,,დამეხმარე"

თავი 4

მათი ფანჯრიდან გადაგდება დავაპირე როცა ოთახში ლალიტა შემოვიდა.
-აქ რას აკეთებ? (მე)
-შენთან გამომიშვეს, ნახე რას აკეთებსო (ლალიტა)
-რა?აჰ კარგი. მაში შეგიძლია მათ გადაყრაში დამეხმარო? (მე)
-გინდა რომ ხელი ამას მივკიდო? არარსებობის რომ მიკბინოს?
-თუ უყურებ მკვდრები არიან და საჭირო რომ ყოფილიყო აქამდეც შემჭამდნენ.
-კარგი, კარგი დაგეხმარები -თვალები გადაატრიალა და ჩემთან მოვიდა.
-სამ თვლაზე ვაგდებთ. ერთი, ორი და სამი..... კარგი ახლა მეორეც სანამ გვიანი არ არის. ერთი, ორი და სამი.... ვსოო მოვრჩით. ახლა კი მითხარი რატომ გამოგიშვეს- ფანჯარას მოცილებული მისკენ შევბრუნდი. დავინახე თუ როგორ აპირებდა დანის  ჩარტყმას ჩემთვის, ამიტომ მისთვის დანის წართმევა გადავწყვიტე. ერთმანეთს ვეჯიკავებოდით, თუმცა დანას მაინც ვერ ვართმევდი ხელიდან. შემდეგ მას ფეხი მუცელში ვკარი და პირდაპირ ფანჯარაში გადაეკიდა. დანა ძირს დააგდო და განწირული ხმით იძახდა "მიშველე", "გთხოვ დამეხმარე", "გადამარჩინე"
-რატომ?- ვიკითხე ჩემდა უნებურად.
-რატომ? რადგან კლასელები ვართ.-ამ სიტყვებს თან ყვირილით და თან ხელ ფეხის ქნევით ამბობდა.
-მაგრამ შენ მე მკლავდი.
-ვიცი, მაპატიე შევცდი. გთხოვ ახლა დამეხმარე დაშემდეგ ყველაფერს შეგისრულებ.
-მართლა?- ძირს დაგდებული დანა ავიღე და მასთან მივედი.-კარგი- გავასწორე და სკამზე დავსვი. გვერდით კი დანა დავუდე.
-ძალიან შეცდი,რომ გადამარჩინე.-ხელი დაავლო დანას.
-არა, მე ასე არ ვფიქრობ-მის წინ დავდექი და თვალი თვალში გავუყარე. ვერ იგრძნო თუ, როგორ გამოვართვი დანა ხელიდან და როგორ მივუტანე ყელთან.-ვფიქრობ ეს შენ შეცდი საქმე ჩემთან რომ დაიკავე. ახლა კი მითხარი ეს, რატომ გააკეთე.
-არაფერსაც არ ვიტყვი.
ისედაც განერვიულებული ვიყავი ჩემს თავთან ლაპარაკის შემდეგ და ახლა მისი ჯიუტობაც დაემატა.
-გიმეორებ ეს რატომ გააკეთე.
-არ ვიტყვითქო. 
ნერვებმა მიმტყუვნა და ფანჯრიდან ნახევრად გადავკიდე-არც ახლა მეტყვი?
-მხოლოდ მაშინ როდესაც შენი მეგობრების სისხლში იცურავებ.
მისი ამ სიტყვების თქმა და ჩემი გათიშვა ერთი იყო. ჩემმა ტანმა მოძრაობა ტვინის დამოურჩილებლად გააგრძელა. ლალიტას სხეული მალე აქა-იქ წითლად შეეღება. 
-ნუ თუ ჩემი დასერვით რამეს მოიმკი? რათქმაუნდა არა.
ამაზე გადავიხარხარე და ღიმილიანი სახით ვთქვი- გაინტერესებს რატომ მეძახიან უგულოს?ან რატომ ეშინიათ ჩემი ჩემ დაქალებს? აი ახლა გაიგებ ამ ყველაფერს.-
ლალიტა ფანჯრიდან გადავაგდე. დიახ, არ მოგესმათ ის ფანჯრიდან გადავაგდე.
-გთხოვ დამეხმარე, გთხოოვვ.- ყვიროდა იგი ბოლო ხმაზე. მე კი უბრალოდ ფანჯარასთან ვიდექი და ვუყურებდი თუ როგორ ჭამდნენ მის სხეულს ზომბები. როგორ ჰკბენდნენ ხელებზე და როგორ აგლეჯდნენ ხორცს სხეულიდან.
15 წუთის შემდეგ ის როგორც სხვები უკვე ზომბად იყო გაქცეული. მე კი ერთ ადგილას მიყუჩული ჩემ თავს ვწყევლიდი, რომ არ უნდა გამომესვა ჩემი მეორე მე. არ უნდა მიმეცა მისთვის საშვალება ეკეთებინა ის როსთვისაც ადრე შევქმენი. არავინ არ იყო ღირსი ასეთი ტკივილის გამოვლის. ოთახში ოთო შემოვიდა და ასეთ მდგომარეობაში, რომ დამინახა ეგრევე ჩემთან მოვარდა.
-ხომ კარგად ხარ?
-მეე.. ის ვერ გადავარჩინე-ვთქვი ცრემლებ შერეული ხმით-ვერ გადავარჩინე, გესმის? მისგან ვერ დავიცავი.
-კარგი დამშვიდდი. შენ ყველაფერი ეცადე მის დასახმარებლად-ჩემს დამშვიდებას ცდილობდა. მაგრამ მან ხომ არ იცოდა რომ მე ჩემი მეორე მე დან მსურდა მათი დახსნა. მეორე მედან რომელსაც შეუძლია ადამიანი ისე აწამოს და  ისე უყუროს მის სიკვდილს როგორც არაფერს?-კარგი წამოდი უნდა წავიდეთ თორემ ჩვენც მალე მას დავემსგავსებით- იქვე გამზადებულ პირველად დახმარების ყუთს მოკიდა ხელი და შემდეგ ჩემსკენ დაიხარა- შენით სიარულს შეძლებ?
-კი შევძლებ.
კარში პირველი ის გავიდა და მეც ღონეგამოცლილივით მივტმყვებოდი უკან. ბუფეტში შესვლისთანავე, იქვე მდგარ გრძელ სკამზე წამოვწექი.
-რა მოხდა?
-ლალიტა სადაა?
მესმოდა კითხვების ხმები და ბოლოს პასუხი რომელმაც ყველას ხმა ჩააჩუმა.
-ის აღარასის.
პასუხი რომელიც მალამოსავით და ლოდივით დამედო გულზე. ნუ თუ არ შეეძლო რომ მეორე მეს გამოღვიძების გარეშე ემოქმედა მას და ისე მოესწრაფებინა სიცოცხლე ჩემთვის? ნუ თუ ,ნუ თუ? ჩემი თავისთვის ამ კითხვების დასმაში ჩამეძინა. წვიმის ხმა მაღვიძებს. როგორ მიყვარს წვიმა. მას რომ ვუყურებ დარდისგან ვიცლები.
-უკეთ ხარ?-გვერდით მომიჯდა სურიონი.
-კიი, გაცილებით უკეთ.
-ნახე ჩაის ფერი ვიპოვეთ და ჩაი გავაკეთეთ. შენც დალევ? (სურიონი)
კის ნიშნად თავი დავუქნიე. შემდეგ კი ისევ ფანჯარაში დავიწყე ყურება.
-გარეთ გასვლა და წვიმაში ცეკვა მინდა-როგორც ჩანს ეს სიტყვები ხმამაღლა ვთქვი, რადგან ყველას ყურადღება მე დავიმსახურე.
-აი ჩაი. აქედან რომ გავალთ თუ გინდა თავ-პირი გიმტვრევია იმდენი გიცეკვია წვიმაში (სურიონი)
-შეგეძლო გადაგერჩინა (ნინო)
-რა?
-შეგეძლო ის გადაგერჩინა (ნინო)
-გაჩუმდი. რას ამბობ გოგოს თავისი გაჭირვებია და შენ რას აკეთებ? (ლიზი)
-მას შეეძლო ის გადაერჩინა და ახალა არ ვიგლოვებდით (ნინო)
-გითხარი გაჩუმდითქო (ლიზი)
-არაუშავს ილაპარაკოს.
-რა?-ყველას გაუკვირდა ჩემი ეს საქციელი.-ილაპარაკოს, მაშინ რატომ არ ლაპარაკობდი დაჩი რომ გადაიქცა ზომბად? ან აკაკი? თუნდაც მასწავლებელი. -ავდექი და მისკენ დავიწყე სვლა-მართალია მე შემეძლო გადამერჩინა ის, მაგრამ ეს არ გავაკეთე. იცი რატომ? იცი რატომ? რადგან ვერ მივუსწარი გაიგე?? ვერ მივუსწარი-ბოლო სიტყვები ხმა მაღლა ვთქვი- ის პირდაპირ მათთან გადავარდა. მის შეჭმასაც კი ვუყურე. ეს ჩემი ბრალი არ იყო, მისი იყო ასე რომ მას დააბრალე. მე ის აქ უსაფრთხოდ დავტოვე და ის.... ის რას აკეთებდა. ჩემი ბრალი არაა გაიგე? შენი ბრალია-ახლა მის ყურთან მივედი და ჩავრჩურჩულე-სიკვდილის წინ ცოდვები აღიარა. თვალს არ გაშორებ გაიგე?-ნინოსგან გაკვირვებული და შეშინებული მზერა მივიღე პასუხად. ხმას ვერ იღებდა და საერთოდ უფრო მეტიც ისევ ტირილი ატეხა.

ცოტა ხანში უარყოფითმა აურამ დაგვტოვა და ისევ ხასიათზე მოვედით. ისევ ისე საშინლად წვიმდა. ამის გამო გეგმას ვერ განვახორციელებდით. ამიტომ სერჟანტთან დავრეკეთ და ყველაფრის ერთი ღამით გადატანა შევთავაზეთ. ისიც დაგვთანხმდა. შემდეგ დათამ დამირეკა და ხასიათზე მომიყვანა. არამარტო მე მთელი ჩემი კლასელები. მის გამო ღამე გავათიეთ და დღე მოგვიწია დაძინება, მაგრამ ეს კარგიც იყო რადგან ჩვენი გეგმა ღამით უნდა განხორციელებულიყო და ნამდვილად დაგვჭირდებოდა კარგი გამოძინება.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ალბათ არ მოელოდით ლუსის ასეთ საქციელს არა? არც მე... მაგრამ ამას უკვე ვერაფერს ვუშველით. ვფიქრობ ფიკი 1-2 თავში დავამთავრო, ამიტომ არ გამიბრაზდეთ.