"Okula acaba gitmesem mi?" üstüme ceketimi de geçirip, aynaya baktım. "Onlarla karşı karşıya gelmek istemiyorum"
"Sonuçta dün bi tık rezil etmiş olabilirim" aynadaki kendimle göz göze geldim.
Yayın aklıma geldikçe kahkahalar atarak gülesim geliyor, çıldırıyordum. Bide dört bine yakın kişi videoyu beğenmişti.
Yatağın üstüne hazır açık olan bilgisayarıma gittim ve instagramda Yeonjun'nun hesabına girdim. Bir kez daha hesabını baştan sonra karıştırıp, son gönderisindeki o yorumu aradım, ama yoktu.
Tabii daha fazla rezil olmamak için silmiştir.
Bu sefer de yorumu atan kişinin kullanıcı adını arattım. Ama bu da çıkmadı. Acaba yanlış mı yazmıştım? Ama sanmıyordum.
Telefonumdan aldığım ekran resmini açtım, doğru yazmıştım ismini. Neyse, çok üstünde durmayacaktım.
Bilgisayarı kapatıp çantamı sırtıma taktım.
İlk günlerden devamsızlık yapmak istemiyordum bu yuzden evden çıkıp biraz isteksiz bir şekilde okulun yolunu tuttum.
..
Okul kapısından içeri adım atmam ile beni gören herkes kendi aralarında konuşmaya başlamışlardı.
Artık ünlü oldugumu söyleyebilirdim.
Gururla sınıfımın olduğu binaya doğru yürümeye başladım. Soobinle karşılaşınca başıma neler gelebilir diye düşünmeden de edemiyordum tabii. Ama dışarıdan güçlü gözükmeliydim.
Bunları düşüne düşüne binaya giriyordum ki birinin kolumu kavramasiyla, giriş kapısından uzaklaştırılıp 3 binanın ortasına doğru itilirken buldum kendimi.
Daha ne olduğunu idrak edemeden yakama yapışılmasıyla anladım. Bu Soobindi ve korktuğum şey başıma gelmişti.
"Dünden sonra okula gelecek kadar cesaretli olduğunu sanmıyordum. Yada salak mı demeliyim?" Yakamdaki ellerini daha da sıkıp beni yüzüne doğru yaklaştırdı. Boyu uzun olduğu için parmak ucumda duruyordum, ama biraz daha çekiştirirse ayaklarim yerden kesilecek gibiydi.
Gözlerini sonuna kadar açmıştı. Çok korkunç, sinirli ve nefret dolu görünüyordu. Birazdan burnundan dumanlar çıkacaktı hatta.
Sağır edecek şekilde bağırarak konuştu "Bana el kaldırmaya nasil cüret edersin orospu çocuğu?! Kimsin sen?!" Kendisini dokunulmaz falan mı sanıyordu bu?
Ellerimi yakamdaki Soobin'nin ellerine çıkarttım ve dişlerimin arasından konuştum "Çek ellerini"
"Dua et dün yakalamadım seni! Bana dokunduğun tum parmaklarini teker teker kıracaktım yoksa!"
Hala bırakmamasıyla çırpınmaya başladım.
Etrafımıza insanlar toplanmıştı ve yine kimse hiçbir şey yapmiyordu. Yanındaki Yeonjun denen hıyar şuan neredeydi acaba? Göremiyordum etrafta.
"Bırak! Bana boyle davranmaya hakkın yok! Kimseye boyle davranmaya hakkın yok! Kendini bi bok sanan ucubenin tekisin! İlgi çekmeye çalışan bir orospudan farksızsı-" Ve karnıma sert bir yumruk yedim.
Yediğim yumruk ile nefesim kesilir gibi oldu ve hafif geriye savruldum. Tek eli hala yakamdaydı. Beni kendine doğru çekip kulağıma yaklaştı ve fısıltı sayılacak şekilde sinirle konuştu.
"Çeneni kapatmazsan devamı gelecek Beom. Sana istediğim herşeyi yapabilirim. Ama sen, bana hiçbir şey yapamazsın. Kimsin ki sen? Küçük burslu çocuklardan bir tanesi. Senin düzeyinde insanlarla ayni kaldirimda bile yürümem ben. Sen gelmiş benim hakkımda gevşek gevşek konuşuyorsun. Bunu unutmam Beom." Bu ego nereden geliyordu ya?
Altta kalmamak adına bende aynı bana yaptığı gibi gömleğinin yakasına tutundum ve kendime doğru çekerek konuştum. "Ya asıl sen kimsin?! Sen benimle nasil boyle konuşursun göt lalesi. Senin gibi egolu baba parasiyla hava atan zengin piçlerle ben ayni gezegende bile yaşamak istemem."
Kaşlarını yukarı kaldırıp şaşkınca sordu "Ben kim miyim?" ve küçük, samimiyetsiz bir kahkaha attı.
"Hiç mi araştırmadın beni Beomgyu? İnternete sadece adımı yazsan da çıkardı aslında." ardından yakamdaki ellerini enseme çıkarıp kulağıma yaklaştı
"Senin eğitim hayatini tek sözümle bitirebilecek kisiyim. Hiçbir okulun seni almamasını sağlayacak kisiyim. Üniversitelerden kabul görmemene neden olabilecek kişiyim. Gelecekte çöpçü olmanı saglayabilirim. Sadece ağzımdan çıkan bikaç kelimeye bakar." dedi fısıltıyla.
Ağzım hafif açık, kaşlarım çatık donmuştum. Ellerimi serbest bırakınca bikaç adım benden uzaklaşıp elini uzattı.
Okul müdürünün oğlu falan mıydı?
"Eğitim başkanının oğlu Choi Soobin. Kim olduğumu bildiğini sanıyordum"
Ne?! Sonuna kadar açılmış şaşkın şaşkın bakan gözlerimi, Soobin'nin yüzü ile uzattığı eli arasında gezdiriyordum.
Rüyada olmayı diledim. Peki sırf başkan oğlu diye yaptıklarına göz mü yummalıyım? Hayır.
Geleceğimin içine sıçabilecek kişiyle karşı karşıyaydım ama yine de akıllanmıyordum. Uzattığı eline sert bir şekilde vurarak ittirdim.
"Başkanın oğlu olman sana bunları yapma hakkı mı veriyor? İnsanlara fiziksel ve psikolojik şiddet uyguladığın gerçeğini yumuşatıyor mu? Gözümde hala rezil zorbanın tekisin Choi Soobin, kimin çocuğu olduğun pek umurumda değil açıkçası. İster başkan çocuğu ol, ister orospu çocuğu. Ben susmayacağım." ve cevap vermesini beklemeden yanından geçerek binaya doğru yürümeye başladım. Ama tekrar kolumdan tutularak sınıfıma gitmeme engel olundu.
Arkamı donup sinirle kolumu tutan Soobin'e baktım.
"Çok pişman olacaksın Beomgyu! Bu söylediklerinden çok pişman olacaksın! Ama unutmayacağım!" ardından kolumu sert bir şekilde bırakıp binaya girdi ve etraftakiler sadece izledi.
Bahçenin ortasında kıpırdamadan duruyordum. Bi süre sadece durdum. Etrafımdaki insanların film izler gibi beni izlemesine izin verdim. Hakkımda konuşmalarına, dalga geçmelerine izin verdim. Çaresiz hissettim, yalnız hissettim. Dokunsalar ağlayacak gibiydim, ama kimsenin o kadar bile umurunda değildim. Beni en rahatsız eden şeyde buydu; herkesin kayıtsız kalması, umursamaması, hiçbirşey olmuyormuş gibi davranması.
Zil sesini duymam ile robot gibi sınıfıma çıktım.
Daha fazla Soobin'i görmeyi mentalim kaldırmayacağından, Taehyun'nun yanina degil, boş olan başka bir yere oturdum.
..
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
