Florya Metin Oktay Tesisi'nin önünde 20 dakikadır bekliyorum...
Giriş kapısı bana bakıyor ben ona bakıyorum...
Artık karar vermem gerekiyor. Fenerbahçe beni reddetti, Galatasaray ise bana şans verdi...
Belki Ali Koç'la iletişime geçersem... Hayır saçmalama, seni zaten reddetmişler bir daha konuşsan ne fark eder?
Ben bunları düşünürken birinin bana seslenmesiyle sesin geldiği tarafa döndüm.
"Merhaba? Ne için gelmiştiniz?"
Hiç bozuntuya vermeden hemen cevap verdim.
"İş görüşmesi için."
Fazla samimiyete gerek yoktu değil mi?
"Bende iyiyim sağol... Sen şu yeni "Fenerbahçe'li" tercüman olmalısın. Hayret nasıl kabul ettin şaşırdım."
Fenerbahçeli olduğumu nerden biliyor?
|•Akıllım Fenerbahçe Üniversitesinde okuyordun ya hani.•|
Ya şimdi Galatasaray üniversitesinde okuyan herkes Galatasaraylı mı?
|•Ne yani şimdi benim babam kardeşim mi oluyor?•|
Burda gülmem gerekiyordu galiba.
Adını bilmediğim abinin söylediğine cevap verdim.
"Bende çok şaşkınım." Yalandan gülümsedim.
"Ben Ersan Zeren, Galatasaray'ın tercümanıyım ve artık buraya geldiğine göre sende öylesin."
"Beste Keskin bende, tanıştığıma memnun oldum."
"Gel içeri girelim işlerini hallet sonra aşağıya inersin."
Hemen mi başlayacaktım? Aşağı derken? Ben buraları bilmiyorum ki.
|•Bunları kafanda düşüneceğine adama mı sorsan Bestecim?•|
Sorabilsem sorarım diğmi?
|• Ne o yoksa dilini mi yuttun tesisi görünce? •|
Ben sana yutturucam şimdi-
"Geliyor musun yoksa daha çok soğukta bekleyecek misin?"
Hayır gelmiyorum.
"Geliyorum." Hemen yanına gidip kapıdan geçmesini bekledim.
"Önden bayanlar."
|• Bu abi sana mı yürüyor? •|
Saçmalama istersen.
İçeri geçtim. Beni Aslan temalı bir kapının önüne getirdiğinde durdum ve derin nefes alıp içeri girdim.
•🃏•
İmzayı atmıştım... Artık Galatasaray'ın tercümanıydım.
Sanki bir ihaneti resmileştirmiş gibi hissediyorum...
Ersan abinin dediği şeyi hatırlayıp dediği yerin girişini bulabilmek için etrafa bakınmaya başladım. Neden ilk önce gezdirmediler ki? Herşey daha kolay olabilirdi. Oysa Samandıranın her yerini karış karış biliyordum... Asla yabancılık çekmezdim, hayatım boyunca buna hazırlanmıştım zaten.
Yine birinin bana bir anda seslenmesiyle ve omzuna dokunmasıyla irkilip ondan bir adım kadar uzaklaştım. Bu haraketimle oda korkmuştu.
"Hey, hey, benim insan. İnsanım yani."
Evet insan ama bir fark vardı ismi Kerem Aktürkoğlu olan bir insan.
