Suratıma yediğim darbeyle kendime geldim.
Babam:
-Beni herkese rezil mi edeceksin sen? Ailemizin yüz karasısın! Bu okulda kimlerin çocuğu var sen biliyor musun? Artık bana nasıl bakacaklar! Ailemizin itibarını mahvettin! Yürü çabuk eve gidiyoruz! Dedi, kolumdan tuttu ve kaldırdı beni. Kolumu çok sıkıyordu, eşyalarımı aldıktan sonra beni arabaya bindirdi.
Yol boyunca bana sövdü, bir kelime edemedim! Tırnaklarımı koluma geçirdim, eve geldiğimde ise kolumun kanadığını anca fark etmiştim. Üzerimi değiştirdim, herşey üzerime geliyordu. Ailedeki herkese haber vermiştir kesin babam. Şu an herkese beni sövüyordur. Yatağıma uzandım ve yastığıma sarıldım. Bir baba kızına bunu nasıl yapabilir? Hıçkırıklara boğulduğum, kriz geçirdiğim, kendime zarar verdiğim, bunların hiçbiri babam için önemli değil. Onun tek düşündüğü toplantıları, insanların ne düşündüğü, ailesinin itibarı... Düşünüyorum, bu dünyada kim beni gerçekten umursuyor, kim nasıl olduğumu önemsiyor? Babam sürekli her kavgada bir sürü kızın benim yerimde olmak isteyeceğini söylerdi, cidden kim bunları yaşamak ister ki? Mutluluk sadece para değildir. Belki de babamdan özür dilemeliyim. Gözyaşlarımı sildim ve odamdan dışarı çıktım. Babamın yanına gittim, odasının kapısı açıktı. Birisiyle konuşuyordu, sesi fazlasıyla yüksekti.
Babam:
-Hayır! Ona asla öyle bir orospunun kızı olduğunu asla söylemeyeceğim anladın mı Sevgi?! Dedi ve telefonu kapattı. Arkasını döndü, beni görünce endişelendi.
Babam:
-Alara, sen orada mıydın kızım?
Ben:
-Evet. Sevgi kim baba?
Babam:
-Önemli birisi değil kızım. Dedi ama hala endişeliydi.
Ben:
-O yüzden mi küfür ettin?
Babam:
-Alara sen beni sorguya mı çekiyorsun?
Ben:
-Hayır, sadece merak ettim. Biraz garip geldi. Bir sorun yok değil mi?
Babam:
-Hayır bitanem. (Genelde konuyu kapatmaya çalıştığı, yalan söylediği, ortamı degistirmek istediği zamanlar bana sevgi sözcüğü kullanır.)
Bu Sevgi kim be? Bana yalan söyledi kesin. Bu işte bir iş var, elbet bir gün çıkar ortaya..
