ѕσυкσкυ-σиє ѕнσтѕ αиgѕт-

'

-DİKKAT; Soukoku, 'Hafif' Smut, Depresif ögeler içerir.-

Tatlı bir acı geliyordu aslında ruhuma.. ellerim titrerken yaşamak bir acayip geliyordu aslında, Yokluğuna içiyorum bu gece sevgilim gelsen bile varlığını kabul edemeyecek kadar bencilimdir ki ben.

Esen tatlı rüzgar beni melankolik bir havaya sokuyordu belki de bu yüzdendir kendime acımam..

Ruhunuza ait kalır mıyım bilemem ama.. Eğer ben o çok sevdiğin, güvendiğin Tanrı olsaydım, bende beni almayı kabul etmezdim o bahsettiği ateşlere ve ya uçsuz bucaksız olan o güzel bahçelere..

Ah aslında soluk binaları görüyorum şimdi pek bi yerinde durmayı sevmezler, haylazlar..

Ufak bir çocuk görüyorum aslında el sallıyor bana, bu ıssız gece limanında.
Ruhum genişliyor koşmaya başlıyorum ellerimi uzatıp o minik çocuğa dokunuyorum..

Ellerimde ki soğukluğu hissedince o minik çocuk yok oluyor, ellerim.. bu geceye ait, zifiri karanlık suyun üstünde duruyor..

Ah hayır yanıldım! Sanırım... o kuledeyim veya o eski barakada.. burası deniz mi.. onun gözlerine benziyor ama deniz az önce gece gibi ıssız ve terk edilmiş olan melankolinin siyahıydı.. onun gözleri özgürlüğün mavisi değil miydi?

Unutmaya başlıyorum sanırım ben.. Hemde hiç umut edemediğim kadar.

Bir saatin tıkırtısı geliyor kulağıma tik-tak, tik-tak... ah.. hatırlıyorum şimdi onu..

Pek bi eski aslında.

Bir kusurun en kusursuz portresiydi sanki.. ben mi yanlış anımsıyorum?

'

Omzuma dokunan bir el, yerimden sıçrayarak ölümün tatlı düşüncelerinden alı verdi beni.
"Pşht uskumru bunu nereye koymamı istersin?"
Dedi usul usul ne kızgın ne üzgün olan o sesiyle..

Usulca başımı haraket ettirerek sol köşede yalnız kalan masayı gösterdim, eski püskü o yerdeydim yine..

Onun deyimi ile benim.. daha doğrusu zihnimize benzeyen...

Usul usul oturdu eski gıcırtılı yatağa ellerime uzadı yavaş yavaş dokundu irkilecek ufak, yaralı biri gibi...

Elleri ilerledi usulca, bembeyaz renklerin kanımın kirli kırmızısına dönüştü o bandajlara..

Görmek istemedim bana acıyormuş gibi olan o bakışlarını.. kendimi affetmek istemedim başarısızlık üzerine başarısızlık..

Çok utanç vericiydi.. berbat hissettiriyordu. Kusmak istedim tüm duygularımı.. en azından kalanları

Bir eli ile bandajlarımı tutarken bir eli ile çeneme dokundu usulca kendine doğru çekti ona bakmamı istermiş gibi..

Onun gözlerine baktım tam olarak anımsayamıyorum onun gözlerinde olan duyguları.. bunlar bana pek bi yabancı sanki..

Yorgundum birazcık.. sanki ufacık..

Usulca bandajlarımı açtı gözlerimin içine merhamet ile bakarak huzur vermeye çalışarak..

O yalnız çekmeceden çıkardığı malzemeleri usulca kullanmaya başladı..

Biraz canım yanıyordu aslında o sürdüğü garip ilaçtan ama o iyi geleceğini söyleyerek yaralarıma sürerken üfledi.. birkaç ufak tefek öpücükler kondurdu merhamet dolu o bakışları ve bir anne gibi.. pek hissedemediğim o sevgi gibi.

İhanet ediyordu kendine benden nefret ettiğini söylediği her sabahın gecesi ruhlarımızın bekaretini alıyorduk birimizden..

Ona asla fiziksel olarak dokunabilecek kadar temiz olmamıştım.. korkarım onu da mahvetmeye ne de olsa ben lain bir ruhum.. iğrenç ve hatalı, yaşayan bir ceset utanmaz aptal bir hayaletten başkası değilim.
(Osamu dazai'n insanlığımı yitirirken kitabından alıntıdır.)