Chapter 43

391 12 0
                                    

I came back to this strange world wearing my red dress.

I don't know what to feel. I didn't cry, but I know I am breaking.

Nicolo... broke me.

"Tubig?"

Napatingin ako sa baso ng tubig na nasa harap ko. I naturally looked in the owner of that voice.

Nico- "You're not real," bulong ko. Kumunot ang noo ni Nico, halatang naguguluhan.

Binaba ko nalang ang tingin ko sa baso ng tubig at napagpasyahang kunin iyon para inumin.

Now, I was thinking kung iniinom ko ba talaga yun o nasa imagination ko lang ang lahat ng ito? The answer was pretty obvious.

Nicolo stayed with me kahit hindi ko siya pinapansin.

Wala naman siyang ginagawang masama pero parang gusto kong lamutakin ang pagmumuka niya. The resemblance is to uncanny. But I felt too tired to even care.

Nicolo didn't stayed for too long. I let him be kasi wala naman siyang mapapala sakin. If dati, nagappear pa siya sa harap ko ay baka naklaro na ang "issue" ng huli naming pagkikita.

Natawa naman ako magisa.

Nagappear dati? Sa totoong mundo? Ang labo.

Aside from Nicolo. I also got to meet my father noon dinner. He keep mentioning na gusto daw akong i-meet ni Mr. Zamora. But I don't like to listen to him, why would I? Sino ba siya?

"Nakikinig ka ba?" Medyo tumaas ang boses niya habang pinaniningkitan niya ako ng mata, halatang napipikon na.

Ngayon naman nanenermon siya tungkol sa gulong nagawa- ginawa ko sa school. He wasn't happy about it pero wala na talaga akong pake. 'Di ko nga alam kung bakit nandito pa ako, but since I'm hungry, I'm just going to enjoy my dinner kahit nandiyan pa siya.

"Sapphire," warning niya sakin.

Tinignan ko lang siya without saying anything.

"I know you're upset. But we need Samuel's influence for our business. You've been engaged for a long time, di pa kasal- so it's natural for him to play. But your choice to shame them... it's unacceptable!" galit na bulyaw ng tatay ni Sapphire.

His face was so red that he might explode from anger and disappointment any moment by now. Then he continued ranting shits again even if I'm not listening. Tumatalsik pa ang laway niya kung saan-saan kaya nawalan tuloy ako ng ganang kumain.

Look at this old disgusting man. Kung dati ay natatakot pa ako sa kanya dahil sa pagmamanhunt niya sakin nung tumakas ako. Ngayon ay parang isa nalang siyang bula na gusto ko putukin.

His threats mean nothing to me now.

"Rant all you want old mother fucker!" I mumbled then walked out.

"Sapphire!" tawag niya sakin pero 'di ko siya pinansin at tuloy-tuloy na pumasok sa kwarto.

Sayang food, pero keri lang.

---

I was laying on my bed at the moment. For days yun lang ang ginawa ko. Basta nasa kwarto lang ako.

'Di pumasok ng school at hindi din tumanggap ng bisita- thought I am grounded ata. Nevertheless, I don't care.

I was finding my peace. Or should I say... I am finding meaning in life.

Wowwwerrss ang deep, char!

Natandaan ko kasi na sa school, panay kong naririnig na we should always find meaning to our life. Lalo na sa naging profession ko. Finding meaning to life daw kasi means that mas madaling magcope and mas motivated ang tayo to move forward. Dapat may goal... pero wala ako nun. Dati pa man, wala talaga.

I'm The VillainessTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon