Twisted Fate by Love

CHAPTER 18

Isang buwan na ang nakakalipas simula ng malaman ko na ikakasal si Win kay Vrix.

Isang buwan na ang nakakalipas simula ng huli naming pagkakakita, nang muntikan na akong malunod.

Isang buwan na ding walang tigil sa pag-away ang puso't isip ko. Sa limang taon na pilit ko itong pinagkasundo, sa isang iglap lang muli na namang sumiklab ang digmaan sa dalawang panig.

Isang buwan ko na ding pilit na tinatanggap ang mangyayari sa hinaharap.

Wala naman akong pagpililian kundi amg tanggapin kung ano ang kasalukuyan para matanggap ko ang hinaharap. Siguro nahihirapan pa ako sa ngayon pero alam ko na makakaya ko ding tanggapin.

Kakayanin ko.

"Aray!" binato ako ni Win ng maliit na bato sa paa, hindi naman masakit ang pagkakatama nito sa akin. Umaarte lang talaga ako.

"Parang wala ka na naman sa katinuan Shia," napaismid na lang ako sa sinabi niya.

"Mukhang malalim ata ang iniisip mo? Shia rest your mind, sumasakit na ang ulo ko sa'yo. Alam mo ba lagi na lang nakakunot ang noo mo, lagi ka na lang wala sa sarili," lumapit si Win sa akin bago umupo sa tabi ko, kasalukuyan kaming naka-upo sa mga puting buhangin. A vacation for us to enjoy, vacation before she'll marry Vrix. A sudden pang on my chest that I am trying to neglect.

Wala na akong karapatan kay Vrix, kapatid ko ito.

Masakit padin syempre.

Nagungulila padin sa dating kami.

Anong magagawa ko? Iba ang noon sa ngayon, exciting naman ng hinaharap.

"Shia, okay lang ba talaga sa'yo 'yong kasal namin ni Vrix?" ngumiti ako ng malapad kay Win bago ko hinawakan ang kanang kamay nito.

"It's a yes Win, I am fine with it. Itong nararamdaman ko, parang ulap lang ito," I pointed the cumulus clouds on sky before glancing on Win, she give me a questionable look.

"Yes Win, ang nararamdaman ko kagaya lang ng ulap. Maaari akong masaktan at mapuno, once I had cried all the pain, I will be alright again."

But there's a hidden metaphor in my simile.

Just like the rain, water will drip from clouds if it was heavy to handle. A rain will pour.

Just like the rain, tears will drip on my eyes if I can no longer hold the heavy pain that I am carrying. I might cry.

Rain is a cycle through the process of condensation.

The pain will keep coming back towards me, a cycle as well. I might be okay once I had cried, but once I am full of heavy feelings again I might cry again and again.

A total cycle.

Hindi ko pwedeng sabihin kay Win na hindi ko ito kayang makita na ikakasal kay Vrix, Damn! Vrix is mine. Just fucking mine.

Fuck this fate! A shitty fate trying to play nasty trick on us. Ginagago ako!

Ano nga ba ang laban ko sa tadhana? Ano nga ba? Katulad ng ilog, sasabay na lang ako sa agos ng tadhana. Sasabayan ko para hindi na ako mahirapan. Wala ng masamang mangyari. Patuloy lang na aagos ang ilog hangga't may aagusan. I'll apply that on me.

"Ewan ko sa'yo Shia. Anong balita sa inyo ni Rayleigh?" problema ng isang 'to kung anu-anong tinatanong sa akin.

"Wala naman," walang gana kong saad, ayokong madaming back-up questions si Win.

"It's you Shia?" nakakunot ang noo ko sa kung sino mang lumapit sa akin na may malawak na ngiti sa mukha.

Maputi ito na matangkad, kulay ginto ang buhok nito, the natural one. His eyes‚ umaapaw lang naman ito sa pagiging kulay tsokolate.