Usulca açılıverdi yüreğim
Bir güvercin misali ihanetsiz.
Dönüp durdum aynı yerde.
Belki son bir gemi daha gecer diye.
Bu liman artık tarifsizlik yuvası
Bu can artık hiçlik enkazı
Ya sen hiç sordun mu gecelerden?
Ya da yollardan gelip geçenlerden?
Bir kahvede usulca çay içen yaşlı bir adamdan,
Sessizce iç çekip oğlunu bekleyen yaşlı bi anadan.
Ben seni sormadım kimselerden
Herkes te biraz sen
Gökyüzünde sen
Gece de sen gündüzde sen
Sessiz ve yorgun yürüdüğüm kaldırımları ıslatan bir kaç damla yaşımda bile sen
Sensiz zaman geçiyor geçmesine de
Hiçsizlik yüklenmiş ellerim kördüğümde
Acıyor acıdıkca bedenim büyüyor
Canım git gide daha çok yanıyor.
Unutmuyor insan dününü
Ben seni nasıl unutayım sende bıraktım bugünümü
Sadece alışıyorum ve kocaman susuyorum
Nefes almak bile ağır geliyor tutuyorum
Ben ağzımı sadece sana seslenmek için açmak istiyorum.
Bak bu günde bitti gözlerim ufuklarda
Giden güneşi uğurlarken yıldızları bekliyorum heyecanla
Onda da biraz sen varsın ya seni anıyorum.
Anlıyorum ve anladıkça karanlığa gömülüyorum
Ağıtlar ağrılar vuruyor etten duvarlara
İçim yanıyor yüreğim parçalanmakta
Kanıyor yanıyor yüreğim sessizce gelecekler
Kanasın yansın artık biliyorum benide götürecekler.
Bir veda busesi bırakacak musalla taşında.
Bir sela ile haber verilecek geride kalanlara.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sessiz Yolcu
PoetrySessizlik hiç bu kadar ağır gelmezdi bedenime Yolculuk ilk kez bu kadar zor geldi yüreğime Sadece bir kaç mısra bırakırken arkamda Hissetmeden konuşmadan tatmadan yürüdüm bu kaldırımlarda Sabaha uyanmak değil artık derdim Gecelerde yok oluşuma şah...
