Bir Shadow hikayesi 2 [TAMAMLANDI]

BOZUK PSİKOLOJİ

"Önümdeki karanlık koridorda sadece konuşuyordum.Gözümden akan şeyler göz yaşı mıydı yoksa kan mıydı bilmiyorum.bir anda etrafta yankılanan sesle irkildim.

-Shadow...

Bu ses çok tanıdıktı.Ama kime ait olduğunu halen çıkaramamıştım..

-Shadow...

Ses bana sesleniyordu ama ben hiçbirşey diyemiyodum.daha hızlı koşmaya başladım.Ve bir anda önümde beliren insan figürü yüzünden yere düştüm.. Bu oydu ama buraya nasıl gelmişti?

Tam Maria ya doğru bir adım atmıştım ki o bir anda yok oldu..Ben de sonsuz bir boşluğa düşmeye başladım. Düştüm,düştüm ve en sonunda ben de yok oldum"

Gözlerimi iğrenç bir kabustan doğmak  üzere olan güneşli bir güne açtığım da saat 06:15 ti. Amy halen uyuyordu.mutfağa doğru yürürken bu kaçıncı kabusumda diye düşünüyordum.Ama ne yazıkki artık saymayı bırakmıştım.kendime birkaç kahve çekirdeği alıp balkona çıktım.Artık kahve içmek bile benim yorgunluğuna yorgunluk katıyordu.çekirdekleri balkon masasına bıraktığımda telefonumdan gelen bildirim sesi uykumu açtı.Telefonumu açıp bildirimin ne olduğuna bakım.

"Sayın Shadow bu günki psikolok görüşmenizi bir saat kadar ileri almış bulunmaktayız.iyi günler dileriz"

Gelen mesajın psikoloğum Deniz den geldiğini görünce derin bir iç çektim.Amy kabuslarımın ve psikolojik bazı sorunlarımın son bulması için bana bir psikolok ile görüşme ayarlamıştı.Adam ile bir saat sohbet etmiştik ve adam beni devamlı hastası olarak sisteme geçmişti.O günden sonra düzenli aralıklarla psikoloğa  gidiyorum.

bildirimi silip telefonum daki müzik uygulamasına girip ilk şarkıya bastım.Şarkı çalmaya başlayınca bakışlarını gök yüzüne çevirdim.

Yedinci ev -Anlat ona ( isterseniz dinleyebilirsiniz)

-Şöyle nefesim.. Şöyle anlat ona dokunmadı ellerim asla başkına..

Kaç gündür bu böyle sürüp gidiyordu. Saat 6'ya yakın bir saatte kalkıp Amy'yi kontrol ediyordum.Sonrasında mutfağa gidip kendime ya kahve yada çekirdeğini alıp balkona çıkıyordum. Belkide bu şekilde 2 ay geçirmiştim. Aslına bakarsak artık zamanı kafaya takmıyordum...

- Günaydın. Gene kabus mu gördün?

-Günaydın gülüm.Ne yazık ki gene kabus yüzünden uyandım.

Amy kabuslarımın beni uyutmadığını biliyor ve benim için üzülüyordü. 

-psikolog randevuyu saat 10:00 'a almış.

-biliyorum ama beni düşündüğün için sağol.

-kahvaltı edip işe gideceğim. Benimle birşeyler yemek ister misin?

-Hiç aç değilim.

-Ama kaç gündür kave çekirdeği dışında hiçbirşey yemiyorsun ve bu seni güçsüz düşürüyor.

-Tamam, tamam.Senin hatrın için biraz ekmek peynir yiyeceğim 

Amy mutfağa doğru yöneldi. bende son bir kez gök yüzüne bakıp içeri geçtim.Mutfağa gitmeden banyoya girip yüzümü yıkadım.aynadaki görüntü benim ne kadar berbat bir halde olduğumu  belli ediyordu.

Göz altlarım uykusuzluktan şişmişti. Kafamın arkasında ki normalde beni tatlı gösteren tüyler şu halimle beni kuduz olmuş bir canavar gibi gösteriyordu.ellerimde sanki pençe varmış gibiydi. duruşum hayattan bıkmış ve depresyona girmiş te çıkamayan biri gibiydi.kendime aynadan biraz daha baktıktan sonra mutfağa gittim.

-Dün ne oldu biliyor musun?

-Ne?

-Esra bana kendi işininin bi kısmını yaptırdı sonra iş çıkışı bana dondurma ısmarladı.O kadar keyifliydi ki... 

Amy gene yaptığı gibi bana işinde olan ve kendisinin beğendiği olayları anlatıyordu. Beni mutlu etmek istediği belliydi. Zaten bende o mutlu olunca mutlu oluyordum. Ama isterdim ki ona dondurma ısmarlayanın kendim olmasını.

-Esra iyi kız

-Biz kankayız onla...

bu cümleye karşı ister istemez gülümsedim.Amy kahvaltılıkları çıkardıktan sonra masaya oturdu. Bende onun karşısındaki sandalyeye geçtim.Onun hatırı için biraz peynir, zeytin ve poğaça yedim. O da yedikten sonra birlikte masayı topladık.saat 09:36 'ydı.Bende Amy ile evden çıksam iyi olacaktı . Çünkü psikoloğa gidişim neredeyse yarım saat sürüyordu.  

-Birlikte çıkalım mı? Zaten sen yarım saate varıyorsun.

-Olur.

Amy üzerini giyerken kendi odama gidip tüylerimi olabildiğince düzelttim. Üzerime siyah hırkamı giydim ve oda dan çıktım. Aynı odada yatıp yapmadığımız düşünüyorsunuzdur ama evet odalarımız ayrı.

-Hazırsan çıkalım.

-Hazırım. 

İnsan içine çıkmayı sevmediğimi bildiğinden arabasına bindik.Arabayı çalıştırıp bana döndü 

-Kendini iyi istemiyorsan gitmeyebiliriz.

-İyi olacağım...

Başını direksiyona çevirip arabayı sürmeye başladı.Psikolojik sorunlar araba sürmemi bile etkilediği için o sürüyordu arabayı.15 dakika sonra psikoloğun çalıştığı binaya varmıştık.Amy arabayı durdurup bana döndü ve yanağıma minik bir öpücük kondurdu.

-Akşama görüşürüz uğur böceğim..

-Akşama görüşürüz Rose...

Arabadan inip binaya doğru yürümeye başladım. Evleneli 3 ay oluyordu ama benim sorunlarım yüzünden pek birşey yapamamıştık.Onun üzülmesini istemiyordum ama haliyle bazen o da üzülüyor du.

Binaya girdiğimde beni resepsiyonda oturan kadın karşıladı.

-Günaydın shadow bey bildiğiniz gibi 2. Kat 3. Odada görüşmeniz olacak ama biraz erken gelmişsiniz.Doktorunuzun gelmesini beklemeniz gerekiyor.

-Anladım 

Girişin yanındaki koltuklardan birine oturup beklemeye başladım.Gözlerimi kapatıp Doktorun bu gün ne diyeceğini düşündüm. Her halükarda aynı şeyleri şöyleyecekti kesin...

10 dakika sonra kapının açılma sesi ile gözlerimi açtım ve gelenin kim olduğuna baktım. Gelen benim doktorum Deniz di.

-Ooo Shadow bey bakıyorum da bu gün erken gelmişsiniz. Gelin hemen odama geçelim.

Doktorun arkasından merdivenleri çıktıktan sonra birlikte onun odasına geçtik. O kendi koltuğuna oturdu ben kendi koltuğuma. Sonra onun bakışları bana döndü. 

-Eee gene kabus gördün mü?

-Gördüm.

-Demekki hiç yol katedememişiz. Peki insan içine çıkmayı denedim mi?

-Denedim ama bi zamandan sonra sinirim bozuldu ve eve geri döndüm.

-Anladım ama hani sinirimizo dinlememe kuralına ne oldu?

-Ben kural tanımam.

Doktor bu cevabıma şaşırdı ama sonrasında göz devirdi.

-Biliyorum bıktın. Biliyorum hiç mutlu değilsin ama bunu yapmak zorundasın eski yaşantıdan geri dönebilmek için. Sana bir hap vereceğim. Günde iki defa içmem gerek. Bu hap yorgunluğunu alacak.

-Tamam

Hapı alıp odadan çıktım.hızla aşağıya indim ve binayı terk edip gittim. Biliyorum adamın daha söyleyeceği vardı ama benim bunları dinleyemeye tahammülüm yoktu. Yürümek istemediğim için eve direk ışınlanmıştım. Her zamanki koltuğuma oturup düşünmeye başladım. Neden bu kabuslar benim peşimi bırakmıyor...