong humarap sa tanawin. Lumubog na ang araw at madilim na sa paligid. Si Jacob ay nasa gilid ko lang.

Napatingin ako sa paligid nang unti-unting lumiliwanag. Umikot ang paningin ko, nakita ko ang mga ilaw sa lapag.

When I looked at Jacob, he was already kneeling on the ground, holding a ring. Bahagya akong napalayo at gulat na nakatingin sa kanya.

"You told me before that you wanted to be engaged and married here," he said. "I saw how scared you were when you didn't see me earlier. I don't want to scare you again, Cali." sabi niya pa. "Caliah Emily, will you marry me?" he asked me.

Saglit akong tumitig sa kanya bago ko siya lapitan. Kasabay ng pagtulo ng luha ko ang pagtango ko sa kanya. Isinuot niya ang singsing sa daliri ko at tumayo para yakapin ako.

Noong humiwalay ako sa pagkakayakap, lumabas ang mga kaibigan ko pati ang pamilya namin ni Jacob. Lahat sila ay nakangiti sa 'min.

Tumakbo sa 'min palapit si Lope. "Yehey!" sabi niya habang tumatalon-talon pa. "Stop crying na, mama."

Binuhat siya ni Jacob. "I made her cry, Lope." he said.

Lope smiled at him. "She's happy, daddy." she said.

"I'm happy, too, baby." Jacob said. "I'll be here forever, Cali. I love you both."

Giving him a second chance was the best thing I did. Not everyone deserves a second chance, but if you really love the person and if you know that there's a chance to fix everything, don't hesitate.

Now, I'm happy that we're together again. There are a lot of lessons I've learned over the past few years, and I know there will be a lot more.