Een regen vol hart breuken | Mabbie

5. Het voelt anders

Nu, een jaar nadat ik Robbie ontmoet heb, woont hij nog steeds bij mij. Al tien maanden mag ik hem zelfs mijn vriend noemen.

Robbie begon met zijn studie; een master die aansloot bij de bachelor die hij al had gehaald. Hij had het enorm naar zijn zin tijdens zijn studie en hij heeft deze dus in één keer gehaald. Ik was enorm trots op hem en het was zeker een reden voor een feestje.

Het samenwonen ging meteen goed. Veel obstakels hebben we onderweg niet gehad. Een aantal, maar die waren snel voorbij en overwonnen. Hij betaalde de helft van mijn huur mee. Ik betaalde de boodschappen en alle andere dingen gingen in overleg. Het werkte perfect voor ons.

Onze band werd sterker en sterker. Hij liet mij zien hoe mooi deze stad kon zijn en hoeveel liefde ik hier kon voelen. Hij liet mijn dromen uitkomen en hij hielp mij van mijn verslaving af. Precies zoals hij één jaar geleden in de auto beloofd had.

Ik ga amper nog naar de clubs. Af en toe ga ik met Robbie, waar hij zorgt dat hij bij mij blijft en dat ik niet te veel drink. Vaak dansen we wat en kletsen we wat, maar veel liever lig ik 's avonds met hem in bed te knuffelen. Gezellige dingen doen overdag, dat is wat ik liever doe.

Ik heb hem Ameide laten zien en hij heeft mij Eindhoven laten zien. Dit waren de twee dagen waar we erachter kwamen dat we dit ook gemeen hebben; de liefde voor waar we vandaan komen. Mijn gezin ving Robbie met open armen op en ze lieten zelfs hun dank voor hem blijken, waardoor ik mij natuurlijk een beetje begon te schamen. Ook in Robbies gezin werd ik hartelijk ontvangen. Vaak gaan we in het weekend bij onze beide gezinnen langs, omdat het zo fijn is om samen thuis te zijn.

Maar ondanks dat Ameide in mijn hart zit, voelt Amsterdam sinds een jaar ook als mijn thuis, ook al had ik niet gedacht dat te kunnen zeggen. Eigenlijk is alles waar ik met Robbie ben thuis, hoe cliché dat ook klinkt.

"Waar denk je aan?" Hoor ik dan. Het haalt me uit mijn gedachten en ik voel een kusje op mijn wang. De bank deukt naast mij in en ik voel zijn lichaam tegen de mijne aanleunen. "Hier heb je je kopje thee trouwens," zegt hij en hij geeft mij voorzichtig de dampende kop aan. "Dank je," glimlach ik, "Ik dacht aan jou en hoe fijn ik het vind met je." Zijn hoofd rust op mijn schouder en kan nog net zien hoe zijn wangen rood worden. "Jou ontmoeten was echt het beste wat mij ooit is overkomen, schat," glimlach ik en ik druk een kusje in zijn haar. Zijn lichaam tegen de mijne, zijn aanwezigheid en alles wat bij hem hoort; ik zou niets liever meer willen.

Al de tijd voelde het als een regen vol hart breuken en ik dacht bij mezelf; 'het wordt nooit meer beter'. Het kan zo eenzaam zijn in deze stad, maar het voelt anders als jij bij me bent.