Kayıp

3. Bölüm:Kül

Bu sefer sizi pek sıkmayacağım. Bölümü çok uzatmadım 1100 kelime falan yani. Neyse ben sizi tutmayım. Sizi seviyorum sevgili caniklerim. İyi okumalar minik okurlarım.

-Sevgilerle, Lina 💕

3.Bölüm:Kül
*Bir sabah uyandığında her şey daha kötü olacak*

Dün Atlas'ın konseri vardı. Uzun zamandır konuşmamıştık. Çok özledim. Ece'nin uyanmasını beklerken telefonumun rehberine girdim ve Atlas'ın numarasına tıkladım. Telefon 1. Kez çaldı, açmadı. 2. Kez çaldı, açmadı. 3. Kez çaldığında telefon açıldı ve yabancı birinin sesi geldi. "Alo, Ayda?" İsmim? "Sen kimsin? Atlas nerede? İsmimi nereden biliyorsun? Kimsin sen cevap ver!"Sessiz kaldı ilk başta. Sonra cevap geldi. "Sakin ol. Sadece telefonun sahibi Atlas'ı tanımıyorum ama seni Ayda olarak kaydetmesinden anladım. Ve..." Sustu. Neden sustu? "Ve ne? Söylesene!" "Ve Atlas Özdemir Fransa konserinde fanlar tarafından uğradığı saldırıda bıçaklanarak öldürüldü. Kimisin, neyisin bilmiyorum ama bilmen gerekti!" Kapandı. Bunları söyleyip öylece kapattı! Sesi güvenilir gibi değildi. Nefes nefeseydi. Şoku atlatmam saniyelerimi almadı. Çok garip hissediyordum. İlk defa kendimi kimsesiz hissettim. İlk defa kendimi boşlukta hissettim. Tekli koltukta otururken yavaşça gözlerimi kapadım. Gözümün önünde Ece belirdi. Ve dedi ki; "Yalnız değilsin, asla yalnız olmayacaksın. Kimsesiz değilsin, o boşlukta tek değilsin." Gözlerimi açtığımda Ece hâlâ uyuyordu. Daha 1-2 gündür hayatımda olan bir kız çocuğu hayatımı bu kadar etkileyemezdi.

Belki önceden de tanıyordun Ayda?

Nereden tanıyacağım ki? Şu ana kadar hayatımdaki tek kız çocuğu üvey kardeşim Eva oldu. Bu kızı sadece 2 gün önce o ara sokakta gördüm. Her neyse. Ece'yi uyandırmam gerek saat 13'ü geçti resmen. Bu kadar yorulmuş muydu?Yatağın yanına geçtim Ece'nin seçlarını okşamak için yanına oturdum. Ve fark ettim ki Ece ağlıyordu. Uykusunda "Lütfen vurma!" diye sayıklayarak ağlıyordu. "Ece?" Uyanmadı. Bu sefer kolunu tutup hafif sarsarak seslendim"Ece?" Yine cevap yok. Allah'ım bişey olmasın lütfen. Göz yaşlarını silip seslendim "Ece?". Ece korkmuş gibiydi. Sıçrayarak kalktı ve bana sarıldı. Bana sarılırken ağladı. Saçlarını okşadım. Göz yaşlarını sildim. O bunu hakediyordu. Demek ki ben hak edememiştim. "Tamam geçti. Birşey yok." "İstediğin kadar ağla. Ağlamak rahatlatır. Ağla". Kendimi ilk defa abla gibi hissettim. Eva ile ilgilenirken hiç hissetmediğim bir şey. Ece'ye daha sıkı sarıldım. Ve bir yanık kokusu aldım. Evet yanık kokusu. "Ece ben bir şeye bakıp geliyorum ablacım korkma tamam mı?" dedim ve kafasını sallamasıyla birlikte içeri koştum. Keşke koşmasaydım. Ya da iyi ki koşmuşum. Salonda alevler vardı. Kapıya doğru ilerliyordu. Soluğu Ece'nin yanında aldım. Ece'yi kucağıma alıp dışarı koşmaya başladım. "Abla ne oluyor? Bu koku da ne? Abla alevler görüyorum ne oluyor." sorular sorup durdu. "Kahretsin!" Alevler çoktan kapıya ulaşmıştı. Ece tekrar ağlamaya başladı. "Abla neler oluyor? Korkuyorum!" Ece'yi alevlerden uzaklaştırmaya çalıştım. "Sakin ol ablacım. Bir şey yok." Nasıl bir şey yok? Yangın çıktı ulan! Cebimden telefonu çıkarıp itfaiyeyi aradım. Ece öksürük krizine girmişti süreki öksürüyordu. Dışarıdan gelen seslerle itfaiyenin geldiğini anladım. Ece ile birlikte balkona çıktım. Alevler büyüyordu. Alevlerle birlikte içimdeki Ece'ye birşey olacak korkusu da büyüyordu. Sanırım Ece haklıydı. Ben kimsesiz değildim. Ben ona sahiptim. Tanıdık olan itfaiye ekibindeki abiye bağırdım. "Koray abi buradayız! Çok korkuyoruz! Ne yapıcaz?" Aşağıda bir şey şişirdiler. Ama bağırışıma, yardım çığlıklarımız kulaklarını tıkadılar. Aşağıdaki şişme şey tamamen şişince Ece'ye sarılıp atladım. Başka çaremiz yoktu. Sert bir iniş yaptığımızda Ece'yi bırakmadım. Sarıp sarmaladım. Ece'yi almaya çalıştılar. Bırakamadım. Onu da kaybetmekten korktum. Çok korktum. Sonrasını hatırlamıyorum. Bayılmış olmalıyım.