İçinde bulunduğum dünyaya ait hissetmiyorum kendimi , hissedemiyorum.. Bir yerlere oldurtmaya çalışıyorum kendimi, zorla yada isteyerek . Bende bana ait bir yer olsun istiyorum , sığınmak istiyorum bir yerlere ,bir şehre, bir eve , bir insana belkide bir kalbe ..
Ben hep yanlız hissettim kendimi, belkide öyle olsun istedim . Sebebini bende bilmiyorum. Tam hissedemiyorum kendimi, bir yerlerde hep birşey eksikmiş gibi , sığdırmak istiyorum kendimi dünyaya, yeterince çabalıyormuyum bilmiyorum ama .. sığamıyorum hiçbir yere .
Uzaklaşmak istiyorum bu koca şehirden , kaçmak istiyorum herkesten , herşeyden belkide önce kendimden .. kendimden kaçarken farkında olmadan yine kendime sığınıyorum aslında .
Farklı bir şehirde hayatıma devam etmek istiyorum , belkide bir ülkede , insanlardan uzak bir yer .. böyle bir yer mümkün müydü bilmiyorum ama ben oldurtucaktım bunun için çabalıcaktım en azından .
İnsanların beni gerçekten yormaya başladığını farkediyorum , içimdeki acının sesini duyabiliyorum . kalbim bir insanın elinde ve o insan her saniye o kalbi eliyle sıkıyor gibi hissediyorum. Kalbim sıkışıyor, ruhum acıyor, derinlerde bir yerlerde kemiklerim kırılıyor, bunu hissediyorum. Hissediyorum ve acı çekmeye devam ediyorum.. içimdekini durdurabilir miyim bilmiyorum , durdurmak istiyorum muyum ondan da pek emin değilim.
Bir yanım gitmeyi çok isterken bir yanımda sen buna mahkümsün diyor . Tutsak olmuşum içinde bulunduğum dünyaya ne gidebiliyorum ne de sığabiliyorum , boğuluyorum her an ama nefes alıyorum almak istemesemde alıyorum işte ..
Gözlerimi kapatıyorum birşeyler bekler gibi , kapatıp açarsam herşey değişecek gibi , inanmak istiyorum buna .. kapatıyorum gözlerimi sıkıca ne kadar sıkı olursa o kadar iyi olur diye düşünüyorum . Bir şeyler diliyorum içimden ve gözlerimi açıyorum .. aynı.. Herşey aynı, herkes aynı , bir kaç kez daha deniyorum bunu , umut eder gibi , belki olur diye, gözlerimi açıp kapatıyorum defalarca, belki milyonlarca kez ve her seferinde herşey aynı kalıyor , tek değişen şey zaman .. zaman akıp gidiyor ve ben durduramıyorum..
Her anım boşa geçmiş gibi hissediyorum. Aslında ben hiç olmamışım. Ruhum başkasının bedenini taşıyor gibi , ben değilim içimdeki , bir türlü ben olamıyorum.
Bedenimi arar gibi insan kılığına giriyorum , bir sürü insan ... hiç biri tamamlayamıyor beni .. hiç biri ben olamıyor , ben onlar olamıyorum ..
Bir yerlerde kaybolduğumu biliyorum, tam anlamıyla kendimi aramaktan korkuyorum. Ya bulursam kendimi , kendime itiraf edemediklerimden korkuyorum , ben olucam ve herkes gitmiş olucak .
Ben olmaktan , kendimi bulmaktan ne kadar korksamda bulmak istiyorum kendimi.. en fazla ne kaybedebilirdim ki hayatımdan ? Kaybettiklerimi çoktan kaybetmemiş miydim zaten .
Benim artık kaybedecek birseyim yoktu, büyük bir yolculuğa başlıyorum, büyük bir adım. Belkide bu yolculuğun sonunda ben , ben olacaktım...
