Annem aramızdan ayrılalı tam 1 ay oldu! 1 AY! Nasıl canım yanıyor, nasıl koyuyor gitmesi, bir daha dönmeyecek olması... Adı gibi ipek gibi saçları vardı... Baş edemedi o bu hastalıkla... Dayanamadı, gücü yetmedi. Babam bu durumu anlayınca psikoloğa göndermeye çalıştı beni. Istemiyorum, hangi psikolog geçirebilir bu acıyı? Bu dünya için fazla mükemmeldi belki de. Her gördüğü yardıma muhtaç insana yardım eden vicdanlı mükemmel insan, artık yanımda değil. Bir daha da gelmeyecek, rüyalarımda sesini duyabiliyorum sadece. Ne kadar ağlasan bile olmuyor, hiç bir kimse derman olamıyor bu acıya. Ece, Hazal, Selen arıyor 2 haftadır. En son onlarla konuştuğumda bağırıp telefonu kapatmıştım, sonraki pişmanlığı bir daha yaşamak istemiyorum. Ece her ne kadar farklı şehire taşınmış olsa bile anneannesini ziyarete geliyor İstanbul'a. Hazal ve Selen'i de zaten okula gitmediğim için görmüyorum. Devamsızlık haklarım dolmuş, umrumda bile değil. Arda var bir de... Annemin ölümünden 3 hafta sonra onun başka bir kızla mesajlarını yakaladım ve kızı aradım. Kız benim varlığımı bile bilmiyormuş. İkimizi de aynı anda idare etmiş kısacası pezevenk. Arda'dan gelen mesajları babama söylediğim halde hala mesaj atma cesareti var. En sonunda onu da engelledim. Facebook, twitter, instagram, snapchat, whatssap... Hepsini sildim telefonumdan. Odamdan bile çıkmıyorum artık. Istemiyorum, annemle fotoğraflarıma bakıp ağlıyorum, müzik dinliyorum bol bol. Telefonum sürekli uçuş modunda... Babam en son odaya gelmeye çalıştığında ise kapıyı yüzüne kapatmıştım. Annem herşeyimdi benim. Korurdu hep beni. Babama bazı şeyleri söyleyemezdim anneme söylerdim. Sırdaşımdı annem benim. Şu an ise, onun olmadığını bilmek canımı yakıyor. Gözyaşlarımı silip 3 haftanın sonunda odamdan dışarı çıktım. Halim berbattı ama çok da umrumda değildi. Aslında anneme bu kadar bağlanmamın nedeni babamın bana biraz daha uzak davranması belki de. Bana hiç bir zaman çok yakın olmadı babam. Hiç bir zaman kızmadım ona, belki işi vardı, kafası doluydu unuttu karne gününü diye düşünürdüm. Annem kapattı babamın yokluğunu. Şimdi ise annemin yokluğunu kimse kapatamaz. (Hoop selamlar ben yazarınız, Alara'nın babasının adı Selim. Bunu söyleyecektim, hadi keyifli okumalar. ) Aslında babam bu zamanlarda bana yakın davranmaya başladı, nedenini anlamadım. Gene de annemin yokluğu çok belli. İnanın bana abartmıyorum. O benim herşeyimdi belki de. Birden bir sesle irkildim;
Babam:
-Alara?
