İçimdeki Lanet

3.Bölüm:Anne?

Eve geldiğimde gördüğüm manzara beni şoka uğramıştı..

Anne?

Anne, Neredesin? Evet şoka girdiğim olay bu annem evde yoktu. Ama telefonu neden yerdeydi? Yerde duran telefonu aldım. Ekrani açtım ve 'Kızım' dan gelen 15 cevapsız çağrı' bildirimiyle karşılaştım. Nereye gitmişti bu kadın?

"Anne neredesin gece gece ya" acaba telefondan beni arayan kişi babam olabilir miydi? Ayy, düşüncesi bile içimi kemiriyor. Neredesin be annem.

Hızlıca even çıktım. Sokak aralarında koşarak annemi arıyordum. Aklıma polisi aramak geldi. Aradım aradım aradım. Yok telefon açılmıyor. Polisler nasıl telefonu açmaz ya! Bu nasıl mümkün olabilir? Artık ağlamaya başlamıştım. Hemde nasıl ağlıyorum bir görseniz. Elinden sekeri alınmış bir çocuk gibi. Saat gece yarısını geçmişti. Boş sokaklarda dolanıyordum. Elimden birsey gelmiyordu ki..

Karşıdan gelen adam dikkatimi çekmişti. Saat 1'i geçmişti ne işi vardı bu saatte? Senin ne işin vardı diyenlere ben annemi arıyorum! Adam karanlığın altından sokak lambasının altına geldikçe kalbim hızlanmaya başladı. Adam tam ışığın altında durunca yüzünü -olmayan yüzünü- görmeye başladım. Emin olmak için gözlerimi kırpıp açtığımda adamın kafası geri gelmişti. Yok, Efe haklıydı deliriyordum galiba. Kalbim sıkıştı, daha çok daha çok..

Gözlerimi açtığımda kafalı ama kafasız olan adam tam karşımdaydı. Onu gorunce gozlerim daha da büyüdü. Gözlerim bulanıktı bir süre sonra bulanıklık gittiginde yüzünü secebilmistim.

Efe?

"Ece senin burada bu saatte ne isin var?"
Diyemedim, annemi bulamıyorum, diyemedim annemin is yerine babamın geldiğini, diyemedim. Öylece Efe'nin gözlerine bakıyordum. Efe'nin gözleri her zaman bu kadar güzel miydi? Nasıl fark edemedim?
Efe'nin gözlerine dalıp gitmişken aklıma birden annemin gelmesiyle ağlamaya başladım. Efe anlam veremiyordu. Ben ağlamaya devam ederken, Efe ise sadece bana bakıyordu. Sonunda dayanamayıp sarıldı bana.
O sarılınca kendimi evimde gibi hissettim. Evet, gerçek ve tek evim onun yanıydı.
Yaklaşık 3-4 dk dır sarılıyorduk. Daha doğrusu o sarılıyor bense onun kollarında sessizce ağlıyordum.

Geceyi bizim evde geçirdik. Ben tüm olanları Efeye anlatmistim.
Bisey diyemedi öylece suspus oturdu. Ona salondaki koltuğu açtım. O salonda bense odamda yattım. Uyuyamıyordum. Cok rahatsizdin. Gözlerimi kapattım uyumaya çalıştım.

"Anne, hayir birak annemi! Onu bırak beni al lütfen."Gözyaşlarım sel olmuştu. Annemi bırakmiyordu. Bir elinde bıçak diger elinde ise annem vardı. Bağırıyordum, yalvarıyordum artık boğazım acımaya başlamıştı. Kipirdayamiyordum. Dizlerimin üstüne düştüm ama hareket edemiyordum. Ağlamam daha da arttı. Bağırıyordum ama adamın umrunda değildi. Elindeki bıçağı hala bırakmiyordu. "Anne! Lütfen onu bırakın beni alın" Hayatımda hiç bu kadar birine yalvarmamistim. Canım yanıyordu. Tum bunlar nasıl gerçek olabilirdi? İnanamıyordum, ya da inanmak istemiyordum.
"Hayir hayır anne hayir!"
"Ece, ne oluyor iyi misin?"

Efe'nin sesiyle gözümü açtım. Yatakta doğruluğumda terler içindeydim. Kabustu hepsi tamamen koca bir kabus.
"Hayatim iyi misin?" Efe'nin iyi misin sorusundan bunalmıştim. Yinede cevap verdim.
"İyiyim sadece bir kabustu, sen git uyu. Beni merak etme."
"Nasil merak etmem, kan ter icinde kalktın."
"Gerçekten bir şey yok. Hadi git uyu" Israr ediyorum ama yok.
"Sen bu haldeyken nasıl uyuyabilirim? Hadi gel asagiya beraber uyuyalım"
Ne kadar bir seyimin olmadığına israr etsem de Efe'nin beni bırakacağı yoktu
"Peki"
...

Sabah olmuştu, ilk kez Efeyle birlikte uyumuştuk. Buna sevinemiyordum çünkü annem hala yoktu. Sahi, hala neredeydi? Efeyle günümüz annemi aramakla geçmişti. Tekrar gece olmuştu

Efe'den:

Ece'nin annesini hala bulamıyoruz. Ona söylemeli miyim bilmiyorum. Annesinin babası tarafından öldürüldüğünü sonra babasinin da çekip kendisini vurduğunu söylemeli miyim?

Ece'den:

Efe çok düşünceli görünüyordu. Bana sinir olacaksınız biliyorum ama, ne olduğunu sormadim
Eheh.

Evet,sormadim. Ailesiyle ilgili bir sorundur diye düşünüp üstüne gitmedim. Efe'nin çoğunlukla aile sorunları vardi. Off dayanamayıp soruyorum.
"Efe" dalmıştı sanırım, irkildi. Bende bir şey var her seslendiğim irkiliyo.

Efe'den:

Ece mi sesleniyor? Bir saniye hayal dünyamdan çıkıp Ece'ye hiçbir şey olmamış gibi davranmam gerekiyor. Bunun en güzel örneği ; irkilmek! Ece tekrar seslendiğinde irkilmis gibi yaptım.
"Ha?"
"Efe iyi misin?" Bu sefer soran taraf oydu.
"Iyiyim, dalmışım sadece"
"Anlatmak istediğin bir şey var mı?"
"Yok, sorun yok"
"Sende bir şey var, seni tanıyorum."
O da en az benim kadar israrciydi. Belki de bu yüzden ona aşık olmuştum. - Fazla ortak yönden yani, kendimden bir tane daha bulmak beni ona daha çok bağlamıştı. Ama bilmediği bir şey vardı -...
"Efe!" Seslendiği an afedersiniz ama ödüm bir yerlerime kaçmıştı.
"Efendim?"
"İyi misin?"
"Iyiyim Ececigim, sadece ailevi sorunlar, sıkma canını tamam mı?" sadece basini sallamakla yetindi. Pek inandığını söyleyemem, beni gerçekten iyi tanıyordu. Hatta beni benden bile iyi tanıyordu. Davranislarimin beni ele vermemesi için gözlerine bakmadım. Halının deseni ne zamandan beri bu kadar güzeldi? Bir kac gündür Ecelerde kalıyorum ve halinin muazzam desenini nasıl fark edemedim?
Zaten böyle anlarda fark edilir su güzelim halılar. Tam böyle suçluluk duygusunda aileniz sizi azarlar ya, o an dersiniz; aa halinin deseni ne kadar güzelmiş.
Ece'den:
Tekrar aksam olmuştu. Neredeyse 1 haftadır annemden bir haber yoktu. Artık öldüğünü düşünüp hayatı yaşamaya koyuldum. Ölenle ölünmezdi sonuçta. Artik Efe'yle yan yana yatmaya başladık. Başıma gelen olayları Efeye anlattığımdan beri beni yalnız bırakıyordu. Yani şu Efe'yi bir anlığına kafasız gormem vs..
Saat gece 12'yi geçiyordu. Zaten başıma ne geldiyse şu lanet olası 12 ve sonraki saatlerde geldi. Başıma bir şey gelmesini çok sevdiğim için gece yarısı lavaboya kalktım. Cok sıkışmasam kalkmazdim herhalde :)
Sessizce koltuktan doğurup oturduğumda belimin ağrıdan öldüğünü hissettim. Bir dakika hakikaten belim neredeydi? Ha burdaymis. Of ya akşam sersemligi herhalde

DEVAM EDECEK