Starend naar het plafond lag ik in mijn bed. Mijn hoofd maakte elke seconde overuren. Plan na plan vloog door mijn hoofd heen. Plannen om mijn tijd in Amsterdam nog wel leuk te maken.
Verhuizen van Ameide naar Amsterdam was altijd al een droom van mij geweest. Ik hield van Ameide, het was het dorp waar ik was opgegroeid, maar diep in mij zat een nieuwsgierigheid naar het leven in een grote stad, dus koos ik na mijn studie voor een verhuizing naar een appartementje in onze hoofdstad, om mijn droom na te jagen.
Hoe het ging? Dramatisch. Tijdens de verhuizing was ik nog erg enthousiast om aan dit nieuwe hoofdstuk van mijn leven te beginnen, maar dat vaagde al snel weg. Na twee weken, om precies te zijn, was alles weg.
Ik kon geen enkele vriendschap sluiten hier. Ik wist niet eens waar ik moest beginnen. Ik had werk, als werktuigbouwkundige, maar al mijn collega's waren veel ouder. Daarnaast hadden zij allemaal al een gezin, waar ik net student af was en hele andere prioriteiten had dan hen.
Ik had het echt wel geprobeerd, begrijp mij niet verkeerd, maar het wou mij gewoon niet lukken. Dus avond na avond spendeerde ik alleen op mijn bank, wat heel anders was dan ik mij van te voren had voorgesteld. Ik was geen party animal of zo iets, maar ik had wel verwacht dat ik in de avond met vrienden de stad in zou gaan of dat ik bij hun thuis zou gaan chillen. Alleen hier had ik geen vrienden, dus geen uitjes in de avond voor mij.
Na één maand besloot ik mezelf weer bij elkaar te rapen. Ik was een introverte jongen, dat wist ik, maar in Ameide had ik een handjevol vrienden, dus dan moest het mij in Amsterdam ook wel lukken, toch?
Ik besloot mijn kansen te verbreden en ik downloadde de app Tinder op mijn telefoon. Waar ik eerst thuis niks deed 's avonds, investeerde ik deze tijd nu in het swipen en chatten met vreemde mensen uit Amsterdam.
Vele dates volgde, maar alsnog leverde het niets op. Ik voelde me net zo eenzaam als daarvoor, al niet eenzamer. Waarom wouden al die mensen mij niet? Of was ik te kritisch? Had ik die ene vrouw toch maar niet weg moeten swipen?
Misschien moest ik de mensen in het echte leven benaderen, in plaats van online, dacht ik na twee maanden bij mezelf. Ik zocht een paar clubs uit die dichtbij waren en ik besloot er op een avond heen te gaan. Het voelde erg onwennig in het begin, want daar stond ik dan; nuchter en alleen. Ik goot een paar shotjes naar binnen, waarna ik met een biertje aan de bar ging zitten. Ik besloot de mensen eerst goed te observeren, om te kijken of er wat tussen zou zitten.
Na een tijdje stapte er een meisje op mij af en na een kort gesprek, doken we de dansvloer op. Het was meteen duidelijk dat ze meer wilde en dat vond ik prima. Want als ze meer wilde en ik deed het goed, dan wilde ze misschien wel vaker contact met mij.
Diezelfde avond dook ik met haar het bed in, maar de volgende dag was ze weg, zonder dat ik überhaupt wist hoe ze heette.
Ik besloot die avond weer te gaan, alleen dit keer niet nuchter. Ik had geleerd van mijn fout en eindelijk begreep ik waarom mensen in dronken; nuchter in een club staan was gewoon ongemakkelijk.
De avonden daarna verliepen redelijk gelijk. Er kwamen mensen op mij af, waar ik in mee ging en nog dezelfde avond deelden we het bed, waarna ik de volgende dag niets meer van ze hoorde.
Dit ging een hele week zo door, tot ik daarna besloot het over een andere boeg te gooien; de gaybar. Ik viel tenslotte op zowel vrouwen als mannen, dus misschien lukte het mij bij de mannen wel.
Bij de gaybar was mijn doorzettingsvermogen groter. Ik probeerde het voor twee hele weken uit, maar niets veranderde.
En toen was ik er klaar mee. Ik bleef een avond thuis, althans; dat probeerde ik. Want aan het einde van de avond, vlak voor ik naar bed toe ging, dook ik toch de club weer in.
Mijn one night stands, want zo kon je ze wel noemen, begonnen verslavend te werken. Ze waren het enige vorm van contact met mensen van mijn leeftijd en ik miste dat meteen. Maar wat had ik te verliezen? Dus ging ik avond op avond naar de club.
Maar ik verloor daadwerkelijk een stukje van mijzelf, zonder dat ik het doorhad. Ik verloor Ameide. Ik vergat dat ik daar een vangnet vol liefde had wonen, waar ik altijd op kon terugvallen. Mijn vrienden en mijn familie. Ik had ze al maanden niet gezien of gesproken, toen ze mij een berichtje stuurden.
"Hey Matthy. Hoe is het daar?"
Maar de waarheid sprak ik niet. Het ging goed, dat is wat ik stuurde, maar in werkelijkheid was het heel anders.
Al de tijd heb ik slaapwandelend geleefd, rennend van club naar club. Het kan zo eenzaam zijn in deze stad.
JE LEEST
Een regen vol hart breuken | Mabbie
Fiksi Penggemar"Al de tijd voelde het als een regen vol hart breuken en ik dacht bij mezelf; 'het wordt nooit meer beter'. Het kan zo eenzaam zijn in deze stad, maar het voelt anders als jij bij me bent." Matthy, een jongen die zijn draai in Amsterdam totaal niet...
