𝐒𝐢𝐥𝐞𝐧𝐜𝐞 [𝐓𝐨𝐦 𝐑𝐢𝐝𝐝𝐥𝐞]

6'

𝐌𝐞𝐝𝐲𝐚//𝐓𝐨𝐦 𝐑𝐢𝐝𝐝𝐥𝐞

*

Kan.
Geçmişim hakkında hatırladığım sayılı şeyden biri buydu.
Evet,bir çocuk için korkunçtu fakat benim için huzur doluydu.Geceleri uykularımı bölen kâbuslardan biri de buydu,kendimi hatırlıyordum.

Beyaz çiçekli bir elbise giyiyordum.
Sürekli koşuşturup dururken etrafımdaki insanlara gülümseyip selam veriyordum.

Evet,bir zamanlar konuşabiliyordum.

Top oynayan erkek çocuklarının arasına katılıp beyaz elbisemi kirletirdim.Tabii bundan önce sürekli düşerdim.Dizlerim kan içinde kalsa da benim umurumda olmazdı.

Sonra bir şeyler olurdu.
Dizim bir anda iyileşirdi.Kimin yaptığını hatırlayamıyordum fakat sözleri hep zihnimde dolanıyordu.

"Dizlerini kanatmaktan hoşlanıyorsun değil mi? Fakat ben canının yandığını görmekten hoşlanmıyorum."

Bu sözler zihnimde yankılandıktan sonra hemen uyanırdım.Terler içinde kalır saatlerce etkisinden çıkamazdım.

Başta her şey daha kolaydı.
Birkaç kâbus,korkarak uyanmak, kâbus olduğunu anlayıp geri uyumak.
Fakat şimdi bunlar mümkün değildi.
Zamanla hiç uyuyamaya başlamıştım.
Uyuyamadıkça gözlerim şişerdi, ayaklarım zayıf vücudumu taşıyacak gücü bulamazdı.

Ama bunlar en kötü yanları bile değildi.

Şişelerce içilen uyku ilaçları,tedavi yöntemleri,psikolog randevuları, muggle ilaçları ve sayamayacağım kadar çok şey.

Tüm bunların çözümü ise basitti.
Alkol.

Vücudumu ayık tutan şey buydu.
Hogwarts'a bunlardan sokmak yasak olsa da,kim yasakları dinliyordu ki?

Tükettiğim alkollerin vücuduma zararları görülse de acıyı hissettirmiyordu.Birkaç saatliğine.

Okulda olduğum süre boyunca görünüşüm umurumda bile değildi.
Sadece dedikoducu öğrenciler konuşur dururdu fakat evde bu durum tam tersiydi.

Annem sürekli beni incelerdi.
Ona göre kusursuz olmalıydım.
Zaten evlatlık olmam onlar için bir kusurdu,değil mi?

Uykusuz kaldığım gecelerde bile makyaj yapmak zorunda kalırdım.
Bazen geceleri odama gelip uyuyup uyumadığımı kontrol ederdi.
Küçük yaşta alışmıştım numara yapmaya.Tabii bazen yakalanıyordum,küçüktüm sonuçta.
O zamanlar her şey daha da berbat olurdu.Saatlerce süren psikolog seansları, beni safkan arkadaşlarından saklamaya çalışması...
Küçük bir çocuk için ağırdı,değil mi?

Elimdeki şarap şişesi azalmaya başladığında küçük yudumlar alarak Karagöl'ü izlemeye devam ettim.

Suyu sevmezdim.

Duştayken bile boğulur gibi hissetmeme sebep olurdu.
Bununla alakalı bir anım bile yoktu sadece su beni tedirgin ederdi.
İçine aldığı her şeyi saklardı ve bir daha geri vermezdi,değil mi?

"Gece üçte şarap."

Arkamdan gelen sesin kime ait olduğunu bildiğim için bakma gereği duymadım.O ise yanıma oturdu.

"Problem büyük olmalı."

Omuz silkerek ona baktığımda göz göze geldik.

Siktir.
Az önce düşündüğüm şeyleri aklıma getirmemeliydim.
Bilmemeliydi.

Kaşlarını çattı.

"Neyi bilmemeliyim?"

Hiçbir şeyi ve eğer,aklımı okumaya çalışırsan şunu unutma.