Uzaklardan Yakınlara

Özgürlüğümü İstiyorum

Karanlık odalara kapatılmışken nasıl açardık içimizi birine ? Mümkün olur muydu sizce ?
Daha ellerimizde kendi özgürlüğümüz yokken nasıl hayallerimizi gerçekleştirebilirdik ki ?
Aslında bizi özgürlük arzusuna sürükleyen kendi içimizde hislerimize olan mahkumiyetimizdi.
İnsan en çok kendi içinde esir kalıyor ve kendi içinde bir mahkum gibi yaşıyormuş bilemedik..
Karanlıkta yaşamanın zorluğunu bilirmisiniz ?
Kilitli kalmanın ?
Kalamazsınız ama gidemezsiniz de,Anahtar kayıp pencerelerde tahta çakılıdır.
Birisi o tahtayı dıştan kırmadan siz ne o pencereden atlayabilirsiniz,ne güneşi görebilirsiniz Ne de birisi size pencereden anahtar uzatmadan kapıyı açabilirsiniz.
Karanlıktan sızan ışık gözlerinizi acıttı mı hiç ?
Güneşi görmek istiyormusunuz gerçekten ?
Tahta çakılmış pencerelerden tahtalar çıkarılır ve size bir anahtar uzatılsa "Hadi aç kapıyı,sen bunu hakettin" dese güvenip o anahtarı alabilirmisiniz ?
Hiç korktuğunuz olmuyor mu ? Kimsesizken biri gelir sizi güzel olan herşeyin olabilirliğine inandırıp bir anda si*tir olup gider diye.Korkmayanlar da var değil mi ? Sizin de yokmu sevilmekten vazgeçen bir arkadaşınız ?
Hayat kolay,daha yaşın kaç ki ? Derler büyüklerimiz.Sizin yaşınız kaç ki ? Bu sorunun tek bir cevabı vardır aslında
"Kimin yanındayken ?"
İnsan sevdiğinin değil onu sevenin,onu her koşulda kabul edenin ve ona kalbinde yer edenin yanında çocuk olur. Şımarıyorsa birisi yanınızda sevildiğini hissediyordur..Olgun ve güçlü olmak zorunda kalmak kadar kötüsü yok herhalde. Şımarıcak,sevecek kimseniz olmayınca hayat sizi kimsesiz ve herşeyi kabullenmiş. Kabullenişinden sonra kendini karanlıktan korkmasına rağmen karanlığa hapseden birisine çeviriyor.
Çocukken korkardım karanlıktan aslında hala korkuyorum ama karanlıktayım..
Trawmalarınıza karşı koyabilirmisiniz ? Geçmişe karşı güçlü durabilirmisiniz ? Biz güçlü ve olgun olmak zorunda bırakıldık. Günahımız neydi bilmiyorum ama hepimiz paramparça bir halde bugünlere geldik..