Babam:
-Alara?
Arkamı döndüğümde babamla karşılaştım, yüzünde bir tebessüm oluştu beni görünce.
Ben:
-Efendim?
Babam
-Uzun zamandır dışarı çıkmadın, Hazal ve Selen geldi dün ama uyuyordun rahatsız etmek istemedim.
Ben:
-Teşekkür ederim, iyi yapmışsın.
Babam:
-Hadi, yemeğe inelim.
Ben:
-Baba, istemiyorum.
Babam:
-Peki, Pazartesi günü okula gidiyorsun küçük hanım.
Ben:
-Baba, lütfen bunu bana yapma.
Babam:
-Alara! 1 ay oldu! Yapma artık bunu, gidiyorsun dedim!
Gözlerim dolmaya başladı, sinirli hali geçti birden.
Babam:
-Alara, güzel kızım, lütfen, gideceksin. Hem annen bu halini görse çok üzülürdü. Anlaştık mı güzel kızım?
Kafamı sallamak dışında hiç bir şey yapamadım. Hızlıca odama girdim. Okulda bana bakışları, hepsi rahatsız edici olacaktı. Yarın pazar, sonra pazartesi... Aynaya baktım, masamın üzerindeki annemle olan resmime... Telefonumu elime aldım, uçuş modundan çıkardım. Mesajlar... Ece, Selen ve Hazal'dan mesajlar gelmeye başladı. Okumak istemedim. Müzik açtım ve kulaklığımı taktım. Yatağıma girdim. Gözlerimi kapattım...
*ERTESİ SABAH*
Gözlerimi araladım, saate baktım. 12 olmuş. Yatağımdan zor bir şekilde kalktım ve banyoya doğru ilerledim. Suyu açtım ve banyomu yaptım. Saçımı kurutup taradım. Aynaya baktığımda gözlerimin şiştiğini fark ettim. Üzerime siyah bir tayt ve tişört giydim. Biri kapıyı çaldı. Boğazımı temizleyip:
-Girin. Dedim.
Babam:
-Prenses, hayrola sizi ilk defa pijamasız gördüm.
Konuyu uzatmak istemedim.
Ben:
-Bugün böyle giyinmek istedim de. Elindeki ne?
Babam:
-Bunu sana daha erken vermem gerekirdi ama hazır olmanı bekledim.
Bana uzattığı zarfı aldım. Üzerinde "Canım kızıma." Yazıyordu. Açtım, okumaya başladım. Mektupta;
Sevgili kızım, Alara'm;
Bu hastalık benim bu mektubu yazma nedenim. Artık hayatımın son günlerini yaşıyorum. Sakın öldüğümde kendini harap etme prensesim. Güldüğün her an benimde mutlu olacağımı, ağladığın her an benimde üzüleceğimi unutma güzel kızım. Kimsenin seni üzmesine izin verme. Kimse yıkamasın seni, cok güçlü ol. Çok uzun bir şey yazıp seni duygulandırmak istemiyorum, ne olur bu dediklerimi aklından çıkarma Alara. Lütfen güzel kızım.
Seni çok seven annen...
Yazıyordu. Gözyaşlarıma engel olamadım. Babam gelip bana sarıldı ve gözyaşlarımı sildi. Bana güçlü olmam gerektiğini söyledi. Annem için güçlü olmalıyım, güçlü gözükmeliyim belki de...
*PAZARTESİ SABAHI*
Alarmın sesiyle uyandım. Alarmı kapatıp yatağımdan kalktım, aynaya baktığımda gözaltlarımın kızardığını ve şiştiğini fark ettim. Belki 6'ya kadar uyuyamamdan, belki de ağlayarak uyuduğumdan... Gözaltlarımı kapatıcıyla kapatıp üzerimi giyindim ve kahvaltıya indim. Babam son zamanlardaki sevecenliliğiyle beni karşıladı.
Babam:
-Günaydın kızım.
Ben:
-Günaydın babacığım. Dedim ve kahvaltımı yapmaya başladım.
Babam:
-Okula gitmeyi kabul edip beni zorlamadığın için teşekkür ederim.
Ben:
-Rica ederim. Dedim ve kahvaltımı bitirip hemen masadan kalktım. Çantamı alıp okula gittim. Herkesin bakışları iğrençti. Hazal ve Selen'in yanıma geldiğini fark ettim.
Hazal:
-Alara, nasılsın bitanem?
Selen:
-Kanka nasılsın?
Ben:
-İyiyim. Dedim ve Aslı'nın yanıma geldiğini gördüm. (Gençlik selamlar, Aslı, Alara'yı sinir eden gıcık bir kızdır.)
Aslı:
-Şimdi de böyle bi acındırıyorsun kendini?
Ben:
-Ben acındırmıyorum ama sen acınacak haldesin.
Aslı:
-Annen öldü diye bir şey yaşamış, kötü ve berbat bir hayatın olmuyor. Hala peri masalı kızısın.
Ben:
-Aslı gider misin elimden bir kaza çıkacak.
Aslı:
-Arda da çok pis şutladı seni, malum o kaşarlara böyle davranır. Bu arada sen herşeyi hak ediyorsun, sana zor gelen herşeyi, annenin ölümü de belki bu yüzdendir.
Aslı'nın suratına mükemmel bir yumruk attım! Yerden kalkıp saçıma yapıştı, bir yumruk daha attım, yere düştü. Tekmelemeye başladım. Öğretmenlerimiz gelip beni tuttu. Öğrencilerin o pis bakışları... Aslı'yı öldürmek istiyordum! Apar topar bizi müdürün odasına götürdüler. Babamı aradılar, kapı açıktı, babamın geldiğini gördüm. Kapıyı tıklattı içeri girdi. Müdürle biraz konuştuktan sonra müdür odadan çıktı. Babama doğru baktım, sinirliydi ve o sırada suratıma yediğim bir darbe...
