"Kabul et, beni özledin. Çam ağacım."
"Asla. Öyle bir şey yok, ayrıca bana çam ağacım demeyi kes!"
"Öyle olmasaydın demezdim çam ağacım."
"Bill git başımdan!"
"Peki, gidiyorum. Yani şimdilik..."
Ve küçük, hafif mavi bir ışık oluştu, ışık gittiğinde Bill'de gitmişti.
-Bill'in gittiği yerde-
"Abi ben çok kötü bir şey yaptım..."
"(iç çekerek) Yine hangi boyutu yok ettin Bill?"
"Bu öyle bir şey değil, daha kötü..."
"Ne yapmış olabilirsin ki?"
"Ben..."
"Bill uzatmasana!"
"Tamam! Uh... ben gittim ve... ben baş düşmanıma aşık oldum!"
"Sen ne yaptım dedin?!"
"Biliyorum çok iğrenç bir durum ama gerçekten ben istiyor değilim!"
"Ne? İğrenç mi! Bu çok güzel!"
"Kes sesini Will. Sen kendi boyutundaki baş düşmanına aşık oluyor musun? Bir düşün istersen!"
Bu lafın üzerine Will ağlamaya başladı. "Neden herkes bana bu kadar kaba davranıyor!"
Kill gözlerini devirdi ve konuşmaya devam etti "Bütün boyutu yok etmiş olsan yine iyi, baş düşmanına aşık olmak nedir?!"
Bill bir yandan Will'i susturmaya çalışırken "Of farkındayım ama... elimde değil ki!"
"Elinde olup olmaması umrumda mı sence? Hadi diyelim ben kabul ettim, farkında değil misin o senden nefret ediyor!
"Bu bir sorun değil. Onu kendime aşık edemeyeceğimi mi düşünüyorsun gerçekten?!"
"Bir dakika. Lütfen bana Mabel olduğunu söyle."
"Uhm... yanii-"
"Dipper, cidden mi? Her neyse ve evet Dipper'ın sana aşık olması imkansız."
"O zaman iddiaya girelim kim kaybederse yüz yıl boyunca Will'i sakinleştirmekte o görev alacak."
"Hayatımda girdiğim kazanması en kolay iddia olacak." Dedi Kill gülerek.
"Göreceğiz." Dedi Bill ve ortadan kayboldu.
-Bir gün sonra-
"Selam çam ağacım!
Dipper duyduğu ani sesle bir anlığına yerinden sıçadı.
"Bill? Sana gitmeni söylemiştim!"
"Evet, demiştin bende gitmiştim. Bak sende geçmiş zaman kullanıyorsun."
"Benden ne istiyorsun?
"Uhm... bu aptal insan vücudunu nasıl kullanacağımı bilmiyorum... bana yardım edebilirsin?"
