Die nacht hadden we elkaar amper losgelaten. We lagen tot in de middag in het hotel bed, genesteld in elkaars armen, tot het echt tijd werd dat ik vertrok. Het was inmiddels al weer donker geworden, sinds het al avond was geworden. De volgende dag moest ik werken en ik wilde nog goed slapen voordat dat gebeurde.
Maar eerst reed hij mij naar huis. Robbie had zijn auto bij het hotel staan en aangezien hij niet wilde dat ik een half uur naar huis zou lopen, bracht hij mij weg met de auto.
"Je rijdt mijn appartement voorbij, schat," zei ik verbaast toen ik mijn vertrouwde appartementencomplex voorbij zag razen. De bijnaam schat was er in geslopen na gisteravond, wat Robbie niet erg leek te vinden. Ik zag hem glimlachen elke keer dat ik de bijnaam gebruikte.
"Dat weet ik. Ik wil je gewoon nog niet laten gaan," grinnikte hij. "Ik vind het veels te leuk met je, Matt. Ik wil gewoon nog niet dat deze one night stand voorbij is."
Om een of andere reden voelde ik een steekje in mijn hart bij het woord one night stand. Een steekje die ik nooit eerder gehad had. Ik wilde niet dat dit alleen maar een one night stand was. Deze jongen wilde ik vaker zien. Ik wilde hem beter leren kennen. Ik wilde deel uitmaken van zijn leven, terwijl hij deel uitmaakte in dat van mij.
We reden een rondje door Amsterdam. Hij had de auto aan de kant gezet en ik was achter het stuur gekropen, sinds ik de stad beter kende. Als een echte tour guide vertelde ik over alle plekjes in de stad. Ik vertelde de paar herinneringen die ik hier gemaakt had, wat er niet veel waren en ik vertelde over mijn dromen. De dromen waarvoor ik hier ooit gekomen was. Ik vertelde over de redenen dat ze na zo lang nog niet uitgekomen waren en over de hoop die ik inmiddels verloren had.
Hij vertelde mij over zijn leven in Eindhoven en over zijn stiekeme angst om hierheen te verhuizen. Zijn angst om terug te willen. Zijn angst om het hier niet te kunnen vinden, maar vast te zitten aan zijn studie. Zijn angst om zijn studie te falen. Zijn angst om geldproblemen te krijgen, sinds alles zo duur was.
Ik wilde hem geruststellen. Hem vertellen dat dat allemaal niet ging gebeuren. Maar hoe geloofwaardig zou dat zijn? Bijna alle angsten die hij omschreef waren bij mij uitgekomen. Ik wilde terug en ik kon het hier niet vinden, maar door mijn baan zat ik hier vast. Geldproblemen had ik ook. Doordat ik elke avond drank kocht, kon ik met moeite mijn huur betalen. Het zou niet lang meer duren voor ik in de schulden zat.
"Weet je wat?" Vroeg hij toen. Ik knikte luisterend. "Ik weet niet of jij hetzelfde voelt als wat ik voel, maar ik wil langer bij jou zijn en ik wil je beter leren kennen. Ik voel wat voor je, Matt. Wat als ik bij jou kom wonen? Ik betaal je huur mee en ik help je van je verslaving afkomen. Ik zal al je dromen laten uitkomen."
Een glimlach verscheen op mijn gezicht, maar ik probeerde die te onderdrukken. Als iets te mooi klonk om waar te zijn, dan was dat het ook.
"Maar dan doe jij toch veels te veel voor mij? Je helpt mij van mijn verslaving af, je verlaagt mijn vaste lasten en je laat mijn dromen uitkomen. Ik moet toch ook wat voor jou terug kunnen doen?"
Ik zei niks over het feit dat ik hem amper kende, want dat kon mij niets schelen. Voor het eerst sinds ik hier was, had ik het gevoel dat iemand mij echt zag staan. Wat had ik te verliezen?
"Je zou ontzettend veel voor mij terug doen, Matt. Je ziet het zelf alleen nog niet. Je geeft mij iemand waar ik op terug kan vallen. Iemand die mij de stad kan laten zien. Je laat al mijn angsten verdwijnen. Je geeft mij een maatje en je geeft mij liefde."
Dit keer liet ik mijn glimlach zien. Ik knikte. "We doen het," zei ik. Ik werd al enthousiast van het idee, maar in mijn achterhoofd spookten andere gedachten. Ik moest niet té enthousiast worden, want misschien was dit wel de zoveelste hartbreuk die ik onderging.
Die avond zei Robbie zijn hotelkamer op, verhuisde hij zijn spullen naar mij toe en vielen we wederom knuffelend in slaap.
Het was de eerste dag in maanden, misschien wel in een jaar, dat ik niet naar de club ging. Voor het eerst voelde ik mij geliefd, gewild en had ik hoop voor de toekomst. Hoop die ik voorheen niet gehad had.
We reden rond in het donker, terwijl we redenen vonden om te blijven waar we waren.
JE LEEST
Een regen vol hart breuken | Mabbie
Fanfic"Al de tijd voelde het als een regen vol hart breuken en ik dacht bij mezelf; 'het wordt nooit meer beter'. Het kan zo eenzaam zijn in deze stad, maar het voelt anders als jij bij me bent." Matthy, een jongen die zijn draai in Amsterdam totaal niet...
